Vanaf vandaag ligt de PlayStation Classic in de winkelrekken. Sony wil met de mini-console meesurfen op de golf van nostalgie die momenteel door het videogamelandschap raast dankzij onder andere de heruitgaven van de NES en SNES door Nintendo. Maar het aanbod van games op de Classic laat voor vele fans te wensen over. Door licentieproblemen en recente remasters en andere heruitgaven ontbreken heel wat klassiekers op het kleine apparaatje. Bij Geekster verzamelden we enkele van onze favorieten die ontbreken.
Spider-Man
Olivier: Hoe mooi zou het zijn dat Sony in één jaar tijd Spider-Man op de PS4 uitbrengt en tegelijk de PS1-versie op hun classic console? 18 jaar geleden kwam een Spider-Man-game uit die lang de kroon heeft gespannen als beste Spider-Man ooit. Toen ontwikkeld door Neversoft en uitgegeven door Activision op dezelfde engine als Tony Hawk Pro Skater (jawel.)
Hoewel je niet op straat kon lopen, was het slingeren van gebouw naar gebouw zo onvergetelijk. Naast dat slingeren had je ook levels binnen gebouwen. Daar kon je toen al gebruik maken van luchtkokers en sneaken op het plafond. Als kind leek het me de eerste keer dat ik zo’n vrijheid voelde binnen een videogame. Ik was toen ook verslingerd (sorry) aan de gelijknamige cartoon op tv. De game had zo goed als alle bekende personages uit de reeks erin verwerkt en evenveel opties aan extra kostuums voor Spidey. Zet je de twee games naast elkaar, dan doet het verschil bijna pijn aan je ogen, maar in mijn geheugen zien ze er even goed uit.
Final Fantasy VIII
Yves: Final Fantasy VII pronkt uiteraard op de PlayStation Classic, maar wederom wordt deze achtste editie in de bekendste Japanse RPG-reeks vergeten. Nochtans vind ik persoonlijk Final Fantasy VIII de betere game. Niet alleen heeft de game op grafisch vlak de tand des tijds beter doorstaan, het verhaal en de muziek moet zeker niet onderdoen voor zijn populaire broertje.
In essentie is dit een liefdesverhaal dat plaatsvindt ten midden van een conflict dat (letterlijk) tijd en ruimte overstijgt. De presentatie van het verhaal was een enorme stap voorwaarts in vergelijking met het zevende deel in de serie. Vele spelers hadden evenwel een hekel aan het befaamde draw-systeem, waarbij je in de game spells moet bekomen door ze te onttrekken aan vijanden in de gevechten. Ook de junction-mechaniek, waarbij ieder personage zijn krachten ontleent aan de Guardian Force waarmee hij of zij uitgerust, is laat vele fans verweesd achter. Toegegeven, het vraagt wat tijd om dit ingewikkelde systeem te leren kennen, maar éénmaal je beet hebt hoe het werkt, biedt het een enorme diepgang. Spelen die handel.
Spyro The Dragon
Lucas: Eigenlijk was ik als kind blij wanneer het regende tijdens onze vakantie aan de Vlaamse Kust. Regen zien vallen op de dijk van Oostduinkerke betekende steevast dat ik een afspraak had met mijn paarse vriend. Ja ik heb het over Spyro The Dragon, geen idee welke andere paarse beesten er nog zouden vertoeven aan zee. Spyro was voor mij als kind zoveel cooler dan Crash Bandicoot want het was een draak EN HIJ KON VLIEGEN. Ja, een kinderhand is snel gevuld.
De paarse draak was meteen ook mijn eerste echte aanraking met een console die je moest verbinden met een televisie. Wat mij betreft blijft de originele versie van Spyro nog steeds overeind staan als platformer. Insomniac Games speelde het klaar om een uitdagend spel voor jong en oud neer te zetten dat bleef boeien. Dat mijn vliegende vriend niet terug te vinden is op de Playstation Classic is voor mij dan ook een deal breaker. Misschien moet ik Spyro Reignited maar eens een kans geven. Op voorwaarde dat ik dan ook terugga op een regenachtige dag naar de Vlaamse kust welteverstaan.
Xenogears
Yves: Dit meesterwerk had het ongeluk om rond dezelfde periode als Final Fantasy VII op de markt te komen en toenmalige uitgever Squaresoft besloot om al hun marketingbudget in deze andere titel te pompen. Dat gezegd zijnde is Xenogears, met als centrale thema’s Jungiaanse en freudiaanse psychoanalyse verwoven met religieus symbolisme, nu ook niet echt meteen een game voor het grote publiek. Het epische verhaal van Fei Fong Wong en de oorlog tussen Shevat and Solaris werd eerst gepitcht als het script voor Final Fantasy VII, maar werd afgewezen en origineel voorzien als een vervolg op Chrono Trigger. Later werd de setting aangepast naar een meer sciencefictionstijl en het project mocht als originele game verder ontwikkeld worden.
Door de zware religieuze thema’s werd er lang getwijfeld om de game te vertalen en uit te brengen in de Verenigde Staten. Richard Honeywood, één van de vertalers bij Squaresoft, verklaarde later dat dit het moeilijkste project uit zijn carrière was. De game verkocht uiteindelijk een miljoen exemplaren wereldwijd en vergaarde een grote cult following, ook mede dankzij de legendarische soundtrack. Xenogears werd echter nooit officieel uitgebracht in Europa, maar de PlayStation Classic had het ideale excuus kunnen zijn om deze fout recht te zetten.
