Ik heb altijd al een zwak gehad voor detectiveverhalen. Misdaad en intriges zijn simpelweg fascinerende factoren die elk verhaal boeiend maken. Toen ik het concept van Night Call te horen kreeg, was ik dan ook meteen verkocht. Er is een seriemoordenaar aan de slag in Parijs en jij bent een taxichauffeur met een opdracht van de politie. Je moet je job en je people skills gebruiken om meer informatie te verzamelen over de moordenaar.
Ontwikkelaar: Black Muffin, MonkeyMoon
Uitgever: Raw Fury, MonkeyMoon
Plaform: Nintendo Switch, PlayStation 4, Xbox One, pc
Aantal spelers: 1
Release: 17 juli 2019
Reviewcopy op PC bekomen via uitgever.
Mystère secondaire
In Night Call ben je een taxichauffeur die nachtshiften werkt. Je moet je moordonderzoek combineren met je gewone job, want elke nacht heeft maar een aantal uren. Getuigen aanspreken brengt niets op en je hebt rekeningen te betalen. Het spel verplicht je dus om ook gewone passagiers op te pikken en niet enkel op de moord te focussen. Maar goed ook, want de gewone passagiers zijn vaak veel interessanter dan het hoofdverhaal. Om te beginnen zijn er vier scenario’s die je kan spelen. Elk gaat om een andere moordenaar die je moet zien te vinden. Je verzamelt tips in gesprekken met passagiers, de bediende van het tankstation en door getuigen te bezoeken. Die tips kan je dan ’s avonds op een mindmap in je appartement linken aan een lijst verdachten.
Het probleem is dat je niet gericht te werk kunt gaan.
Het probleem dat ik hier echter ondervind, is dat je niet gericht te werk kunt gaan. Hoewel je dossiers over de moorden in handen krijgt, kan je deze niet inkijken. In plaats daarvan zal je personage informatie eruit samenvatten in korte notities op zijn mindmap. Ook tips die je van je passagiers ontvangt zijn onduidelijk. Je krijgt simpelweg een melding dat de passagier iets te zeggen had over de moord. Wat het was zal je nooit weten, want opnieuw zal het simpelweg als korte notitie op je mindmap terechtkomen. Na enkele dagen is je mindmap zodanig gevuld dat je onmogelijk nog kunt weten wie wat gezegd heeft.
De enige manier om rechtstreekse informatie te winnen is om je verdachten zelf als passagiers op te pikken, of getuigen aan te spreken. De getuigen staan aangeduid op je kaart, maar vaak zijn er meerdere getuigen om aan te spreken en is er geen manier om te weten welke getuigenis over welke verdachte gaat tot je ermee in gesprek bent. Het is dus mogelijk dat je een vierde van je nacht spendeert aan een getuigenis over iemand die al lang niet meer verdacht wordt, omdat het spel dit nergens duidelijk maakt. De verdachten verschijnen lukraak op de kaart tussen andere passagiers, het is een kwestie van hun gezicht te onthouden en de juiste vragen te stellen.
Het hoofdverhaal voelt als bijzaak aan.
Ook hebben alle scenario’s exact hetzelfde verloop. Het begin is identiek en na enkele dagen wordt één van de verdachten van je lijst gewist, enkele dagen later moet je dan je hoofdverdachte afleveren en volgt er een conclusie. Wanneer je een verkeerde hoofdverdachte geeft op je laatste dag zal de game je hand vasthouden en zeggen “Ben je echt zeker dat je die wilt kiezen? Mis je niets?” tot je de juiste verdachte aanduidt. Hierdoor voelt heel het hoofdverhaal als een bijzaak aan. Ik had nooit het gevoel dat ik gericht te werk kon gaan. Wanneer ik een verdachte had die mij interessant leek, verscheen die zelden tot niet op de kaart. Getuigenissen waren nietszeggende markers waarbij ik niet wist wat mijn personage ging doen of over wie het zou gaan.
De verhalen van je passagiers daarentegen gaan alle kanten uit: van serieuze, donkere verhalen tot heel bizarre scenario’s die een grijns op mijn gezicht toverden.
