Nostalgie is iets krachtigs, dat bewijzen de vele series op Netflix die tegenwoordig teruggrijpen naar de jaren 80. Ook de Pokémon Company beseft dat het al lang genoeg bestaat om ook op de nostalgieboot te stappen en dus besloten ze om de allereerste Pokémonfilm (Pokemon De Film: Mewtwo Tegen Mew of Pokémon The Movie: Mewtwo vs Mew in het Engels) een upgrade te geven. Jammer genoeg is het resultaat, Mewtwo Strikes Back: Evolution, eerder een inferieure kloon van het origineel.
Terug naar ’99
Mewtwo Strikes Back: Evolution kwam vorig jaar al uit in Japan en Amerika maar wordt nu pas wereldwijd verdeeld via Netflix. Meer dan 20 jaar na het origineel is dit de ideale manier om een nieuw publiek kennis te laten maken met het verrassend zwaarmoedige verhaal van Mewtwo. En oudere kijkers zoals ik zouden nog eens hun hart kunnen ophalen. Voor die eerste groep zal de film allicht niet teleurstellen, maar ik bleef wel op m’n honger zitten.
Even ter verduidelijking: ik ben geboren in 1993. Het eerste seizoen van de Pokémon-animatiereeks werd hier voor het eerst uitgezonden in 1999. Ik had er dus de perfecte leeftijd voor en was dan ook redelijk snel geobsedeerd. Het jaar daarop kreeg ik een GameBoy Color met Pokemon Yellow. In datzelfde jaar kwam hier met enige vertraging de eerste Pokémonfilm in de zalen. Ik kan me niet herinneren dat ik hem toen in de bioscoop gezien heb maar ik heb de VHS nog steeds liggen en heb die over de jaren heen gretig bekeken. Dit allemaal om duidelijk te maken dat ik deel uitmaakte van het ideale doelpubliek voor deze gepimpte versie.
Aangezien het echt een remake is, is er aan het verhaal weinig tot niks veranderd. Wetenschappers vinden een fossiel van de legendarische Pokémon Mew en willen hem weer tot leven wekken door hem te klonen en daarbij wat verbeteringen aan te brengen. Het resultaat is Mewtwo, die meteen te weten komt dat hij in een lab gemaakt werd en zichzelf allerlei levensvragen begint te stellen: Wie is hij? Wat is zijn doel? Waar hoort hij thuis?
Giovanni (het hoofd van Team Rocket) probeert hem wijs te maken dat het zijn doel is om voor hem te vechten maar Mewtwo wil niet in gevangenschap blijven en vlucht naar een verlaten eiland. Daar wil hij bewijzen dat hij de sterkste Pokémon is en dus nodigt hij de beste trainers uit om het tegen hem op te nemen. In die groep bevinden zich dan ook Ash, Misty en Brock, die enkel weten dat ze het tegen een krachtige Pokémonmeester moeten opnemen. Zodra ze op het eiland aankomen, wordt al snel duidelijk dat de plannen van Mewtwo wat sinister zijn.
Vooruitgang…
Aan het verhaal is weinig tot niks veranderd. Het was dan ook wat zijn tijd vooruit met thema’s als klonen en tal van levensvragen.
Dat het verhaal hetzelfde blijft, getuigt er ook van dat het verhaal best tijdloos was en tegelijk ook zijn tijd vooruit was. Met de wetenschappelijke vooruitgang die er de laatste jaren geboekt is, zijn klonen, genetische manipulatie en de bijkomende ethische kwesties nog relevanter dan 20 jaar geleden. Denk maar aan de opkomst van CRISPR. Het verhaal van Mewtwo is tegelijk diep genoeg om de oudere kijkers wat te geven om over na te denken maar simpel genoeg dat ook de jongere kunnen volgen. Het is dus goed dat ze hier niet te veel aan gesleuteld hebben.
Waarom is de film er dan eigenlijk gekomen? Een specifieke reden is er nooit gegeven maar het is hoogstwaarschijnlijk de animatie. Dat is namelijk het grootste verschil. Waar het origineel in de 2D-stijl was die we ook van de animatiereeks gewend waren, is deze versie computergeanimeerd. En laat dat nu de grootste stoorzender van Mewtwo Strikes Back: Evolution zijn. Want hoewel 2D-animatie zeker tijdrovender is, zorgt de computeranimatie hier voor een rare clash. Net zoals we vorig jaar bij Detective Pikachu zagen, hebben de Pokémon hier een textuur, en die zorgt wel voor een mooi effect.
