Toen het nieuws naar buiten kwam dat er een vervolg kwam op Harry Potters verhaal stond de wereld eventjes stil. Was He Who Must Not Be Named dan toch niet dood? Niet helemaal, zo bleek. J.K Rowling was samen met John Tiffany en Jack Thorne in de schrijfstudio gedoken. Niet voor een nieuw boek maar voor een toneelvoorstelling!
Van script…
Het boek van het toneel is eigenlijk het uitgebrachte script. Dat hebben we hier een tijd geleden al besproken. Kort samengevat leest het verhaal helaas een beetje als fan fiction en kan de grote revelatie van wie Delphi juist is de meeste Potterheads niet bekoren. Geen verrassing als we terugkijken naar hoe Voldemort zich tijdens de hoofdreeks gedroeg. Ook het gebruik van de Time Turner wordt afgekeurd. Maar hé, we hebben nu eenmaal een plot device nodig. Het neemt niet weg dat diezelfde Potterheads er toch in meegaan en een jaar op voorhand tickets kopen om het toneel te gaan bekijken.
En dat is wat ik gedaan heb. Een goed jaar geleden, 22 november 2016, was het zover. Na een aantal uurtjes in de online wachtrij gestaan te hebben, slaagde ik erin 4 tickets te kopen voor de voorstelling op 28 en 29 december 2017. Met wie ik zou gaan, of ik vrij zou hebben en meer was nog niet geweten maar ik wou de show zelf meemaken en had daar wel wat voor over! Ik meld hier best ook eventjes dat het toneel Deathly Hallows-gewijs in twee delen werd gesplitst. Je hebt dan de keuze om naar twee opeenvolgende voorstellingen te gaan of die wat meer te spreiden. Je kan in het weekend ook de twee shows zien op dezelfde dag met een deel ‘s namiddags en een deel ‘s avonds.
28 december was het dus zover. Met de trein naar London St Pancras en dan richting het Palace Theatre om de tickets op te halen. Maar eerst een kleine stop langs King’s Cross natuurlijk om al wat Harry Potter-sfeer op te snuiven op Perron 9 ¾. Als je aankomt aan het theater, dat zich bevindt in het supergezellige Londonse West End, word je meteen gegroet door het gevleugeld nestje van de cover van het boek. Het theater wordt ook geflankeerd door een groot aantal posters met daarop honderden sterren met quotes en sterren van reviews die het toneel ontvangen heeft. Dat belooft! Al moet ik dat een beetje nuanceren want als je de West End afloopt zie je natuurlijk niets anders dan sterren tegen de muren van de theaters plakken. Maar kijk, een kleine spoiler alert: de show verdient ze allemaal.
Vergeet niet om bij je aankomst in Londen een kleine stop langs King’s Cross in te plannen.
Op een paar kleine zaken na is er niet zodanig veel veranderd aan het uitgegeven (oefen)script. Zoals je in onze eerdere review al kon lezen, volgen we dus Albus Severus Potter en Scorpius Malfoy doorheen hun eerste jaren op Zweinstein. We merken al snel dat hun status als kinderen van enkele van de bekendste tovenaars niet meteen als een zegen kan aanzien worden. Het is moeilijk voor Albus om uit de schaduw van zijn vader te treden. Om dat te bereiken, heeft hij echter wel veel over. Hij komt op het idee, ook onder invloed van Delphi, Cedric Diggory’s nichtje, om terug te keren in de tijd om hem te redden. Zo kan hij trouwens ook zijn pa afhelpen van een sluimerend schuldgevoel. Dat loopt natuurlijk goed fout. Harry zelf maakt helaas ook wel een hoop fouten tijdens zijn vaderschap, waardoor Albus het alleen maar moeilijker krijgt en zich nog meer wil bewijzen.
… tot magische toneelvoorstelling!
Het toneel zelf start met de bekende eindscène van de boeken en de films. De Nineteen Years Later-scène staat in ons collectief geheugen gegrift, al blijft het leuk om deze scène opnieuw mee te maken. We maken hier ook meteen kennis met de acteurs die nu gestalte geven aan onze jeugdhelden. We zien Harry, Ron, Hermelien, Albus, Rose en iets later, in een eerste treinscène, Scorpius. Je hebt al snel door dat de hele cast goed op elkaar zijn ingespeeld en hun personages met hart en ziel neerzetten. Een waar genot om naar te kijken. Maar ook, en vooral omdat we toch een eindje van het podium zaten, om naar te luisteren. Sommige personages leggen zoveel gevoel in hun stem dat je niet anders kan dan meeleven met wat ze meemaken.
