Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

La Civil review: noodgedwongen wraakengel

De openingsfilm van Film Fest Gent is altijd een straffe inzending die een bepaald, vaak lastig thema centraal zet. Die traditie wordt dit jaar voortgezet met een film van regisseur Teodora Ana Mihai die de Vlaamse film naar een heel ander niveau brengt. Het beklijvende La Civil gaat namelijk internationaal en pakt een van de neteligste kwesties aan waarmee Mexico tegenwoordig te maken heeft.

La Civil is fictieve non-fictie

Cielo (Arcelia Ramírez) en haar dochter praten tijdens het ontbijt zoals elke moeder en dochter. Laura vertrekt naar haar lief terwijl haar moeder ook aan haar dag begint. Onderweg met de auto wordt Cielo de pas afgesneden door een paar jongeren. Wat stoer doen, denken we eerst, tot ze bij haar komen en vragen of ze haar dochter nog terug wil zien. Ze moet hen in een café, een publieke plaats, ontmoeten waar ze 150.000 peso’s (zo’n 6400 euro) vragen om Laura vrij te laten. Ze mag er ook geen politie bij betrekken, of het leger die nochtans massaal in het straatbeeld rondrijden. Als ze dat wel doet, zal het kartel er niet voor terugdeinzen om Laura te vermoorden.

© Menuetto Film

Cielo klopt aan bij Gustavo (Álvaro Guerrero), de vader van Laura, van wie ze intussen gescheiden is. Na enige moeite en wat opofferingen kunnen ze het geld bijeen krijgen en afleveren, maar Laura keert niet terug. Ten einde raad neemt Cielo het heft in eigen handen en trekt ze zelf op onderzoek uit. Daarbij raakt ze steeds dieper verwikkeld in de onderwereld van de kartels, met alle gevolgen van dien.

Ingetogen aanpak

In de handen van een andere filmmaker is dit misschien de start van een spectaculair kat- en muisspel maar Mihai houdt het ingetogen.

In de handen van een andere filmmaker is dit misschien de start van een spectaculair kat- en muisspel dat bijna superheldenfilmproporties aanneemt. Maar het script van Habacuc Antonio de Rosario en Teodora Ana Mihai gaat niet theatraal, maar eerder ingetogen voor zover dat kan. Dit is duidelijk een gewone moeder die zich hier op glad ijs begeeft en eigenlijk niet goed weet waar ze aan begint. Het is ook duidelijk dat ze hiervoor heel wat research gedaan hebben want elke actie die Cielo onderneemt voelt doordacht, en tegelijk ook niet doordacht zoals dat in het echte leven zou zijn. Het lijkt contradictorisch maar het toont aan hoeveel balans er in het script zit.

© Menuetto Film

Naast de zoektocht naar Laura is dit ook een verhaal over een gebroken koppel dat verbonden is door hun dochter en dan moet omgaan met het feit dat hun grootste verbindingsfactor er niet is. Tijdens de zoektocht zorgt dit voor wat hoop. We krijgen ook een inzicht in de invloed van de kartels op het dagelijkse leven. Het plaatselijke mortuarium is daardoor een van de meest schrijnende plekken geworden. Daar zijn er dan ook een paar scènes die zeker niet voor de gevoelige kijker zijn. Maar voor de rest is La Civil geen film die zomaar expliciet is. De momenten zijn zorgvuldig gekozen.

Niet alle scènes zijn geschikt voor gevoelige kijkers maar die momenten zijn zorgvuldig gekozen en dienen het verhaal.

Tegelijk toont dit verhaal ook de machteloosheid, of zou het incompetentie zijn, van de Mexicaanse politie en het leger. De kartels opereren namelijk zonder regels or geweten, hebben vaak eindeloze middelen en gebruiken allerlei manieren om de lokale bevolking in hun macht te houden. Toch wil je de autoriteiten die eigenlijk zouden moeten helpen eens goed door elkaar schudden. Het is de nachtmerrie van elke ouder of familielid, en dat wordt hier al te duidelijk gemaakt.

la civil
© Menuetto Film

Documentairegevoel

Nog een reden waarom alles zo realistisch lijkt is het camerawerk. We zitten altijd dichtbij Cielo, ook bijvoorbeeld als ze lange stake-outs doet in haar auto. De keuze om geen steadicam te gebruiken, laat alles er zo minder gestileerd uitzien. Er zijn geen te flitsende cuts of speciale shots waardoor je een hoog documentairegevoel krijgt, samen met de invloed van het script. Er wordt ook amper muziek gebruikt, wat dat gevoel nog versterkt.

Deze film lijkt bijna een documentaire door het handheld camerawerk en de weinige muziek.

Daarnaast is er ook de centrale vertolking van Arcelia Ramirez. Dankzij haar verandert Cielo van een doodsbange moeder in een verbeten onderzoekster zonder ooit overdreven of melodramatisch te worden. De vraag rijst wel hoe ver Cielo zelf kan gaan om haar doel te bereiken. Ramirez is zelf Mexicaanse dus moet dit ook geen evidente rol geweest zijn. De film is zeker een heftige rit, die toch niet helemaal afgesloten wordt zoals je verwacht. Zonder te veel te willen zeggen, kan je hetzelfde gevoel overhouden als bij Inception: hoop of wanhoop. Alles bij elkaar genomen is La Civil dus een van de beste, meest respectvolle en eerlijke films over het onderwerp die je al gezien hebt.

La Civil is nu te zien in de bioscoop.

Beklijvend

la civil
4 5 0 1
Teodora Ana Mihai maakt van La Civil geen gestileerde actiefilm maar wel een realistische kijk op de ontvoeringsproblematiek in Mexico. Aracelia Ramirez ankert de hele film met haar vertolking van Cielo. Door het camerawerk en de weinige muziek heb je bijna het gevoel dat je naar een documentaire kijkt. Deze blijft even nazinderen.
Teodora Ana Mihai maakt van La Civil geen gestileerde actiefilm maar wel een realistische kijk op de ontvoeringsproblematiek in Mexico. Aracelia Ramirez ankert de hele film met haar vertolking van Cielo. Door het camerawerk en de weinige muziek heb je bijna het gevoel dat je naar een documentaire kijkt. Deze blijft even nazinderen.
4/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels