Immortals: Fenyx Rising review: imitation is the sincerest form of flattery

Origineel heette het Gods and Monsters, maar door een klacht van – of all things – Monster Energy besloten de makers van deze 3D open world exploration-game om voor de ietwat rare en vreselijk gespelde titel Immortals: Fenyx Rising te gaan. Een open world in de Griekse Oudheid met focus op stamina management en alles kunnen verkennen? De vergelijking met zowel Assassin’s Creed Odyssey als Breath of the Wild zijn snel gemaakt (het helpt ook dat dezelfde studio als van Odyssey dit spel heeft gemaakt). Zijn deze vergelijkingen terecht en is dat positief of negatief? Doet Immortals nog iets unieks? Geekster at een hele hoop granaatappels en testte het voor jullie uit.

Onbetrouwbare vertellers

In Immortals: Fenyx Rising speel je als een jonge krijger die de Griekse Oudheid moet redden. Na vele jaren is immers de titaan Typhon ontsnapt en denkt hij alleen maar aan wraak tegen wie hem heeft gevangen genomen: de Griekse goden. Snel verslaat hij zijn eerdere goddelijke vijanden en laat hij vreselijke monsters los op de wereld. Zeus trekt naar de titaan Prometheus (die, zoals we hopelijk uit onze schoolboeken nog weten, aan een rots geketend is en wiens lever dankzij Zeus elke dag door een adelaar wordt opgegeten) om hem om hulp te vragen. De vastgeketende titaan wedt met de Griekse oppergod dat hun laatste hoop een sterveling is: Fenyx. Deze schilddrager wordt wakker op een mysterieus eiland en moet niet enkel haar (of zijn, je kan op elk moment je geslacht kiezen) familie redden, maar ook nog eens de Griekse goden bevrijden en Typhon verslaan.

Wat volgt is een avontuur vol klassieke godheden en monsters. Aan de ene kant is de toon vaak heel lichthartig en sarcastisch, aan de andere kant worden de vreselijke daden en gruwelijkheden van de Griekse goden uit de klassieke mythologie soms zonder aarzeling getoond (ze waren, op zijn kortst gezegd, vaak zeker niet al te lief voor de mensen of zelfs elkaar). Je leert over bekende en minder bekende klassieke mythes, zoals de veroveringen van Zeus of de mythe van Aphrodite en Psyche. Het grootste deel humor komt uit de interactie tussen Prometheus en Zeus, die als verteller en commentator vaak klinken als een oud, ruziemakend getrouwd stel. Het is wel best vreemd om bijvoorbeeld Zeus, die in de meeste media (en klassieke literatuur) als de strenge vader en almachtige oppergod wordt afgebeeld, opeens constant sarcastische opmerkingen te horen maken. Dit past echter wel in het grote verhaal, omdat Prometheus probeert in zijn verhaal Zeus met al zijn fouten te confronteren en Fenyx dat met de andere goden moet doen. Sommige van de levenslessen die je aan de goden leert, zijn wel misschien niet helemaal ideaal om toe te passen op onze huidige maatschappij.

Fenyx zelf is een leuk personage, maar biedt niet echt iets speciaals. Je persoonlijke problemen worden steeds een beetje gecombineerd met dat van de god die je aan het helpen bent, maar echte character development kan je bij Fenyx niet echt vinden (bij de goden zelf wel). Op misschien een van de twisten na, is het verhaal ook grotendeels voorspelbaar. Immortals moet het vooral van zijn vertelmethode en humor hebben. Soms doet dit je eerder kreunen, maar je zal ook vaak genoeg (glim)lachen of grinniken. 

Myth of the Wild

Klinkt dit bekend in de oren? Je wordt wakker in een grote, open, kleurrijke wereld met verschillende gebieden die je volledig in de volgorde die jij wil, kan verkennen. In het midden bevindt zich de grote antagonist. Elk gebied heeft zijn eigen visuele stijl en unieke vijanden, naast vijanden die je overal tegenkomt. Je kan zo goed als op alles klimmen, maar je moet heel goed op je staminameter letten. Al heel snel krijg je de mogelijkheid om te zweven (waarvoor je stamina gebruikt). Je stopt voortdurend om in first person naar je omgeving te kijken en zo nieuwe interessante locaties of beloningen te vinden. Je lost tijdens het spelen een heleboel puzzels op (vaak in speciale aparte locaties waar je ofwel een uitdaging met de physics moet doen of een paar vijanden moet verslaan) en vindt verborgen kisten en uitdagingen om upgrade materials te verzamelen. Daarmee kan je onder meer je wapens verbeteren of je health- of staminameter telkens een klein beetje upgraden. Bij de puzzels moet je vaak grote en zware objecten op magische wijze optillen en laten vallen op knoppen of moet je rollende ballen in de juiste gaten laten terechtkomen.

Laat ons zo neutraal mogelijk stellen dat zonder Breath of the Wild dit spel er misschien helemaal anders zou uitgezien hebben of niet bestaan hebben. Gelukkig zijn er toch nog een paar elementen die van Immortals: Fenyx Rising niet voor de volle honderd procent een kopie van de Nintendo-klassieker maken. Je kan trouwens ook niet zeggen dat Breath of the Wild sommige gameplay-elementen volledig uitgevonden had. Meerdere games, waaronder ook Immortals: Fenyx Rising, geven je bijvoorbeeld wat slow motion als je een perfect dodge kan uitvoeren, of laten je aanvallen afweren en zo je vijanden verdoven. Andere elementen zijn (gelukkig) achterwege gelaten. Zo is er in dit spel geen inventory management, en wat misschien het belangrijkste is, geen weapon durability. 

Je verkent de grote open wereld en kan zoals gezegd bijna alle plekken die je ziet van in het begin bezoeken. Na de intro van het spel heb je dan ook al snel fijne mobiliteitsopties: je kan (al dan niet met een boost) zweven richting de plek die je interessant lijkt, of je kan een rijdier oproepen (na het getemd te hebben). Onderweg kom je veel kleine uitdagingen tegen. Zeker in het begin lijken deze wat rudimentair: een toorts aansteken met een brandende pijl, blokken laten vallen op knoppen, schuifpuzzels (met de volledige vier stukken!) etc. Meestal vergt het niet zoveel denkwerk, en moet je soms eerder gewoon zoeken waar de knop die je nodig hebt zich bevindt. Niet bijster interessant, wel tijdrovend. Het is pas in de Vaults of Tartarus (vergelijk ze met de shrines uit BotW) dat je soms meer interessante puzzels vindt. Naast puzzels en gevechten moet je soms ook nog snel van de ene plaats naar de andere raken of je bestuurbare pijlen door ringen schieten in ruil voor een beloning, wat soms voor wat meer adrenaline zorgt. Aan de ene kant is Immortals een typische open world collectathon, aan de andere kant gebeurt alles organischer dan in de meeste Ubisoft-games omdat je zelf nog alle icoontjes in first person moet zoeken.

Je kan als je wil meteen moeilijke vijanden gaan opzoeken (als je hen weet zijn), maar binnen een uur naar de eindbaas lopen en die verslaan is er hier niet bij. Je moet doorheen het verhaal gaan en zelfs soms een aantal “optionele” uitdagingen doen om bepaalde voorwerpen te vinden. Ook is het geen slecht idee om sowieso die uitdagingen te doen om zelf sterker te worden, hoewel ook de vijanden jammer genoeg na een tijdje met jou meegroeien qua moeilijkheidsgraad. Het is wel grappig (en het wordt in de dialogen erkend!) als de goden je zeggen een bepaald monster te verslaan of een mythisch voorwerp te vinden en je het meteen uit je zak kan halen omdat je dat al gedaan hebt.

