Het najaar van White Goblin Games (deel 2)

Oktober en november zijn drukke maanden voor bordspelliefhebbers. Er is niet enkel Essen Spiel in Duitsland, maar iets dichter bij huis is er ook het Spellenspektakel in Nederland. Geen wonder dus dat er deze maanden ook veel nieuwe bordspellen uitkomen of voorgesteld worden. Bij Geekster mochten we er een aantal van White Goblin Games reviewen.

Professor Evil en de Toren van Tijd (8/10)

Professor Evil heeft een hoop belangrijke culturele en historische schatten zoals de Mona Lisa, de Britse kroonjuwelen of de Steen van Rosetta gestolen, en het is aan jouw team om ze veilig terug te halen. Samen met je medespelers moet je het kasteel van de gekke geleerde binnensluipen, de valstrikken omzeilen, en het culturele erfgoed redden. Professor Evil en de Toren van Tijd is een coöperatief spel voor 2-4 spelers, waarbij elke speler een personage krijgt met speciale vaardigheden en een eigen rol. Het doet allemaal een beetje denken aan Het Verboden Eiland, De Vergeten Stad of Pandemie. Om een schat te redden, moet je alle schakelaars voor de valstrikken die bij de schat horen in heel het huis uitgeschakeld hebben, voor je dan de schat in een bepaalde kamer kan oppikken. Elke beurt mag een speler drie normale acties uitvoeren, zoals zich verplaatsen tussen kamers, deuren openen, vallen uitschakelen of een schat redden. Daarna is het de beurt aan de professor, die door middel van dobbelstenen gecontroleerd wordt. Hij is redelijk onvoorspelbaar, sluit alle deuren waar hij doorgaat, schakelt alle valstrikken in die hij tegenkomt, en jaagt je teamleden zijn huis uit. Je moet constant tegen hem racen om toch genoeg schakelaars uitgeschakeld te zien krijgen voordat de tijd om een bepaalde schat te redden op is en de schat onherroepelijk in de kluis van de professor verdwijnt. Als het team vier schatten kan redden, winnen jullie, maar de professor wint als hij er vier kan opbergen.

Gelukkig heeft iedereen ook nog per personage een aantal speciale vaardigheden, die voor leuke extra keuzes kunnen zorgen. Deze staan op kaarten, en aan het begin van elke beurt mag je er twee van de zes trekken. Daarna kies je welke kaart je wilt gebruiken, en ook of je deze voor, tijdens of na je andere acties gebruikt. Deze kaarten zorgen voor het unieke aan het spel, en hebben interessante effecten. Zo kan je de professor verhinderen een kamer met een bepaalde valstrik in binnen te gaan, kan je de schakelaars van valstrikken in andere kamers uitzetten, of kan je je teleporteren naar andere kamers als je in een kamer met een bepaalde schakelaar staat. Ten slotte heeft elke speler de mogelijkheid om, als er genoeg tijd is voorbij gegaan, een heel krachtige en permanente extra vaardigheid te activeren, zoals het kunnen negeren van deuren of een van de dobbelstenen opnieuw gooien. Je kan zelfs kiezen om deze vaardigheid terug op te offeren in ruil voor een eenmalig superkrachtig effect. Al deze normale en speciale vaardigheden zorgen samen met de gewone acties voor leuke strategische beslissingen, en soms zal je je plannen aanpassen als je ziet welke kaarten je getrokken hebt.

Qua vormgeving is Professor Evil en de Toren van Tijd evenzeer goed uitgewerkt. De personages zien er leuk uit, de tekeningen op de kaarten geven dat extra pulp-effect, en ook het speelbord en de afbeeldingen daarop zijn van hoge kwaliteit. De symbolen op de drie d6-dobbelstenen zijn ook duidelijk en gemakkelijk te begrijpen. Wij hadden enkel misschien nog gehoopt op een aantal creatieve namen om elke vaardigheid op de verschillende kaarten nét iets memorabeler te maken, maar dat is maar een heel klein minpuntje.

