Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste veertien dagen beziggehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien tussen de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Dragon Quest I
Yves: Dragon Quest is de langlopende JRPG-serie van Yuji Horii en is in Japan nog steeds hyperpopulair. Onlangs kwam het elfde deel in de reeks uit en dat leek me een goed excuus om de allereerste Dragon Quest nog eens van onder het stof te halen. De game kwam oorspronkelijk uit in 1986 op de NES maar ik speel liever de remake uit 2000 voor de Game Boy Color. Deze versie (volgens onze Braziliaanse kijker op Kampvuur de “beste haven van de game”) behoudt volgens mij nog het beste de charme van het origineel maar combineert het met een verbeterde interface en moeilijkheidsgraad. De game vertelt je in ware NES-stijl wel nog steeds bitter weinig over wat je nu precies in hemelsnaam moet doen. Zoals ik dus mocht ondervinden. Veel van de nu standaard DQ tropes zijn in deze eerste game ook nog niet aanwezig, zoals je game opslaan in een kerk of, ik weet het niet, party members? Wie mijn avonturen en onvermijdelijke sporadische afgang wil meevolgen is altijd welkom op het Kampvuur Twitch-kanaal.
Monster Hunter Generations Ultimate – Palico runs
Nils: Wacht, je speelt plotsklaps als een kat? Jawel hoor, helemaal mogelijk in Monster Hunter Generations. Het was het “wapen” waar ik het minste voeling mee had in de 3DS-versie, wat op zich alle wapens verschillende speelstijlen genoeg gaf om me bezig te houden. Nu de geüpgradede versie uit is op de Switch en ik mijn oude speelstijl een beetje beu was, had ik me voorgenomen om me helemaal te verdiepen in de Meowvonturen van de Palico’s, de katachtige wezens die hunters helpen op hun glorieuze tochten door de wildernis. En wat blijkt? De Palico blijkt zowaar een wapen te zijn dat zijn weerga niet kent. Met bommen, boemerangs en zelfs BIEFST MODE, razen we als een fur(r)ie door de moeilijkere story mode heen. Je knokt en miauwt je een weg door de meest furieuze tegenstanders (zo hebben we reeds de Hellblade Glavenus en de Thunderlord Zinogre neergehaald) en dat is nog maar de helft van onze collectieve pawer. Op level 35 konden we immers al makkelijk de meeste monsters in High Rank reduceren tot kattenbakkorrels. Ik sidder over wat we kunnen bereiken eens Koning Meowthur en Purrcival level 99 bereiken.
Bomb Chicken
Louis: Kennen jullie Nitrome? Ten tijde van flash games op het internet was ik echt verknocht aan die bepaalde spelletjesmaker. Nitrome.com heeft waarschijnlijk een heel eind als mijn hoofdpagina gestaan. Waarom vraag je je waarschijnlijk af? Het bedrijf is echt een kei in het maken van originele games in een prachtige pixel-art stijl. Het heeft dan ook niet zo heel lang geduurd voor ik hun eerste game op de Nintendo Switch heb aangeschaft. In Bomb Chicken ben je een gemuteerde kip die probeert te ontsnappen van de BFC. Een nogal duister kippenbedrijf blijkbaar. De kip legt namelijk bommetjes in plaats van eieren. Het is rond die bommen dat de gameplay werd opgebouwd. In plaats van springen stapel je bommetjes op elkaar. Maar opgelet natuurlijk want na verloop van tijd ontploffen die en word je toch nog een stukje gebakken kip. Het is een leuk, klein spelletje waar ik ondertussen toch al een viertal uur heb kunnen mee vullen en de levels vertellen me dat ik in de helft zit. Zijn kleine tien euro in de eShop dus zeker waard! Smakelijk!
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