Aan de andere kant heb je dan de andere passagiers. Dit is waar de game wel slaagt in haar opzet. Er zijn tientallen verschillende passagiers, met elk een heel eigen persoonlijkheid en verhaal. Tijdens je nachten ontmoet je mensen die hun vliegtuig moeten halen, dronken koppels op zoek naar een goedkoop hotel of mensen die heel de rit lang aan hun telefoon in discussie gaan met hun moeder. Op een bepaald moment ontmoette ik zelfs een kat die mij instructies miauwde om tot een bestemming te geraken. Deze verhalen zijn veruit het beste aspect aan Night Call, de game geeft je zelfs een index waarin je kan bijhouden welke personages je al ontmoet hebt, en hoeveel van hun verhaal je al ontdekt hebt. Afhankelijk van hoe je je gedraagt in het gesprek kan het verloop volledig veranderen, wat het dan weer interessant maakt als je hen opnieuw tegenkomt in een tweede scenario. Zo kan je zien welke kant hun verhaal alsnog kon opgaan, of wat er zou gebeuren als je die ene passagier dan toch een asshole noemde.
Dit is het deel van het spel waar ik echt van kon genieten en waarvoor ik zou blijven terugkeren. Helaas wordt dit spel verkocht als een moordmysterie, wat bij mij als het zwakste aspect van de game aanvoelde. Hierdoor lijkt het mij alsof Night Call aan een identiteitscrisis leidt. Na een tijd voelde het zelfs aan alsof het moordverhaal wegnam van mijn genot omdat het mij onder tijdsdruk zette.
Crépuscule
De game maakt gebruik van zwart-witgraphics om de binnenkant van de taxi weer te geven. Door het kleurenschema en de tekenstijl wordt een film noir-stijl gecreëerd en ook de muziek doorheen de game helpt enorm bij het scheppen van die sfeer. De ontwikkelaars gebruiken simpele animaties en minimalistische tekeningen, maar het werkt. Van begin tot einde kon ik genieten van deze stijl. Waar het verhaal wat tekortschiet om mij echt het gevoel te geven dat ik een moord onderzocht, werkte de vormgeving wel weer in het voordeel hiervan.
Travail au noir
Zoals reeds aangehaald, de gameplay van Night Call is erg simpel. Je krijgt een grote kaart met daarop passagiers, tankstations en getuigen. Je klikt op welke je wilt en de pijl die je auto voorstelt rijdt erheen. Pas bij aankomst zal je zien waar deze persoon heen wil en wat het je zal opbrengen. Soms verlies je veel tijd voor weinig geld en is het interessanter om een rit te laten vallen en een andere te zoeken.
Het financiële aspect houdt de game interessant en dwingt je om keuzes te maken.
In de game worstel je ook voortdurend met je financiën. Aan het einde van elke shift worden je kosten aangerekend: onderhoud van je auto, huur van je appartement… En je moet terloops ook nog eens tanken. Sommige getuigen vragen soms geld in ruil voor hun getuigenis en daarnaast kan je ook nog kranten kopen voor mogelijke extra hints en kraslotjes in de hoop dat je financiële zorgen voorgoed voorbij te zien gaan.
Je kan op voorhand instellen hoe moeilijk je wilt dat het spel is en dit zal bepalen hoeveel inkomsten en uitgaven je hebt aan het einde van elke dag. Op het verhaal zelf heeft dit weinig tot geen impact. Hoe hard ik ook mijn best deed, ik leek elke dag verlies te maken, mijn strategie was simpelweg om tegen de laatste dag niet zoveel verlies te hebben dat ik mijn job zou verliezen. Als je brandstof op is en je hebt geen geld meer om je tank te vullen, is het spel nu eenmaal gedaan. Dit houdt de game interessant en dwingt je om keuzes te maken, maar na mijn eerste speelbeurt is dit voor mij nooit meer een probleem geweest.
Plus encore
Night Call heeft zeker heel wat herspeelbaarheid. De vele verhalen van je passagiers kunnen heel anders verlopen naargelang je keuze. De Passindex in je menu helpt je om bij te houden wie je ontmoet hebt en wat je nog mist. Bepaalde ontmoetingen kunnen ook het einde van het spel beïnvloeden. Het enige nadeel is dat je telkens weer hetzelfde hoofdverhaal moet afspelen om deze mee te maken. Het zou leuk zijn mocht elk scenario toch een iets ander verhaal hebben zodat je na een tijd geen volledige gesprekken skipt omdat je ze al kent. Toch biedt Night Call genoeg boeiende content om het nog enkele keren opnieuw te spelen.
