Kinepolis doet iets nieuws en laat bezoekers nu films op andere locaties beleven dan in de vertrouwde cinemazaal dankzij Secret Cinema by Kinepolis. Ze trapten het concept af met The Nun, de nieuwe horrorfilm van Corin Hardy en spinoff van The Conjuring-reeks. Helemaal in de sfeer van de film konden we gaan kijken in de kerk van het Monasterium PoortAckere in Gent. Wij stuurden twee redactrices die weleens een sprong in het diepe wilden wagen.
Om het niet te verpesten voor de mensen die nog tickets hadden, hebben we zoals gevraagd gewacht met dit artikel tot alle voorstellingen voorbij waren.
Wat, waar, wie?
De film wordt op voorhand bekend gemaakt, maar de exacte locatie blijft geheim.
Secret Cinema is een redelijk nieuw concept in België, maar bestaat al in andere landen. Daar geldt meestal het principe dat je een vaste locatie hebt maar de film geheim blijft tot een paar dagen voordien. Kinepolis doet het echter omgekeerd: de film wordt op voorhand bekend gemaakt, maar de exacte locatie blijft geheim. Zo heb je niet het probleem dat je een film voorgeschoteld krijgt die je eigenlijk niet wil zien. Daarnaast kan je specialere plekken ontdekken en daar een film op een totaal andere manier beleven.
Starten doet Kinepolis dus met The Nun. Tot vorige week wisten we nog niet waar we dit origin story te zien zouden krijgen, maar we konden al vermoeden dat we het in de kerkelijke sfeer zouden moeten zoeken. Deze week kregen we dan ook te horen dat de voorstelling door zou gaan in het Monasterium PoortAckere in Gent. Ik had nog nooit van deze plek gehoord, maar ze heeft een rijke geschiedenis.
Het domein is een combinatie van begijnhof, kerk en klooster. In de loop der eeuwen deed het dienst als begijnhof, infirmerie, weeshuis, tehuis voor “juffrouwen”, en zelfs studentenhuis in de jaren 70. Sinds een aantal jaar is het een beschermd monument en na renovaties is er een hotel in ingericht. De voorstelling zelf vond plaats in de Sint-Autbertuskerk van het domein, dat vandaag de dag dienstdoet als restaurant. Of er hier ook geesten van kwaadaardige nonnen ronddwalen, is niet geweten.
Welke dappere zielen stuurden we van Geekster dan naar deze belevenis? Jana is als 16-jarige in de bioscoop in tranen uitgebarsten tijdens Paranormal Activity en sliep twee dagen niet na het zien van Sinister. Elien was iets dapperder maar kroop toch vaak uit angst op de schoot van vrienden en kon onlangs The Witch amper uitkijken. Onder lichte dwang van die vrienden zijn ze uiteindelijk fan geworden van horrorfilms en kijken ze zelfs zonder begeleiding, maar af en toe met gegil. De geknipte personen dus om in een donkere, enge kerk naar The Nun te gaan kijken.
OMG
Met goeie moed trokken we vorige week donderdag naar het Monasterium, waar we vanaf half 8 verwacht werden. Buiten wachtte ons al een non op die de mensenrij met mondjesmaat binnenliet. De normaal open doorgang was afgesloten met doeken, maar een handig bord verzekerde ons dat we wel degelijk aan het juiste adres waren. Op het binnenplein konden we al geroep en muziek horen, en we begonnen al te zweten nog voor we binnen waren. Dit zou niet gewoon een film op een andere locatie worden.
Het is nog niet helemaal donker wanneer we inbinnentreden, maar toch hangt er al een eigenaardige sfeer. Daar krijgen we ook al meteen een paternoster om onze nek gehangen “om ons te beschermen tegen het kwade dat binnen in de kerk heerst.” Hoe we die ook weer moeten gebruiken, wordt ons niet verteld. We kunnen bij de waarzegster een blik op onze toekomst gaan werpen, maar zij heeft het zo druk dat we de kans niet meer krijgen voor we binnengevraagd worden. Eerst moeten we wel onze gsm nog in een zakje steken om te voorkomen dat mensen foto’s zouden maken en meteen delen op social media. Maar bij Geekster zijn we geen fan van spoilers dus doen we trouw wat ons gevraagd wordt.
Onze leidersnon gilt ineens en roept: “Oh my God.” Modern, die nonnen van tegenwoordig.
