Invincible review: The Boys met een hart

De stripadaptatie Invincible voorziet superheldensatire van een hart. Maar komt de nieuwste animatiereeks op Amazon Prime Video daar niet een beetje te laat mee af?

Ondertussen ken je het: jongen ontdekt superkrachten en moet vanaf dan zijn dubbelleven als superheld combineren met school, vrienden en liefde. Invincible doet weinig nieuws in het superheldengenre tot de eerste aftiteling van het beeld rolt, plots heel de serie op zijn kop wordt gezet en je snapt waarom de comic zo populair is.

In 2003 begon Robert Kirkman aan zijn ondertussen imperium van langlopende comics. Naast The Walking Dead bracht Kirkman met tekenaars Cory Walker en Ryan Ottley de halve superheldenparodie Invincible uit. Ik zeg half, want Invincible speelde met de verwachtingen van het genre terwijl het ook een heel klassiek with great power comes great responsibility-verhaal vertelde. De geanimeerde adaptatie doet netjes hetzelfde in een tijdperk waarin we net al die onverwachte wendingen, wel, verwachten.

Invincible haalt je binnen met een wending (die ik niet ga verklappen)

In een wereld vol helden en schurken is Mark (Steven Yeun) een doodnormale jongen met een doodnormale superheld als vader. Omni-Man (J.K. Simmons) is zowat de sterkste verdediger van de aarde. Maar net wanneer de geërfde krachten van Mark ontwaken, onthult zijn grote voorbeeld zijn ware aard.

Drie kwartier lang – een opvallende lengte voor tekenfilmafleveringen – positioneert Invincible zich als  beetje voorspelbaar, maar nooit niet genietbaar superheldenvertier. Klonen bestormen het Witte Huis, een kopie van de Justice League redt de dag en een tienerteam neemt het op tegen aliens. Allemaal niks nieuws onder de zon, tot de serie de cynische parodie opzoekt waarmee The Boys zo populair is geworden.

En die laatste is geen toevallige vergelijking. Ook deze Amazon Prime Video-serie wordt geproduceerd door Evan Goldberg en Seth Rogen, die erin trouwens een alien speelt. Rogen is verre van de grootste ster: de stemmencast is misschien nog het grootste verkooppunt van Invincible. Naast de geloofwaardige stem van Yeun en de diepwarme klanken van Simmons, vertolken (onder andere) Sandra Oh, Zazie Beetz, Walton Goggins, Gillian Jacobs, Jason Mantzoukas, Zachary Quinto én Mark Hamill personages. Gastrollen zijn dan weer weggelegd voor Mahershala Ali, Jon Hamm, Sonequa Martin-Green, Reginald VelJohnson en zelfs Justin Roiland die je herkent uit Rick and Morty. Ik zei toch dat de cast indrukwekkend is.

Als de overweldiging van dat eerste einde en van al die belletjes doen rinkelende stemmen is gaan liggen, blijft Invincible in de twee afleveringen erna dan toch braaf de in beton gegoten structuur van ‘het origineverhaal’ volgen. Maar dat doet het oprecht, je leeft mee met Mark en de schaduw die boven hem hangt. De verwijzingen naar tal van andere superheldenfictie – spot de rondsluipende film noir-versie van Hellboy of zelfs One Punch Man in de achtergrond – bedienen fans van het genre op de wenken. En met de verhoogde kwaliteit in animatie (én in muziekkeuze met nummers zoals Might Not Make It Home van LPX) tijdens coole gevechtscènes zit je wel even zoet tot de volgende grote plotwending zich aanbiedt.

De serie gaat minder impact maken dan het 17 jaar geleden had kunnen doen

In de bijna twintig jaar na het stripdebuut van Invincible hebben we alles gezien: van de opkomst en het mainstream worden van superhelden, tot de parodie erop en de onvermijdelijke deconstructie ervan. Met diezelfde insteek vernieuwt de knappe animatiereeks niet, hoe graag het ook zou willen. Al zeker niet met The Boys ernaast geprogrammeerd.

Maar vernieuwing is geen vereiste om goed te zijn. Invincible maakt je nog eens enthousiast voor het genre en voor animatie. De tekenfilmreeks verrast en wordt veel bloederiger dan de eerste aflevering je doet geloven.

De eerste drie afleveringen van Invincible staan nu op Amazon Prime Video. Elke vrijdag volgt er een nieuwe aflevering.