Vane brengt op het eerste gezicht herinneringen naar boven aan games als Journey en Ico. De makers zijn dan ook ex-leden van Team ICO, die duidelijk hun eigen twist aan het genre wilden geven. Hoewel ze zeker in die opzet slagen wanneer het aankomt op het scheppen van een sfeer en dat gevoel dat je zelf moet gaan uitzoeken wat de game van je wilt, zijn er toch enkele aspecten waar Vane minder geslaagd is.
Ontwikkelaar: Friend & Foe Games
Uitgever: Friend & Foe Games, Gamera Games
Platform: PS4, Steam
Aantal spelers: 1
Release: 19/01/2019 (PS4) 23/07/2019 (Steam)
Reviewcopy op PC verkregen via uitgever.
Een vreemde vogel
Ik had geen idee wat er gaande was.
Een zware storm treft het land. Gebouwen vliegen in stukken rond, alles wat leeft vlucht naar een schuilplaats. Wanneer jij echter net die schuilplaats bereikt, is er een groter wezen dat je tegenhoudt. Je wordt meegesleurd door de storm en het spel begint. Vlak daarna ben je een vogel. Door wat puzzels op te lossen, komt er een gouden stof vrij. Wanneer je die stof aanraakt als raaf word je terug een mens. Wanneer je als mens van een afgrond springt, word je terug een vogel. Op deze manier baan je je een weg door levels en puzzels tot je het einde bereikt.
Het verhaal wordt volledig visueel verteld, er wordt geen woord dialoog gesproken doorheen de game. Op zich is dat niet erg, andere games slagen in dezelfde opzet zonder al te verwarrend te worden. Bij Vane had ik zelfs naar het einde toe geen idee wat er gaande was, behalve dat de storm de grote dreiging is en ik denk dat het verhaal soms door de tijd reist maar daar ben ik nog steeds niet zeker van.
Kleine lichtpuntjes
De tekenstijl en de muziek zijn de zaken waar ik het meeste van genoten heb aan deze game.
Vane wordt zeer mooi vorm gegeven. Veel van de levels worden samengesteld terwijl je erdoor loopt, waardoor het pad dat je moet bewandelen vaak pas in beeld komt als je er net voor staat. De stijl van Vane slaagt er tegelijk in om je interesse te wekken wanneer je ze voor het eerst ziet, maar laat je toch heel het spel lang met een oncomfortabel gevoel zitten. Een oncomfortabel gevoel dat de ontwikkelaar je bewust probeert te geven doorheen de donkere levels.
Ook muzikaal is Vane een sterke game. Hoewel de muziek vaak erg minimalistisch is, zorgt het spel ervoor om een sfeer te scheppen die zeer goed bij de levels past. Er is een dreiging, je bent verward, de muziek zal deze zaken beklemtonen. Tijdens de besloten levels voel je je bekeken, je kan niet zien wat er in de schaduwen gebeurt, de muziek is stil, mysterieus. Op andere momenten vlieg je door een gigantisch woestijnlandschap. De rust is eventjes teruggekeerd, ook dit wordt weergegeven in de muziek. De tekenstijl en de muziek zijn de zaken waar ik het meeste van genoten heb aan deze game.
De vogel is over het net gevlogen
Ik moest het spel soms twee tot drie keer opnieuw opstarten voor het mijn controller wou registreren. Ook is het spel tijdens mijn speeltijd enkele malen gecrasht.
De gameplay bestaat uit rennen, vliegen, springen, roepen, duwen en trekken. Met deze acties zal je enkele levels vol puzzels moeten overleven. Meestal zijn zowel je menselijke als je vogelvorm nodig om een puzzel op te lossen. Deze puzzels zitten vaak oprecht slim in elkaar. Het spel geeft je echter geen indicatie van wat het van je verlangt. De meeste levels start je vrij doelloos zonder een idee welke richting je uit moet.
Meestal werd het mij al vrij snel duidelijk wat ik moest doen, ik verwacht ook niet dat mijn hand vastgehouden wordt. Maar games in dit genre hebben meestal toch enige indicatie. Net genoeg om je nieuwsgierigheid te wekken maar je toch met de vraag laten zitten of je nu wel doet wat het spel van je verwacht. In Vane loop je doelloos rond tot je onvermijdelijk op het ene voorwerp in het level stoot waarmee je in interactie kan gaan.
De gameplay op zich voelt vrij stijf aan. Mijn personage bestuurde nooit zo vlot als ik hoopte, ook de vogel ging maar al te graag de verkeerde kant uit. Ook de camera werkt niet altijd even goed mee. Meer dan een keer ben ik op een nauwe plaats terecht gekomen waar de camera zo koppig achter mijn personage blijft hangen dat ik moest spelen met een volledig zwart scherm en mijzelf maar een beetje op gevoel een weg naar buiten hoefde te wurmen.
Naast de camera ondervond ik nog wat problemen, Ik moest het spel soms twee tot drie keer opnieuw opstarten voor het mijn controller wou registreren. Ook is het spel tijdens mijn speeltijd enkele malen gecrasht. Als het spel een goede autosave had, was dit geen probleem, maar Vane slaat enkel op aan het begin van elk level. Een crash betekent dus een volledig level opnieuw doen, ook al heb je die puzzel net opgelost. Na enkele van deze crashes heb ik het dan ook maar opgegeven.
Een kort liedje is gauw gezongen
Vane is een vrij korte game. Je kan het, als er zich geen crashes voordoen, uitspelen op zo’n twee uur. Het spel heeft twee eindes, waardoor de speelduur nog een beetje langer wordt. De echte completionist kan ook nog voor de achievements gaan, maar als je je wat voorbereidt kan je alle achievements in één speelbeurt halen, mits het reloaden van een save voor de twee eindes.
Ik ben fan van de artstyle van Vane en dit was ook de reden waarom ik het spel wou proberen. Het eindproduct voelt echter onafgewerkt aan en hierdoor was ik uiteindelijk meer teleurgesteld in mijn ervaring met het spel.