Castlevania: Symphony of the Night
Jason: Als er een titel niet had mogen ontbreken op de PlayStation Classic, is het wel Castlevania: Symphony of the Night. Het was de eerste keer dat Konami’s vampierenjagers overstapten van een lineaire queeste naar een labyrintisch kasteel, iets wat zo hard in de smaak viel dat het 50% van het genrelabel metroidvania door dit spel komt. De graphics waren wel nog geen volle 3D, iets wat Konami later zal proberen en in zal falen ook.
Neen, SOTN is een adembenemende mix van prachtige 2D-omgevingen en sprites met hier en daar artistiek gebruik van 3D voor grote monsters of verbluffende achtergronden. Ook je oren kregen de kost dankzij het cd-formaat en de prachtige werken van Michiru Yamane. De gameplay en leveldesign waren nog niet perfect – het was hun eerste poging ook – maar ook die weerstaan de tand des tijds met glans. Waarom zit deze Game of the Year uit 1997 dan niet op de PlayStation Classic? Wel, Konami heeft zelf al een remasterbundel met Rondo of Blood op de markt gebracht eind vorige maand voor de PS4. Een gemiste kans lijkt ons, maar er is tenminste een niet-emulator alternatief (al zou je hem kunnen unlocken via de PSP classic Dracula X Chronicles, maar we wijken af…)
Final Fantasy Tactics
Yves: Final Fantasy Tactics is nog zo’n vergeten pareltje dat nooit officieel is gereleased in Europa. Het is te zeggen, niet op PlayStation 1, want later kreeg de game wel een herwerkte versie op PSP. Tactics is legendarisch geworden omdat het de eerste game was die zich afspeelt in de ondertussen geliefde fantasiewereld Ivalice, waar ook later onder andere Vagrant Story en Final Fantasy XII zich zouden afspelen.
De game mengt de typische fantasy-elementen van de serie met een turn-based tactisch gevechtssysteem dat plaatsvindt op een veld dat ingedeeld is in vakjes, denk aan Fire Emblem of XCOM. In Tactics volg je het verhaal van Ramza Beoulve, een nobele ridder die verwikkeld raakt in de Lion War, een soort Game of Thrones avant-la-lettre. Ondanks de gebrekkige originele vertaling werd de game een ware cult-classic dankzij zijn zeer diepgaande gameplay. Er verscheen nog enkele vervolgen, Final Fantasy Tactics Advance voor Game Boy Advance en Final Fantasy Tactics A2: Grimoire of the Rift voor de Nintendo DS, maar deze konden nooit het niveau van de eerste game evenaren.
Tombi! 2
Michiel: Het beste spel op de PlayStation was het niet, maar ik heb toch veel uren versleten aan Tombi! 2 (om één of andere reden Tomba! 2 in de VS), hoewel ik van het eerste spel enkel de demo had gespeeld. Je liefje wordt ontvoerd door de teruggekeerde kwaadaardige zwijnen, en het is jouw taak om de varkensleiders te verslaan en haar terug te vinden.
Tombi! 2 was een 2.5D-platformer. Je ging wel van links naar rechts, maar kon ook via bepaalde paden naar de voorgrond of achtergrond bewegen of een hoek omdraaien terwijl je je spijkerbal aan een touw tegen menig varken smeet. Daarna moest je erop springen, waardoor het leek alsof je erop ging liggen, en hen wegsmijten tegen andere vijanden of obstakels. Het spel zat vol met meer dan 100 verschillende queesten, personages, wapens, items, kleurrijke gebieden vol geheimen en uitdagingen en zelfs al wat voice acting! De muziek was ook nog best goed, maar het irritante zichzelf steeds herhalende deuntje dat zich bij sommige laadschermen of dialogen liet horen, zal ik nooit kunnen vergeten.
Vagrant Story
Yves: Volgens mij misschien wel technisch de beste game op de PlayStation. Ik mag het misschien met een roze bril naar het verleden kijken, maar Vagrant Story kreeg in 2000 toch wel verdiend een perfecte score van het Japanse magazine Famitsu. Opnieuw een tour-de-force van de prettig gestoorde Yasumi Matsudo die zich afspeelt in zijn eigen geschapen wereld van Ivalice.
Vagrant Story is volgens mij briljant om meerdere redenen, waaronder het feit dat de game zich afspeelt zich af in één enkele stad: Leá Monde. Een gewaagde keuze in een tijdperk waarin de Final Fantasy’s met hun gigantische werelden je om de oren werden geslagen. Nee, Vagrant Story zoomt in op een kleine cast van personages en een centrale gebeurtenis. Het hoofdpersonage Ashley Riot, een elitesoldaat, wordt naar de stad gestuurd om te onderzoeken of het lokale bestuurslid in cohorten is met een plaatselijke sekte. Wanneer deze hertog echter dood blijkt te zijn, wordt zijn moord in de schoenen van Ashley geschoven. Vagrant Story is naast zijn sterk verhaal en strakke presentatie (de game heeft verbluffende cutscenes in real time) ook berucht om het feit dat je in de volledige game geen enkele interactie hebt met andere personages buiten de cutscenes. Ook het gevechtssysteem en het zelf samenstellen en upgraden van je wapens is sindsdien ongeëvenaard. Dit pareltje verdiende volgens mij zeker ook een plaatsje op de PlayStation Classic. Stiekem hoop ik ook nog steeds op een remake.
Welke games ontbreken volgens jullie nog op de PlayStation Classic? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