De basiscombat is intussen bij vele andere games standaard geworden: je hebt een lock-on, je kan kiezen tussen lichte aanvallen, zware aanvallen of schieten met een boog, en je moet bijvoorbeeld aanvallen ontwijken of afweren. Immortals: Fenyx Rising breidt die verzameling mogelijkheden een beetje uit. Door Charon coins in je vaardigheden te investeren, krijg je een aantal extra actieve of passieve vaardigheden. Het zijn er niet zoveel als in Assassin’s Creed: Odyssey, maar ze verschaffen je toch wat extra variatie. Eenmaal je je stamina genoeg geüpgraded hebt en je je speciale aanvallen aan elkaar kan breien, heb je ook wel leuke combinaties.

In plaats van na een tijdje ellenlange lijsten vol wapens te hebben die je na een tijdje een voor een moet verkopen of in materialen veranderen, kan je in Immortals: Fenyx Rising slechts een beperkt aantal wapens of uitrusting per categorie vinden. Deze stukken uitrusting hebben zelf geen eigen level, maar alles hangt af van onder meer het algemene zwaard-, bijl-, of harnaslevel van Fenyx. Je investeert dus materialen om beter te worden in alle zwaarden, bogen of helmen. Hierdoor moet je niet bang zijn te investeren in een wapen dat je meteen zal vervangen en kan je bijvoorbeeld zoveel je wil tussen al je bijlen of helmen wisselen. 

Κάλλιστος και κάκιστος

Immortals: Fenyx Rising wil dat je elk hoekje van het eiland doorzoekt, en dankzij de prachtige omgevingen zal je dat ook wel willen doen. Het is een ongelooflijk kleurrijk spel met verschillende gebieden zoals de vruchtbare vlakten van Aphrodite, het slagveld van Ares of de besneeuwde berg van Zeus. Het hele spel ziet eruit als een mooie animatiefilm, hoewel je meer onder de indruk bent van de omgevingen dan van de personages zelf. Het uiterlijk van Fenyx is bijna op elk moment aan te passen, en je kan ook je wapenrusting en dieren van uiterlijk doen veranderen. Er zijn microtransacties (zucht), maar deze zijn er enkel voor cosmetics en zijn bijvoorbeeld minder duur dan die van Marvel’s Avengers. Toch heb je ze helemaal niet nodig want het spel biedt je genoeg mogelijkheden.

De muziek van componist Gareth Coker is – hij is ook de componist van Ori, dus hoe kan het ook anders? – prachtig met een aantal leuke thema’s, maar op momenten heb je tijdens het spelen te maken met amateuristisch voice acting. Het spel heeft zoals gezegd een lichte toon, maar de voice actors lijken heel vaak te overdrijven. Het zijn volgens IMDB niet allemaal Grieken, maar ze proberen wel allemaal met een Grieks accent te praten, wat soms heel storend kan zijn. Uiteindelijk moet je het allemaal samen met de humor van het spel zien en valt het wel mee, maar zeker in het begin gaan je oren er bijna van bloeden.

Immortals: tussen vleierij en originaliteit

Ze zeggen in het Engels dat imitatie de meest eerlijke vorm van vleierij is, en als dat waar is wil Immortals: Fenyx Rising zeker Breath of the Wild en deels Assassin’s Creed Odyssey paaien. Gelukkig geeft dit spel zijn eigen draai aan de gameplay van die titanen, dus is het niet erg om bepaalde elementen overgenomen te zien. Je krijgt een lichthartig en sarcastisch verhaal dat toch een bepaalde boodschap over het confronteren van je eigen fouten wil meegeven en dat vaak probeert grappig te zijn. De omgevingen en muziek zijn prachtig, maar de voice acting kon ons niet bekoren. Na een mix van genoeg verkend te hebben en de verhaalmissies te doen, konden we na ongeveer 30 uur op de teller de credits bereiken. Je kan deze speelduur nog veel uitbreiden met NG+ of als je écht alle uitdagingen wil doen, maar de vraag is of je genoeg geboeid zal blijven om alweer dezelfde puzzels of gevechten aan te gaan.

Geïnteresseerd in grote open world games of de klassieke oudheid?

• Assassin’s Creed Odyssey is een titaan van een spel, en de uitbreidingen geven je nog meer opties.
• Hades is een ongelooflijk leuke roguelike met schitterende gameplay en een meeslepend verhaal.