Facts is ondertussen al zo bekend dat iedereen die ook maar een beetje geekiness in hun bloed heeft de conventie wel moet kennen. Jaarlijks (behalve het voorbije verboden jaar) zakken duizenden nerds af naar de mythische Flanders Expo-hallen om er een heel weekend even te vergeten dat we niet in die wonderlijke fantasywereld leven. En natuurlijk ook merchandise te kopen!
Ik was een zeer zenuwachtige 13-jarige toen ik voor de eerste keer binnentrad in de wondere wereld van FACTS. Tumblr had me de beurs laten ontdekken en ik was klaar om ondergedompeld te worden in een wereld waar alleen mensen zoals ik rondliepen: fans, geobsedeerde nerds die je tot in de puntjes konden vertellen hoe die ene aflevering nu eigenlijk in elkaar zat. Ik was maanden op voorhand al aan het rondspringen. Mijn Eleventh Doctor-cosplay was af (Fez en al) en ik was blij. Zo, zo blij. Want al die conventions die ik op het internet zag passeren, en waar ik van dacht dat ze enkel in Engeland en Amerika bestonden, waren ook gewoon hier in ons kleine landje te vinden.
Het was de tijd van de Free Hugs-bordjes, en ik herinner me dat ik geknuffeld heb met een Dalek. Een zin die thuishoort in de categorie “dingen waarvan ik nooit dacht dat ik ze ging zeggen”. Ik weet ook nog hoe ik, verlegen als ik toen nog was, wegdook toen een Empty Child-cosplayer me tegemoet kwam met de uitspraak “are you my mommy?”. Ik vraag me nog altijd af wat die cosplayer van me moet denken.
Cosplay Con Crunch
Mijn Eleventh Doctor cosplay is twee FACTS-edities meegegaan, en dan was het tijd voor iets anders. Ik had namelijk net Game of Thrones ontdekt en was geobsedeerd door de Mother of Dragons, Daenerys Targaryen. Het was de eerste cosplay die ik echt maakte, van scratch. Al deed ik het niet volledig zelf. Omdat ik niet echt goed overweg kon met naald en draad en helemaal niet kon achterhalen hoe ik het best zou starten, schakelde ik mijn grootmoeder in (die eerst niet echt snapte wat ik juist wou maken en veel tips gaf om het ‘mooier’ te maken). Maar het resultaat mocht er zijn vind ik, en ik gebruik stukken van die cosplay nog steeds (voor één van de cosplays dit jaar gebruik ik de rok!). De cosplay erna heb ik echt zelf gemaakt, en ik ben nog steeds enorm trots op mijn Margaery Tyrell-kleed. Kleine spoiler; mijn riem is gemaakt van elektriciteitsdraden!
Maar Facts was natuurlijk niet alleen cosplays en ik kan geen artikel schrijven over deze convention zonder te vermelden hoeveel van mijn vrienden ik hier (indirect) heb leren kennen. Het starte met de Belgian Whovians en een nood om die mensen te leren kennen via Facebook, en zo is de bal aan het rollen geraakt. Ik joinede Twitter ook niet veel later, bleef praten met Belgische geeks en ben zelfs zo hier bij Geekster geraakt. Het klinkt misschien vergezocht, maar als ik genoeg stappen terug in de tijd neem, kan ik zelfs het leren kennen van mijn lief teruglinken aan Facts. Dat de convention iets veranderde in mijn leven is dus nog zacht uitgedrukt. En dat doet Facts nog steeds. Ieder jaar opnieuw zie ik er vrienden die ik anders amper zie, leer ik via hen nieuwe mensen kennen en beleef ik altijd fantastische tijden. Zo heb ik tijdens editie 2019 bijna een heel weekend rondgewandeld met de Critical Role-fanclub, mensen die ik ervoor totaal niet kende en waar ik toen een heel weekend mij mee geamuseerd heb. Kleine sidenote hier, ik cosplayde Nott (het Critical Role-personage van Sam Riegel in Campaign 2) maar had nog maar drie afleveringen gezien. De bekende quotes die fans tegen me kwamen zeggen toen ze me herkenden als de goblin girl vlogen dan ook helemaal boven mijn hoofd, sorry aan die mensen!
Editie 2021
We hebben er lang op moeten wachten, maar Facts heeft uiteindelijk toch nog een editie gekregen in 2021. En wat voor één. Na zo’n lange tijd zonder de zweetgeur, drukte en chaos voelde het als thuiskomen toen ik in de hallen me tussen een Captain America en een Deadpool moest wringen om een standje te bekijken. Want het was niet alleen ik die dolgraag de convention terug wou bezoeken, ongeveer 35 000 anderen hebben dit weekendje ontsnappen gemist. Laat me dat even herhalen, VIJF-EN-DERTIG-DUIZEND. We waren met veel. Heel veel. Daardoor was het op sommige momenten echt wel wat dringen om naar een standje te kijken, en stond op zaterdag voormiddag de rij om binnen te gaan bijna tot aan de Ikea. Binnen hadden dan vooral de standjes van 8tea5 en Onigiri enorm lange rijen.
Alle activiteiten waren verdeeld over een grote main hall en zes nevenhallen. In de hoofdhal vond je de winkels, de creator zone (mijn absolute favoriet) en de games-sectie (die vroeger nog een aparte hal had). De nevenhallen waren bestemd voor de cosplay stage, de fan village, de artiesten en bekende gasten, de Q&A-stage en natuurlijk de collosus, het gigantische springkasteel dat elk jaar opgeblazen wordt op de conventie.
