The Midnight Sky review: Clooneys nieuwste lijdt aan overdaad

Als George Clooney in het budget voor zijn Netflixfilm nog overschot had gevonden voor een schaar, kon The Midnight Sky een van de sciencefictionkleppers van het jaar geweest zijn. Niet dat er veel concurrentie was.

In de zoveelste poging om zoveel mogelijk abonnees te bekoren, maakte regisseur Clooney zowel een post-apocalyptisch survivaldrama, een epische ruimtesaga als een kleffe tv-film voor Netflix. Drie voor de prijs van één en je voelt je nog bekocht.

The Midnight Sky begon goed

Het jaar is 2049 en androïden dromen niet van elektrische schapen, maar de aarde ligt wel op sterven door een radioactieve ramp. Na een wereldwijde evacuatie – vraag me niet naar waar – blijft een wetenschapper (acteur Clooney opnieuw in een filmrol na vier jaar) achter in een desolaat station op de noordpool. Geplaagd door geesten uit het verleden heeft hij zijn lot geaccepteerd.

De man pakt zijn pillen met een scheut whiskey tot de plicht roept. Hij maakt kennis met een meisje dat even gestrand is als hemzelf en samen moeten ze het sneeuwlandschap trotseren om een waarschuwingssignaal uit te sturen naar de naderende Aether, een gigantisch afgelikt ruimteschip op terugreis van een kolonisatiemissie met dezelfde alarminstallateur als het Galactisch Keizerrijk uit Star Wars.

The Midnight Sky knipt zo snel als het soms stilstaat van aarde naar ruimte naar flashbacks die een einde moeten rechtvaardigen waarvan ik permanent kromme tenen kreeg. Nochtans: ik zou nu niet jammeren over een gemiste kans had Clooney enkel gefocust op de overlevingsreis van zijn personage als beschermengel van de toekomst zoals in Children of Men, The Road of Logan (nog zo’n film waarvoor een allemansvriend zich transformeerde tot verbitterde grijze man).

Nee, het mocht bombastischer voor Clooney en de mannen in pakken van Netflix. Het ruimtepuin uit Gravity onderbreekt de gedoemde reis naar de aarde van de Aether (met Felicity Jones, David Oyelowo en Kyle Chandler als enkele van de crew). Videogamebeelden tonen hoe aards de enige andere bewoonbare planeet in ons sterrenstelsel is.

Overdaad schaadt

Wat The Midnight Sky tot nu toe nog echt mist, is het achtergrondverhaal van de held. Onnodig en ongemakkelijk door Ethan Peck (je herkent hem als Spock uit Star Trek: Discovery) die in de flashbacks dankzij artificiële intelligentie spreekt met een combinatie van zijn stem en die van Clooney. AI, waarvoor is het niet goed? Straks schrijven ze nog films ermee.

En als de filmmaker zijn schaar niet wou zetten in de digitale pellicule – en alles ziet er echt héél digitaal uit – dan had hij die beter doorgegeven aan componist Alexandre Desplat. Het doodvonnis van The Midnight Sky is finaal met zijn overaanwezige soundtrack, terwijl stilte zou zegevieren. Op zichzelf wel een luisterbeurt waard.