Rime review: déjà vu

Toen ik een jaar geleden de launch trailer voor Rime zag, deed deze mij meteen denken aan games als The Witness en Journey. Die vergelijking bleek niet onterecht, Rime doet zelden moeite om te verbergen waar het de inspiratie gehaald heeft. Dit is de reden waarom ik het spel ook nog niet gekocht had voor ik het gratis kreeg via Playstation Plus in februari. Journey, The Witness en The Unfinished Swan zijn drie van mijn favoriete games aller tijden, en iets wat niet veel meer leek dan een flauw afkooksel zou mij toch nooit hetzelfde gevoel geven als de voorgenoemde drie. Ik had gelijk, maar ook niet helemaal.

Imitatie is de hoogste vorm van vleierij

Toen ik Rime opstartte, kon ik niet ophouden met vergelijkingen te maken met andere games: zoals The Witness bevind je je op een eiland met puzzels in allerlei richtingen, zoals Journey is er één duidelijk objectief vanaf het begin tot het einde, en zoals The Unfinished Swan creëert het spel een illusie van vrijheid en openheid terwijl het toch een lineaire ervaring biedt waarbij je zelden tot nooit de weg zult kwijt geraken.

Je personage heeft een kracht die hij gebruikt door te roepen. Dit kan allerlei effecten hebben afhankelijk van het soort puzzel dat je tracht op te lossen, maar al deze effecten zijn in het verleden al in andere, en betere games gebruikt. Enkele keren toont Rime mechanics die toch een teken zijn van originaliteit en creativiteit, maar deze zijn helaas slechts een klein aantal in het grote geheel. Dat maakt het spel niet minder leuk, want in mijn zes uur durende sessie heeft het spel wel voortdurend mijn aandacht kunnen houden en heb ik mij meestal geamuseerd.

De atmosfeer in het spel zit dan wel vrij goed. De game begint met een gevoel van onschuld, een leuke, onschadelijke wereld waarin je vrij kunt verkennen en op je eigen tempo de mechanics onder de knie kan krijgen. Dit blijft uiteraard niet duren, na enkele uren zal je al wat bedreigingen tegen het lijf gelopen zijn. Het gevoel van opgejaagd te worden, duurt echter niet lang. Wanneer je sterft in Rime verschijn je simpelweg enkele stappen terug, meestal op de laatste veilige plek die je personage bezocht heeft. Er is geen enkele bestraffing, je raakt enkele secondes kwijt en dat is het. Er zitten een paar vijanden in het spel, maar je hebt al snel door dat ze volledig kunnen omzeild worden. Ze zijn dus enkel een bedreiging als je zelf fouten maakt, en door de lineaire structuur van het spel zullen die foutjes zelden voorkomen.

Pacifistisch overwinnen

Vechten is geen optie in Rime, het is de bedoeling dat je creatieve manieren vindt om je vijanden te verslaan. Deze manieren liggen zodanig voor de hand dat ik zelden het gevoel had dat ik echt iets bereikt had. Ik volgde een duidelijk uitgetekend spoor van begin tot einde en duwde op een knopje wanneer het spel dat van mij vroeg.

Het spel speelt wat met je hoofd, het verhaal wordt getoond, niet verteld, maar je moet tot het einde wachten tot je een echt idee zult hebben waar het nu allemaal over ging. Tijdens het spel zelf begon ik soms te twijfelen of mijn personage nu wel een held of een slechterik was. Enkele keren probeerde de game mij ook emotioneel te laten worden door een paar trieste gebeurtenissen. Geen enkele van deze gebeurtenissen leek de impact te hebben waar de ontwikkelaars op hoopten, met misschien één uitzondering. Andere games zijn hier wel al in geslaagd, maar Rime sloeg wat naast de bal voor mij.

Hoewel de sfeer leuk gecreëerd is, verloor ik mezelf nooit zo hard in Rime als in sommige andere games. Waar Journey erin slaagde om mij in een verhaal te sleuren puur op basis van atmosfeer, mislukte dit bij Rime door de regelmatige dalingen in frame rate en soms eeuwig durende laadtijden die mij er voortdurend aan herinnerden dat ik een videospel aan het spelen was. Het spel tracht enkele segmenten gameplay vlekkeloos in elkaar over te laten lopen, alsof je simpelweg een andere zone binnenstapt van dezelfde wereld. Deze indruk verliest zijn effect omdat het spel zo traag laadt dat je al je adrenaline van de laatste zone al kwijt bent voor de nieuwe kan beginnen.

Rime is een game waar zowel diehardfans van het genre als nieuwkomers zeker van zullen kunnen genieten, maar voor beiden zijn er betere alternatieven op de markt. Wie al enkele van de soortgenoten gespeeld heeft, zal niet snel onder de indruk zijn van de opzet van Rime. Het spel heeft zeker een waarde en ik heb genoten van mijn tijd in deze game, maar ik voel geen behoefte om het ooit nog opnieuw te spelen. Dat is uiteindelijk mijn grootste issue bij Rime, het doet zo hard zijn best om herinneringen aan andere games op te roepen, om de sfeer en waarschijnlijk ook het succes te recreëren, dat het vergeet een eigen identiteit uit te kerven. Dat zorgt ervoor dat het nooit even memorabel zal kunnen zijn, want ook al is het leuk en charmant, het zal nooit meer zijn dan een afkooksel van een beter product zijn.