HBO toont met Succession dat het dapper weerwoord geeft aan Netflix en zichzelf nog maar eens naar voren schuift als dé zender voor kwalitatieve reeksen. Succession draait rond een megalomane, cynische, stinkend rijke familie en de opvolging van de pater familias in Waystar Royco, hun media-imperium. Kort gezegd: Game of Thrones meets Empire. Een donker melodrama, gekruid met een licht accent van komedie.
Ongemakkelijk verjaardagsetentje
Het spreekt boekdelen dat een reeks over verwende, snobistische en sluwe cynici meer aimabele personages heeft dan Handmaid’s Tale.
De pilootaflevering focust zich op het verjaardagsetentje van Logan Roy (Brian Cox), de oude vader in het gezin. Zo krijgen we één voor één op een organische manier een introductie van alle personages. Connor Roy (Alan Ruck) is de oudste zoon en gedraagt zich tijdens discussies vooral als Zwitserland. Kendall Roy (Jeremy Strong) is de jongere zoon en bekleedt nu een belangrijke rol in Waystar Royco. Alles wijst er op dat Kendall de functie van CEO zal overnemen van Logan eens hij een stap achteruit zet. Daarnaast heb je de jongste zoon genaamd Roman (Kieran Culkin), werkelijk een verwerpelijk persoon met geen moreel kompas noch ruggengraat. Als laatste speler heb je Shiv (Sarah Snook), de enige dochter van Logan, wiens ambities meer in de politiek liggen dan in het bedrijf.
Tijdens het verjaardagsetentje gooit Logan een bommetje door het originele plan van opvolging te veranderen. Kendall wordt niet meer de opvolging maar zijn vrouw zal hem opvolgen, met zijn 4 kinderen als grote aandeelhouders. De verandering brengt schokgolven met zich mee en vooraleer de 4 kinderen tekenen, laten ze het allemaal nalezen door een advocaat. Wat eigenlijk genoeg zegt over de relatie die de kinderen hebben met hun vader.
Hier moet ik eigenlijk de loftrompet steken voor Brian Cox. De manier waarop hij Logan portretteert verdient werkelijk niets minder dan een Emmy. Hij geeft het personage een kwetsbaar doch strijdvaardig postuur en kan met een blik een persoon met de grond gelijk maken. Logan heeft eigenhandig het mediabedrijf opgestart, tot de top gebracht en daarvoor is hij hard, afstandelijk en sluw moeten zijn. Het is op een punt gekomen waarop hij zijn zoon niets meer gunt omdat hij zijn vertrouwen kwijt is.
Succession brengt ook humor
Dit is fictie van topkwaliteit.
Na The Handmaid’s Tale had ik nood aan iets compleet anders. Iets nieuws dat liefst zo ver mogelijk verwijderd lag van Gilead. Een mens kan namelijk maar zoveel tristesse aan. Ik hoorde al een tijdje in de wandelgangen dat Succession het kijken waard was dus de keuze was snel gemaakt. Het spreekt boekdelen dat een reeks over verwende, snobistische en sluwe cynici meer aimabele personages heeft dan Handmaid’s Tale.
Er is namelijk genoeg ruimte voor humor of kwetsbaarheid. Kendall, die het beste met het bedrijf voor heeft, maar bedrogen wordt door zijn eigen vader, schept een goeie portie sympathie op. Roman moge dan wel een klootzak en een manchild zijn, hij spuwt de grappigste one-liners. Om dan nog maar te zwijgen over secundaire personages zoals de man van Shiv en het achterneefje van Logan die beide zelf hun eigen klungelige verhaallijn krijgen.
Je voelt echt dat de makers genoeg geloofden in hun eigen product. Er werd duidelijk heel lang stilgestaan bij het cinematografische en het muzikale. De reeks werd opgenomen in New York en dat voel je in alles. Ik zou het mezelf nooit vergeven mocht ik het niet even hebben over de intro. Wanneer de epische muziek (gecomponeerd door Nicholas Britell) en sprekende beelden van oude familiebijeenkomsten voorbij vliegen, is de toon compleet gezet. Dit is fictie van topkwaliteit en ik kan niet wachten om meer te zien.
Succession kan je nu bekijken via Telenet Play More.