De zuster die ons voor de deur opwacht, heeft een ouderwetse olielamp en lijkt in de stemming voor wat geroddel. “Hebben jullie het al gehoord van zuster Clara? Erg hé?” Ons groepje knikt gedwee, maar eigenlijk komen we uit de lucht gevallen. Hebben we nu al iets gemist? Ik gok dat zuster Clara de hoofdrol speelt in The Nun, maar ik kan me niet herinneren of dat nu ook weer de naam was van de non uit The Conjuring 2. Wanneer we binnen willen gaan, komt plots een andere non gillend buiten gelopen. Ik schrik makkelijk en slaak dus al een gilletje. Het lijkt de non die ons groepje leidt niet te deren en we gaan verbaasd binnen. De ingang van de kerk is ontzettend donker en ik voel de bui al hangen. Wanneer we het einde van de gang bereiken en de hoofdzaal van de kerk kunnen zien, gilt onze leidersnon ineens en roept ze: “Oh my God.” Modern, die nonnen van tegenwoordig. Daar ben ik amper van bekomen wanneer we ons omdraaien en The Nun zelf er staat, met enge make-up en al. In die donkere gang gaat het effect allesbehalve verloren en ik klamp me vast aan Elien. Zei ik al dat ik stalen zenuwen heb?
Zeven zonden in een nacht
Zodra we de kerk zelf binnenstappen, krijgen we van een streng uitziende priester een kaartje met een Latijnse tekst op. Die moeten we blijkbaar vanbuiten leren want “we zullen het later nodig hebben”. Lap, ook dat nog. De kerk wordt overal verlicht door rood licht, wat in de schemerdonker toch een onheilspellend effect geeft, net als de muziek die helemaal anders is dan de opgewekte gezangen die je normaal hoort. Een tweede, jongere priester vraagt ons of we al vergiffenis hebben gevraagd voor onze zonden. Eerlijk als we zijn, antwoorden we van niet. Dan mogen we eens te biecht gaan. Ik offer me op en ga door het gordijntje de biechtstoel binnen.
© Kinepolis
Het is er nog eentje uit de tijd van toen, waarbij je op je knieën moet gaan zitten. Ik voel me even 65 want na een paar seconden begint het al pijn te doen. Niet moeilijk dat de mensen vroeger zo makkelijk die zonden opbiechtten. Het duurt wel heel lang voor die priester iets zegt, denk ik na een minuutje. Geen idee hoe dit werkt, want dit was op onze school allang afgeschaft, dus vraag ik me af of ik moet beginnen. Ik krijg snel m’n antwoord want opeens gaat het deurtje open en krijg ik opnieuw het gezicht van The Nun te zien, compleet met onheilspellend wit licht. Het komt zo onverwacht dat ik niet eens gil, maar de moderne non kopieer en “Oh my God” roep. Als het deurtje iets sneller was opengegaan, had het misschien niet iets meer effect gehad.
Ik heb natuurlijk geen zonden, dus verzin ik er een paar.
Alsof dat nog niet genoeg was, verschijnt de pastoor weer en herinner ik me weer wat ik eigenlijk moet doen. “Vertel me eens over je zonden.” Ik heb natuurlijk geen zonden, dus verzin ik er een paar. Na wat goede raad en de belofte om het niet meer te doen en wat weesgegroetjes te bidden, mag ik weer gaan. Van al dat biechten heb ik honger gekregen en ons oogt valt op de popcornbak waaraan een priester gezwind bakken staat te vullen. We krijgen elk een drankje en een grote bak popcorn. Ik weet nu al dat ik voorzichtig zal moeten eten, of helemaal niet, want als ik schrik, heb ik m’n ledematen niet altijd onder controle, en dat zou zonde zijn van de popcorn.
Bovenal bemin Clara
Een zuster komt ons vragen of we al een laatste groet gebracht hebben aan zuster Clara. Bij die vraag gaan een heleboel alarmbellen af.
Elien en ik zijn klein dus we besluiten om ons helemaal op de eerste rij te zetten. De stoelen staan namelijk opgesteld zoals in de kerk en dan kan een grotere medemens je zicht weleens blokkeren. We zitten trouwens op echte kerkstoelen, die altijd wel bijdragen aan het gevoel van ongemak. Een zuster komt ons vragen of we al een laatste groet gebracht hebben aan zuster Clara. Bij die vraag gaan een heleboel alarmbellen af, maar we zijn er voor de beleving en dus gaan we nerveus lachend mee. In een afgesloten zijgang van de kerk staat nog een non (we zijn de tel al kwijt) en een bed waarop de zieke Clara ligt. Ze ziet er een beetje uit als dat meisje uit The Exorcist, dus die alarmbellen waren terecht.