Zo hebben Pikachu en Arcanine duidelijk een vacht en lijken Mew en Mewtwo eerder een reptielachtige huid te hebben. Het maakt de Pokémon wat levensechter en doet je nadenken over hoe deze eerste generatie er in het echte leven zou uitzien. Zo valt het echt op dat de munt op het hoofd van Meowth en het hart van Staryu van goud zijn terwijl je daar bij de 2D-animatie wat minder over nadacht. In deze film komt best veel water voor en ook dat onderscheid is duidelijker dan bij 2D-animatie. Zaken als computerinterfaces ogen moderner en de aanvallen van de Pokémon zijn ook levendiger. Daarnaast zijn bepaalde taferelen, zoals in de foto hierboven, echt gemaakt voor 3D-animatie.
En ‘achteruitgang’
Sommige taferelen komen mooi tot hun recht in 3D-animatie maar tegelijk zuigt die enorm veel leven en emotie uit de personages.
Maar veel van deze dingen kon ik na een tijdje minder appreciëren. Een raar neveneffect van de computeranimatie, of toch deze stijl, is namelijk dat die enorm veel leven en emotie uit de personages zuigt. Hierdoor krijg je een soort uncanny valley-effect dat je een raar gevoel bezorgt. Dat uit zich het meeste bij de menselijke personages. Hun gezichten vertonen wel emoties maar zien er toch redelijk emotieloos uit, wat problematisch is in een verhaal dat naast Mewtwo ook grotendeels rond Ash draait.
Ik vond het veel afstandelijker dan gewoonlijk, ook bij de Pokémon. Het feit dat ik niet echt gehuild heb toen Pikachu Ash terug tot leven probeerde te wekken, zegt daarbij al genoeg. Ook wanneer de mensen, redelijk houterig, bewogen leek het iets te veel alsof ik naar een videogame aan het kijken was. Dit alles ligt vast niet aan de kwaliteiten van de VFX-bedrijven die meewerkten maar lijkt eerder een creatieve beslissing. En dat is raar want we hebben de laatste jaren al zo veel emotierijke animatie gezien en zelfs de oude 2D liet me nooit onberoerd.
Wat me daarnaast ook echt uit de film haalde, was het feit dat er een volledig nieuwe soundtrack bij Mewtwo Stikes Back: Evolution werd voorzien. Ik had niet verwacht dat ze er compleet dezelfde zouden opzetten, maar toch een geremasterde versie. Want de muziek van die film, van de hand van John Loeffler, is voor mij onlosmakelijk verbonden met alles wat er op het scherm gebeurt. Het origineel was volgens mij een van de eerste films waarbij ik me heel erg bewust was van de muziek. Zelfs nu heb ik de liedjes nog op m’n iPod staan en kan ik hele stukken vanbuiten neuriën.
Als ik aan Mew denk, hoor ik meteen het speelse deuntje van Mew’s theme. Wanneer Dragonite vertrekt met zijn uitnodiging, hoor ik de opzwepende violen. Wanneer de Pokémon en klonen beginnen te vechten, speelt Brother My Brother, een bestaand liedje dat openlijk oorlog in vraag stelt. En natuurlijk, wanneer Pikachu voor Ash huilt, hoor ik het hartverscheurende Tears Of Life. Hier had je soms momenten waarbij de soundtrack veel minder goed paste bij wat we te zien kregen. Ik weet niet waarom ze de originele soundtrack niet aangepast hebben, er zijn misschien goeie redenen voor, maar daarmee hebben ze toch een sterk stuk achterwege gelaten. Nieuwe kijkers zullen dit natuurlijk niet merken, maar voor een deel van hun beoogde doelpubliek steekt dit toch een beetje.
De originele soundtrack werd volledig weggelaten en de nieuwe is helaas niet zo’n goede vervanger.
Toch nog een lichtpuntje: zoals een echte 90s-kid kan je Mewto Strikes Back: Evolution ook bekijken met Nederlandse audio, iets dat ik alleen nog in gevallen als deze doe. Wat daaraan wel leuk is, is dat veel van de originele Nederlandse castleden zijn teruggekomen. Dat brengt je meteen terug in de sfeer van vroeger. De stem van Mewtwo, vertolkt door Victor Van Swaaij, had zoveel autoriteit dat die toch wel snel in je geheugen gegrift stond. Een aantal mensen waren ook al uit de originele serie verdwenen zoals Meowth, James en Agent Jenny en keren dus niet terug. Al bij al denk ik dat het wel al duidelijk is wat ik van deze remake vond: als je deze film wilt zien, haal die oude VHS uit je kast of probeer het origineel ergens te bemachtigen.
Mewtwo Strikes Back: Evolution is nu te bekijken op Netflix.