Wie op zoek is naar een leuk coöperatief spel, raden we zeker Professor Evil en de Toren van Tijd aan. De kaarten en vaardigheden geven je genoeg tactische beslissingen, en dankzij de onvoorspelbaarheid van de professor blijft de spanning gedurende het hele spel hoog.

Cacao (8/10)

“Chocolade is geluk dat je kan opeten” is een gezegde dat voor veel mensen een waarheid is. Zelf zou ik gerust met een “Body by chocolate”-shirt kunnen rondlopen zonder dat iemand raar zou opkijken. Maar die chocolade heeft natuurlijk al een hele reis achter de rug voor ik mijn vijftiende portie geluk van de dag in mijn mond stop. In Cacao kruip je in de rol van een stamhoofd die cacaobonen wil verhandelen om zijn volk welvarend te maken. Het gaat tussen jou en je medespelers om zo snel mogelijk bonen te oogsten en voor zo veel mogelijk geld te verkopen. Elke speler krijgt een rond scorebordje en een pak stamledentegels. Elke stam heeft haar eigen kleur, net als de bijhorende stamledentegels. Op het veld liggen er nog een stapel oerwoudtegels waarvan enkele zichtbaar zijn. Bij elke beurt mag een speler eerst een stamledentegels leggen, deze grenst aan oerwoudtegels. De stamledentegels tonen aan elke kant een aantal stamleden, deze zullen een taak uitvoeren op de oerwoudtegel die daaraan grenst. Zet je drie stamleden aan een tegel met een cacaoveld, dan oogsten ze drie cacaobonen voor je. Verkoop je met twee stamleden cacaobonen aan een winkel voor drie goudstukken, dan krijg je er zes…

Na het leggen van je stamledentegel moet je ook een oerwoudtegel leggen. Deze mogen enkel aan stamledentegels grenzen en vice versa. Deze kunnen dus bestaan uit cacaovelden, winkels, goudmijnen… Als je deze tegels aangrenzend legt aan een stamledentegel voeren je stamleden onmiddellijk hun actie uit, maar ook je tegenstander indien hij of zij aangrenzende stamledentegels heeft. Daar zit de tactiek in Cacao, weten dat je tegenspeler ook gebruik kan maken van de oerwoudtegels die jij legt en bijgevolg altijd proberen zorgen dat jij meer voordeel haalt uit deze tegels dan je tegenspeler. Door de willekeurige volgorde van kaarten is elke ronde van Cacao die je speelt uniek en het concept laat veel verschillende speelstijlen toe. Het spel gaat door tot elke speler zonder stamledentegels valt, waarna al het opgebrachte goud geteld wordt en de rijkste speler wint. Cacao is een spel dat erg makkelijk te begrijpen valt eens je speelt.

Cacao is een zeer kleurrijk spel, alles van je eigen scorebord tot de afzonderlijke legtegels zijn leuk ontworpen. Eens het spel goed op gang is, ontstaat er een dambord-achtig patroon van tegels, aangezien stamledentegels niet aan elkaar mogen grenzen, net als oerwoudtegels. Het spel bevat ook pionnen, muntjes en cacaobonen die allemaal ontworpen zijn met veel oog voor detail. Ook de doos zelf is doordacht ontworpen. Er zit voor elk onderdeel een mooi en handig compartiment om alles overzichtelijk in op te slaan.

Ik heb de instructies even moeten bestuderen voor ik Cacao goed en wel begreep, enkele zaken waren niet meteen duidelijk. Dit is bij veel bordspellen het geval, maar eens we begonnen aan ons spel werd het meeste al snel duidelijk. Cacao leer je snel, maar veel van het spel is een kwestie van geluk, de juiste kaarten op het juiste moment in je bezit hebben en inzetten is cruciaal.

Cacao was een leuke ontdekking voor mij. Eens ik goed en wel snapte hoe het spel werkte, had ik steeds zin om het nog eens te spelen, en dan nog eens… Het spel biedt voortdurend kansen om je tegenspeler te slim af te zijn en gaandeweg leer je om de verschillende tegels maximaal te benutten. Het spel is kleurrijk versierd en ziet er even leuk uit als het is om te spelen.

Geïnteresseerd in spellen van White Goblin Games? Lees hier al onze reviews en artikels.