De Japanse geesten of Yòkai zijn onrustig! Daar waar ze anders altijd in orde en sereniteit naast elkaar leven zijn ze nu in chaos en ruzie gevallen. En ze hebben onze hulp nodig om alles en iedereen weer rustig te krijgen.
Spelontwerp: Julien Griffon met tekeningen van Christine Alcouffe
Uitgever: Bankiii2 Editions
Aantal spelers: 2 tot 4
Leeftijd: Vanaf 8 jaar
Speelduur: 20 minuten
Reviewexemplaar verkregen via uitgever op Essen Spiel 2019
De inleiding hierboven omschrijft zeer mooi het verhaaltje achter het kaartspel Yòkai. Het is namelijk aan de spelers om weer orde te scheppen tussen de verschillende soorten geesten. Onder orde wordt verstaan dat de spelers de vier keer vier Yòkai–kaarten tegen het einde van het spel per soort gegroepeerd hebben verlegd. Met andere woorden is dit een coöperatief spelletje.
Het spel zelf bestaat uit zestien Yòkai–kaarten waarrond alles draait: hint-, affiniteit- en doelkaarten. Een spel start door de geschudde Yòkai-kaarten bestaande uit 4 Kitsune, 4 Kappa, 4 Rokurokubi en 4 Oni in een rooster te leggen van vier bij vier met de geestzijde naar beneden. Eens hierna de drie soorten hintkaarten geschud op een omgekeerd stapeltje liggen, kan het spel beginnen.
Het spel volgt een vrij vaste reeks van acties. Om de beurt mag elke speler twee Yòkai–kaarten bekijken om te zien en hopelijk te onthouden waar die precies liggen in het rooster. Als tweede actie mag de actieve speler een van de zestien kaarten verleggen naar een andere plek. Op die manier geraken de verschillende soorten geesten dan gegroepeerd. Hier geldt wel dat de kaarten steeds met een rechte zijde aan elkaar moeten grenzen en er dus geen gaten mogen ontstaan.
Als derde stap moet de speler dan ofwel een hintkaart omdraaien, of een al onthulde hintkaart gaan gebruiken om zo te communiceren waar bepaalde Yòkai zich bevinden. En zo gaat het spel beurt per beurt verder. Zodra iemand verkondigt dat de geesten weer sereen naast elkaar leven of de hintkaarten zijn opgebruikt, is het spel ten einde. Als alle kaarten hierna worden omgedraaid en het blijkt dat alle geesten per soort mooi aan elkaar grenzen, winnen de spelers het spel.
Yòkai is voorzien om te worden gespeeld met twee, drie of vier personen. Om het spel een beetje te balanceren voorziet het uitlegboekje een schemaatje met het aantal maximum te gebruiken hintkaarten om het spel goed te kunnen spelen. Het zijn namelijk de hintkaarten die het aantal maximum beurten en de moeilijkheid voor een stukje bepalen. Zo gebruik je in totaal tien van de veertien hintkaarten tijdens het spelen met vier tegenover maar zeven als je speelt per twee.
Het spel voorziet ook nog een reeks suggesties om Yòkai geleidelijk aan wat moeilijker te maken naarmate je het speelt. Deze suggesties gaan van kleine aanpassingen tijdens het spelen over de affiniteitskaarten tot de doelkaarten. Zo kan je het spel iets moeilijker maken door de hintkaarten niet open te leggen maar eens onthuld weer te gaan stapelen. Op die manier kan enkel de laatste nieuwe hintkaart gebruikt worden. De affiniteitskaarten geven de eerste speler dan weer een doel om twee soorten geestenfamilies zeker naast elkaar te krijgen. De doelkaarten aan de andere kant geven je een vorm die je zou moeten kunnen maken met de verschillende Yòkai.
De uitleg voorziet ook nog een puntensysteem om op eervolle, glorieuze of legendarische wijze te winnen. Ik moet echter toegeven dat we daar niet meteen gebruik hebben van gemaakt. We waren al vrij voldaan van het slagen in het groeperen van de verschillende geestenkaarten. De punten worden voornamelijk behaald door het al dan niet gebruiken en juist plaatsen van hintkaarten.
De kaarten, waar het spel volledig om draait, zijn zeer mooi vormgegeven. Dit is natuurlijk iets persoonlijks maar ik ben wel fan van een strakke lay-out en kleuren. De kleuren en symbolen van de verschillende Yòkai kloppen ook gewoon. Zo zijn de Kitsune of vossen een vurig, sluw rood terwijl de Rokurokubi of langgenekte vrouwen een mysterieus paars zijn. De Kappa of rivierkinderen zijn dan weer een natuurlijk groen terwijl de duistere Oni of demonen in het originele Aziatisch blauw zijn vormgegeven. Daar waar de kaartjes een zekere kwaliteit uitstralen, moet ik toegeven dat dat niet volledig terugkomt in het instructieboekje. Dat voelt helaas wat goedkoop aan, al doet dat natuurlijk niks af van het speelgenot van het spel.
We hebben ons hier namelijk al een aantal keer zeer geamuseerd met het op orde leggen van de Yòkai. Het is een snel en vooral ook makkelijk uit te leggen spel. Mijn spelgezellen waren er alleszins vrij vlot in mee. Het coöperatief element is voor ons ook een vrij originele insteek. Daarnaast worden de toevoegingen om het spel iets uitdagender te maken ook zeer geapprecieerd.
