Sully review: pretty fly for a white guy

Dat Tom Hanks een van de meest geliefde acteurs in Hollywood is, staat buiten kijf. Hij kreeg onlangs de Medal of Freedom, de hoogste burgerlijke onderscheiding in Amerika, en werd door Vanity Fair onlangs America’s Dad genoemd, een titel die hij dan maar omarmd heeft. Dat hij daarnaast ook nog steeds een goede acteur is, bewijst hij in Sully, zijn eerste samenwerking met regisseur Clint Eastwood.

De film gaat over een nieuwsfeit die de meesten onder ons zich misschien wel zullen herinneren. Op donderdag 15 januari 2009 landde kapitein Chesley ‘Sully’ Sullenberger (Tom Hanks) zijn vliegtuig met 155 mensen aan boord in de Hudson-rivier in New York. De oorzaak van die gedwongen noodlanding: een zwerm vogels die het vliegtuig kruiste en daardoor beide motoren deed uitvallen. De bevolking heeft het over ‘the miracle on the Hudson‘ en Sully wordt als held onthaald, maar het tij keert snel. De luchtvaartautoriteiten en vliegmaatschappij vragen zich af of Sully wel de goede beslissing heeft genomen, want volgens hun simulaties kon hij het vliegtuig nog omgekeerd hebben naar de luchthaven van LaGuardia. Er volgt een onderzoek.

Bij het begin van de film komen we al meteen in de actie terecht. In de cockpit gaan alarmsignalen af terwijl Sully samen met zijn copiloot Jeff Skiles (Aaron Eckhart) probeert om het vliegtuig veilig aan de grond te brengen. Hij verliest echter de controle en het vliegtuig crasht tegen een gebouw. Dat is gelukkig slechts een nachtmerrie, maar het typeert de rest van de film.

De eigenlijke gebeurtenissen in de cockpit en het verhaal van het onderzoek worden verweven en niet-chronologisch verteld. Een slimme zet van Eastwood, want het bouwt de spanning wel mooi op. En dat ondanks dat je al weet hoe de noodsituatie afloopt; daar moeten we de regisseur toch wel een pluim voor geven. Zo vermijdt hij dat het onderzoek en de hoorzittingen zo droog zijn als ze misschien klinken. De nadruk ligt hier op klinken, want die scènes op zichzelf vervelen ook niet. Dat komt gedeeltelijk door de dialogen, waarin niet eindeloos rond de pot wordt gedraaid, maar ook door de acteurs. In het onderzoeksteam zien we Mike O’Malley (Glee) en Anna Gunn (Breaking Bad), op wie niets slechts aan te merken valt. Bonusweetje: de ferrykapitein die als eerste bij het vliegtuig aankomt, Vincent Lombardi, speelt zichzelf in de film.

Maar de sterren van de film zijn Tom Hanks (natuurlijk) én Aaron Eckhart, die opnieuw erg aangenaam verrast in de rol van copiloot en voor de komische noot zorgt. Hanks is wederom in topvorm en vindt goed de balans tussen de bekwaamheid van Sully en de gevolgen van zijn PTSD (post-traumatic stress disorder). Net als in Captain Philips speelt Hanks het subtiel maar beklijvend. Laura Linney heeft een kleine bijrol als de vrouw van Sully, en ook de passagiers van het vliegtuig leren we kort kennen, maar allemaal samen herinneren ze ons eraan dat het hier wel degelijk om mensenlevens ging.

Sully is niet de meest ambitieuze film van het jaar, niet bombastisch of met erg flashy vertolkingen, maar komt daarom niet minder aan. De special effects zijn bovendien ook het vermelden waard. De film is een mooi waargebeurd verhaal geworden waardoor je achteraf met een warm gevoel buitengaat. Wat wil een mens nog meer in deze donkere en koude wintermaanden?