Pilot Potential: Devilman Crybaby (Netflix)

Zo, nieuwe maand, nieuwe bron van Netflix-series. Het is waarlijk bizar om elke maand Netflix te openen en wederom dat oude vertrouwde bericht te zien. “Hé, Nils, we hebben iets gevonden dat je misschien leuk vindt.” Een beetje criticus bekijkt dergelijke boodschap altijd met het nodige wantrouwen. Zoals Xander De Rycke het zo goed verwoordde in zijn eindejaars inference Houdt Het Voor Bekeken. Maar toch, toch blijft Netflix er als enige in slagen om je continu te triggeren met hun content. Zo kwam ik nietsvermoedend op het pad van Devilman Crybaby, een Netflix Original, overgewaaid uit het land van de rijzende zon. Met de eerste aflevering achter de slagtanden is hier onze eerste indruk. 

Hell is empty, all the devils are here. – William Shakespeare, The Tempest. 

Well, that escalated quickly

De eerste aflevering van Devilman Crybaby is typisch Netflix Original. Je wordt voorzichtig heel de aflevering door de reis van Akira geleid, een normale, goedhartige tiener, die samen met zijn jeugdvriend Ryo een mysterie rond demonen op deze wereld ontrafelt. Of dat denk je tenminste tot ergens halverwege de aflevering. Waar de anime zich afspeelt als weer een typische “slice-of-life schoolgaande jeugd die bovennatuurlijke avonturen beleeft” (ja, dat is een categorie), laat de reeks dat archetype gaandeweg ver, ver achter zich.

Er is zo’n harde toonshift dat onvoorbereide kijkers best geschokt kunnen zijn door de horror die hen opwacht. Want ja, als demonen op aarde rondlopen, dan is de Duivel ook nooit ver uit de buurt. Laat er geen twijfel over bestaan, deze serie is behoorlijk intens. Niets is immers wat het lijkt in Devilman Crybaby. De serie sleurt je al snel mee in de premisse dat de demonen steeds meer verschijnen in de menselijke wereld, via het bezitten van mensen. Dit omdat wereldwijd het aantal vreemde ongevallen en geruchten rond bovennatuurlijke events steeds meer voorkomt.  Samen gaan Akira en Ryo dan ook op onderzoek, maar gaan daarbij iets verder dan ze van zin waren. Wat volgt is een climax van jewelste, die eindigt met de pitch van de serie. De Duivel is hier.

Geen echte Original

Devilman Crybaby is gebaseerd op de manga Devilman, die al dateert van het jaar 1972. Het verhaal van Devilman is dan ook al enkele keren vertaald naar de animewereld. Deze meest hedendaagse poging van Netflix om het verhaal van Amon (de Duivel) en Kira te brengen onderscheidt zich van de vorige versie door een flitsende en kleurrijke art style. De relatief onbekende studio Science SARU heeft duidelijk de ruimte, tijd en geld van Netflix gekregen om een bewonderenswaardig eindresultaat te brengen. De serie slaagt er op die manier in om de horror op een gruwelijke, maar niet beangstigende manier te brengen. De horror is er, maar wees gerust, de toon van Berserk, nameijk echte nihilistische terreur, bereikt dit niet.

Maar laat het net dat zijn dat de aflevering zo verfrissend maakt. Het snelle tempo en de loopjes die de animatie neemt met de realiteit maakten dat ik geïntrigeerd wou blijven kijken. Zelfs al heeft de eerste aflevering nog weinig van het echte verhaal prijs gegeven.