Even ben ik bang dat we Clara zullen moeten aanraken of zo, maar dan vraagt de zuster om samen met ons het Latijnse gebedje te lezen. Middenin het gebedje veert Clara recht en probeert ze ons te grijpen. Ik gil opnieuw en kruip in een hoekje, hoewel ik al wist dat dit zou gebeuren zodra we Clara zagen. Wat ik niet had zien aankomen, was dat Clara ook haar bed kan bewegen. Mijn hoekje blijkt een verkeerde keuze want Clara blokkeert de uitgangen met haar bed en ik kan geen kant op. Elien was slimmer en ging meteen lopen, maar laat mij wel aan m’n lot over. Van je zus moet je het hebben.
“Jullie altijd met jullie horror. Volgende keer is het Poeh, hoor.” I feel you, bro.
We besluiten de pastoors en nonnen voortaan te mijden en gaan zitten om geduldig de film af te wachten. Achter ons wordt een jongen ook uitgenodigd om Clara te gaan bezoeken. Hij heeft er al wat kleine hartaanvalletjes opzitten en verwijt zijn vrienden omdat ze hem meegevraagd hebben. “Jullie altijd met jullie horror. Volgende keer is het Poeh, hoor.” I feel you, bro. Er blijven mensen binnenkomen die gillen in de gang en ook bij Clara in de zijgang, wat wel voldoening geeft. De biechtpastoor heeft trouwens een mooie stem: hij barst te pas en te onpas in gezang uit om wat aankondigingen te doen.
Showtime
Om half 9 stipt gaan de hoofdlichten uit en wordt de muziek luider gezet. Een luide stem galmt ineens van achter ons op. De oudere priester is in de spreekstoel geklommen om ons te verwelkomen. We worden bedankt om erbij te zijn om het leven van Clara te vieren, die dan toch zwaar schijndood is. Om haar naar de vrede te begeleiden, gaan we samen het Latijnse gebedje lezen. Iedereen doet als brave parochianen mee en opeens verschijnt The Nun weer door een raampje bovenaan de kerk, vlak boven het scherm. Ik hoop dat ze niet naar beneden komt tijdens de film want dat kan ik fysiek niet meer aan.
Wat meteen opvalt wanneer de film begint, is hoe goed de kwaliteit van het beeld is. Dit is duidelijk geen gewone kantoorbeamer. Het is wel goed om te weten dat Kinepolis ook buiten hun zalen voor goede beeldkwaliteit kan zorgen. Het geluid is misschien nog indrukwekkender. We konden het al wat horen dankzij de zingende priester, maar zeker nu hoor je hoe goed de akoestiek in een kerk wel is. Logisch dat er de voorbije jaren al een paar kerken omgevormd werden tot kleine bioscopen en theaterzalen. De boxen zie ik in het donker niet meteen zitten, maar ook die zullen wel aan het goeie geluid bijdragen.
Het geschraap van de kerkstoelen af en toe voegt toch iets toe.
Het verdict van de film kon je al lezen, maar het valt toch niet te ontkennen dat de locatie ook veel doet. Het geschraap van de kerkstoelen af en toe, en het feit dat je dichter bij elkaar zit dan normaal voegen toch iets toe. Wanneer de film afgelopen is, komen er ineens nog wat nonnen uit het donker geslopen om ons nog een laatste schrikje te bezorgen. We lopen via de donkere gang terug naar buiten en hopen dat er niemand meer uit het donker komt gesprongen, wat ook niet gebeurt. Toch gaan we goed geschrokken naar huis en zijn we toch wel een speciale ervaring rijker.
Conclusie
Maar is het wel waard om er 25 euro voor te betalen? In mijn ogen wel. Niet voor elke week natuurlijk. Het hangt ook wat van de film af: een horrorfilm leent zich perfect voor dit soort concept, maar dat zal misschien niet bij elke film zo zijn. Ik had me eigenlijk alleen verwacht aan gewoon een film buiten de bioscoop, maar er is echt wel veel moeite in gestoken. De acteurs vallen niet uit hun rol, zijn gepast over-the-top en bepalend voor de sfeer. Ook het hele verhaal rond Clara, dat geïnspireerd was op de film, is goed uitgewerkt met de paternosters en het gebed. Ook niet te vergeten: voor een gewone film in de cinema betaal je al gauw 11 of 12 euro. Je krijgt hier nog een drankje en grote bak popcorn, wat al zo’n 5 euro is. Als je dan de rekening maakt, vind ik het zeker de moeite om dit eens mee te maken. Ik ben dan ook benieuwd hoe dit concept in de toekomst wordt verdergezet. Bad Times at the El Royale in een oud hotel of Halloween in een eng huis? Laat maar komen.