Sommige personages leggen zoveel gevoel in hun stem dat je niet anders kan dan meeleven met wat ze meemaken.
Naast de cast valt of staat een toneel echter ook met zijn al dan niet summiere scenografie. En (the) boy (who lived), zat dat even allemaal leuk ineen bij Harry Potter and the Cursed Child. Heel veel details mag ik helaas niet geven want de organisatie hamert er in het programmaboekje, op de tickets, en in mails op dat de ervaring van het toneel natuurlijk beter is als je er niks van af weet. #keepthesecrets Wat ik sowieso wel kan melden, is dat vooral de eerste act van het eerste deel echt magisch aanvoelt. We vliegen in sneltempo door de eerste Zweinsteinjaren van Albus en Scorpius. Dat telkens met een treinritje, de Sorting Hat die een cameo maakt, enkele lessen en weer opnieuw. De overgangen tussen deze scènes gebeurt op een superdynamische manier. Het ronddraaiend podium zit daar als eerste voor iets tussen, maar ook de creatief hergebruikte attributen op het podium zorgen voor een extra dimensie. De lessen op Zweinstein zijn ook stuk voor stuk magisch. Er zitten een aantal illusies in het stuk waarvan ik nog steeds niet weet hoe ze die hebben kunnen doen. Een magisch spektakel, beter kan je het niet verwoorden.
Albus’ lessen op zweinstein doorheen zijn eerste schooljaren zijn stuk voor stuk magisch te noemen.
Maar daar stopt het niet. Het opzetten van nieuwe scenografieën gebeurt ook op een entertainende manier. Je zou het bijna een dansje kunnen noemen. Het ensemble schuift de decorelementen met een superstrakke, maar zeer mooie, dynamische choreografie op en van het toneel. Er zijn natuurlijk ook een aantal vaste elementen die door het spelen met de verlichting en projecties je ofwel meenemen naar de gotische Great Hall van de school of het Forbidden Forest. De verlichting speelt in het algemeen ook wel een grote rol bij bepaalde scènes. Niet enkel voor de sfeer wordt het licht inventief gebruikt maar ook om de scène af te snijden en zo effecten tot stand te kunnen brengen. Ik heb het nu zelfs nog niet gehad over de manier waarop de Dementors ten tonele verschijnen. Of hoe de scène met de trolley witch in beeld werd gebracht. Daarvoor zul je toch zelf een kijkje moeten gaan nemen.
Het feit dat het toneel werd opgesplitst in twee delen stoort trouwens ook totaal niet. Zodra je begint te kijken, krijg je zo’n warm gevoel vanbinnen door terug te zijn in het Potter-universum dat je eigenlijk niet wil dat het stopt. Het verhaal wordt ook op het perfecte moment geknipt om te bekomen van de shock van de cliffhanger. De aankleding van het mooie Palace Theatre wordt trouwens ook lichtjes aangepast tussen de twee delen. Een klein detail dat veel toevoegt aan de algemene ervaring.
Zin om zelf te gaan kijken? Ik zou zeggen, hou de Geeksterkanalen in de gaten. Of volg @HPPlayLDN om te weten wanneer de volgende ticketverkoopronde plaatsvindt. Wil je iets zotter doen en eventjes heen en weer naar New York vanaf de lente van 2018, dan volg je best @HPPlayNYC! Wil je nog verder trekken, dan heb je ook in Melbourne de kans om het toneel mee te pikken vanaf 2019 via @HPPLayAUS! Harry Potter and the Cursed Child doet ook iedere week een Friday Forty, waarbij veertig tickets voor de shows van de komende week last-minute worden verkocht. Wil je daar je geluk wagen, dan stuur ik je door naar de officiële Cursed Child-website!
Als Potterhead mag je het boek misschien wel skippen maar het toneel ga ik toch aanduiden als een must see! Al is het maar om de magische Harry Potter-wereld net iets echter te ervaren dan in boek- of filmvorm. De kritieken op het verhaal worden eigenlijk volledig geneutraliseerd door de prachtige maar summiere scenografie en de gepassioneerde cast.
