Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste veertien dagen beziggehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien tussen de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Yakuza 0
Michiel: Aangezien het mij warm aanbevolen was, heb ik mij gewaagd aan de Yakuza-serie. Volgens de kenners was Yakuza 0 op PS4 de beste plek om te beginnen, dus dat heb ik dan ook gedaan. Zo heb ik deze prachtige en rare reeks ontdekt. Zelden heb ik een spel gespeeld met zo een grote mood swing tussen het superserieuze hoofdverhaal en de meest rare en vaak grappige side quests. In het hoofdverhaal speel je niet met één, maar met twee personages. Kazuma Kiryu is een trouw lid van een Yakuza-familie in Tokio maar er wordt – naar verluidt niet voor de laatste keer in de serie – onterecht een moord in zijn schoenen geschoven. Om zijn Yakuza-familie het eerverlies te besparen en zelf de moord te onderzoeken, besluit hij uit de Yakuza te gaan. Aan de andere kant heeft Goro Majima in Osaka een nachtclub te runnen als straf omdat hij bevelen heeft geweigerd. Na een tijdje leer je dat alles blijkt te gaan om een stukje onbebouwde grond in het midden van Tokio en kom je terecht in een verhaal vol intrige en verraad.
Dit alles staat zoals gezegd lijnrecht tegenover de zijverhalen, waarbij je onder meer een dominatrix tips moet geven, moet bowlen om een kip te winnen, meerdere karaoke-liedjes zingt, in een sekte infiltreert, onkuise magazines koopt voor een minderjarige jongen en de meest serieuze mini-racecar wedstrijden ooit aangaat. Zowel Kiryu als Majima hebben ook een heel groot minigame (waar veel geld mee te verdienen is). Sorry, Yakuza-familie, ik zal jullie meteen helpen, maar ik moet eerst heel Tokio opkopen voor mijn vastgoedbedrijf en een hostessenclub in Osaka de beste helpen te worden. Ook de vele gevechten tijdens de gameplay konden mij bekoren. Want zeg nu zelf, als je met de druk van een knop een motor kan vastpakken en daarmee een paar idioten de kop kan inslaan, wat wil je dan nog meer?
Dungeons & Dragons
Kyria: Ik speel ondertussen al een jaar Dungeons & Dragons. Na zo’n heel jaar hetzelfde personage spelen word je haar soms wel eens beu, dus ruil ik mijn gemeen woudelfje Erea in voor een lieve naieve Halfling, Tari. Hiervoor heb ik Erea al eens ingeruild voor een piratenbard, maar die speel ik dus al een tijdje. Tari is ook het eerste personage dat ik maak met mijn Player’s Handbook (dat het geld trouwens volledig waard is) en ook het eerste personage dat ik volledig alleen gemaakt heb, zonder de hulp van een Dungeon Master. Ze is een rogue geworden, maar enkel en alleen om te kunnen schuilen, niet om te stelen of vermoorden. Direct dezelfde dag heb ik al een sessie met haar gespeeld en ik moet toegeven dat ik haar echt duizend keer leuker vind dan Erea, al heeft die laatste altijd een speciaal plaatsje in mijn hart.
Voor een tweede campaign waar ik mee speel heb ik ook een nieuw personage gemaakt. Hier geen lieve Halfling, maar een Chaotic Evil Tiefling, die liefst alles en iedereen vermoordt. Ik vraag me nog steeds af hoe ik zo snel ga switchen tussen vriendelijk en moorddadig.
Uiteindelijk is dat voor mij het leukste aan D&D, even iemand helemaal anders kunnen spelen en dingen doen die je anders nooit kan doen. Een soort acteren, wat ik dan ook weer graag doe.
Call of Duty: WWII
Matti: Ik ben geen normaal geen fan van platte shootergames, tenzij ze iets speciaal hebben zoals het leveldesign van Dishonored 2, de verrassende diepgang tussen de absurditeit door van Wolfenstein II: The New Colossus of de sereniteit waarmee het sfeervolle Battlefield 1 de eerste oorlog aanpakt. Dat kunnen we helaas niet zeggen over de laatste worp van die andere grote schietfranchise, Call of Duty: WWII, dat ik deze week eens uitgeleend heb.
Alle tekortkomingen van Call of Duty: WWII tonen net waarom Battlefield 1 zo hard schittert. Het singleplayerverhaal van Call of Duty: WWII voelt aan als een oorlogsfilm van dertien in een dozijn met overdreven heroïsche beelden en bombastische muziek zonder gevoel. Over het algemeen lijkt het gewoonweg alsof er niet goed werd nagedacht over de vormgeving, met onoverzichtelijke menu’s, en het gevoel. Het enige goeie? Ouderwets op de bank splitscreen een multiplayerspelletje opstarten. Maar nee, ik blijf lekker weg van Call of Duty: WWII en kijk liever uit naar hoe Battlefield de Tweede Wereldoorlog vertaalt naar een game.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