Zaterdag kon je me vooral vinden in en rond de cosplayhal. Meestal probeer ik altijd wel iets van de cosplay-catwalk of -wedstrijd mee te volgen, maar omdat ik dit jaar weer een heel weekend ging, kon ik uitgebreid mijn tijd nemen. Ik bekeek een aantal parades (en ging zelf ook even over de rode loper tijdens een van die mini-catwalks) en heb de cosplay-catwalk competition en costume competition meegevolgd. Die laatste had trouwens een terechte winnaar, cosplayer Azera die haar Rapunzel-kleed volledig zelf maakte en enorm veel uren stak in het borduren van alle versieringen.
Zondag was de dag dat ik meer met vrienden afsprak dan ze random tegemoet te komen zoals de vorige dag (sidenote: ik herken echt heel slecht mensen dus zovelen hebben mijn naam moeten roepen voor ik het doorhad).
Loot
Natuurlijk keek ik ook uitgebreid naar de winkeltjes deze editie. Zo blijf ik verliefd op alles wat Avothea meebrengt, kijk ik altijd eens door de posters, ook al hang ik enkel nog art prints aan mijn muren, en wou ik ongeveer alles in de creator zone kopen. Ik was ook aangenaam verrast dat er een standje was die allemaal vrij obscure of speciale fantasy- en scifiboeken meehad. Hier bij Geekster kennen jullie me vooral als een schrijfster bij de boekenpijler dus dit moet niemand echt verbazen. Ik had het even heel moeilijk toen ik een Iers Harry Potter-boek zag liggen, maar heb me kunnen overtuigen om het te laten liggen door even snel in mijn hoofd te tellen hoeveel versies van dat boek ik al liggen heb (Vier. Het zijn er v i e r).
Over de jaren heen heb ik al enorm veel Facts loot verzameld. Zo ontdekte ik twee jaar geleden dat ik echt geen fan ben van de Japanse Mochi-snoepjes, en is mijn Funko Pop-verzameling zo’n zeven jaar geleden gestart met een popje van Tauriel uit The Hobbit. Veel oude fandoms komen terug wanneer ik mijn loot over de jaren bekijk en omdat ik er al veel van ben ‘ontgroeid’ is het soms even zoeken waar het nu weer ligt. Al heb ik dat nu wat minder, aangezien ik nog vooral bij de local artists dingen koop.
Een van de standjes die ik sowieso wou bezoeken was Zellgarm. Een kunstenares uit Frankrijk die allemaal mythologische wezens verwerkt in heel speciale donkere tekeningen. Veel zijn getekend als een soort wetenschappelijk werk, alsof ze zo uit een oud middeleeuws boek over mythische wezens komen. Op mijn muur fladdert er al een hele tijd een vampierentekening van deze artiest en ik vond dat er toch wel eens eentje mocht bijkomen. Eerst ging ik voor de weerwolfprint gaan, maar na het doorbladeren van Zellgarm’s portfolio werd ik helemaal verliefd op de print van de Kelpie. Was het door de geometrie die zo mooi verweven was in deze prent? Of was het omdat de Kelpie zelf toch iets vrij mystiek en bijna verleidelijk had? Wat het ook was, ik was meteen overstag en heb de print direct gekocht. Toen ik dan het hoekje om ging en de rest van de stand zag, bleek daar nog een prachtige print te liggen. Een voorstelling van Lycaon van Ovidius’ Metamorphoses (een verhaal over een mens die door Zeus veranderd wordt in een wolf – de start van de weerwolfmythe). Deze tekening was zo duister, zo griezelig dat ik er meteen gek van was. En je kon hem met de kader bij kopen! Superhandig. Maar het was niet allemaal griezelig. Ik heb ook nog een super schattige stickertjes gekocht van Nikki Smits Illustration, van een vleermuisje dat gitaar speelt. Leuker kan toch niet?
Terug naar de gewone wereld
Maar ondertussen is het Facts-weekend voorbij en moeten we ons allemaal weer even aanpassen aan een wereld zonder gigantische springkastelen. Een wereld waar Black Widow niet Just Dance speelt samen met Ciel Phantomhive. De pruiken gaan weer in hun doosjes, de cosplays worden opgevouwd en in de kast gelegd, de weapon check-bandjes weer van de impressionante props.
Misschien zijn jullie net als ik meteen in bed gevallen, door Instagram beginnen scrollen terwijl je je voeten masseert omdat je de domme fout hebt gemaakt twee dagen achter elkaar high heels aan te trekken (Ik raad jullie dit af, echt, doe het niet). Of misschien waren jullie zaterdag eerst nog naar één van de cosplay parties getrokken, en hebben jullie zondag samen met de andere Facts-gangers de McDonalds overgenomen. Misschien zijn jullie voor de gesloten toegangspoorten van Flanders Expo op de knieën gegaan en beginnen smeken om ons nog niet buiten te gooien, Facts voor eeuwig te laten doorgaan en nooit te stoppen. Maar wat we allemaal wel voelen is die blijdschap. Hoe leuk we het vonden om eindelijk nog eens door de Expohallen te wandelen en omringd te zijn door anderen zoals wij. Mensen die ons begrijpen. En daar zorgt Facts toch wel vooral voor. Een plek om thuis te komen bij gelijkgezinden, waar je zeker bent dat niemand je raar gaat aankijken omdat je een rosse pruik aantrekt en een masker met hoorns draagt. Een plaats waar iedereen even zelf een superheld kan zijn.
Het was genieten.
Tot volgend jaar, Facts. Ik ben er sowieso weer bij.
In ruil voor dit artikel kregen we perstickets van de organisatie.
