Netflix bracht vorige week het fel geanticipeerde nieuwe seizoen van La Casa De Papel uit. Het is maar ironisch dat we in tijden van verplichte opsluiting massaal kijken naar een reeks over criminelen die opgesloten zitten. Ik heb net de laatste aflevering achter de kiezen en ik kan enkel maar concluderen dat de schrijvers vergeten zijn wat La Casa De Papel net zo sterk maakt.
Ik waarschuw jullie nu al, dit artikel zit bevat een grote spoiler. Wie het laatste seizoen niet gezien heeft, doet er goed aan dit artikel eerst even te laten liggen.
Voor zover het concept “guilty pleasures” nog bestaat, reken ik eigenlijk de reeks onder deze noemer. Het verhaal is van de pot gerukte onzin, maar verslavende onzin. Er zijn daar verschillende redenen voor. Een groot aspect is natuurlijk het concept zelf. Tijdens de eerste seizoenen zaten we allemaal vastgekluisterd om te ontdekken of El Professor erin slaagt de missie tot een goed einde te brengen.
Te veel seizoenen
Onze liefde voor de personages was onze enige drijfveer.
Het was het Prison Break-fenomeen: een genie doktert een zorgvuldig en minutieus plan uit en wij mogen aanschouwen hoe alles zicht ontplooit. Hoe er bij iedere actie een tegenreactie komt waar uiteraard onze leider al aan gedacht had.
Hij doet het echter niet alleen. Samen met hem maken we kennis met zijn groep handlangers. Allen kleurrijke, gebroken mensen met een licht aimabel kantje. Hedendaagse Robin Hoods die een ambitieus plan hebben om te stelen waar het echt pijn doet. Als gigantische middenvinger naar het systeem.
Echter, net zoals Prison Break, hadden ze moeten stoppen wanneer het verhaal was afgerond. Toen we in het vorige decennium met Heroes, Prison Break en Lost zagen hoe het klassiek model van televisie-maken nefast was voor de kwaliteit van de reeks, zagen we een shift. Vroeger werd er altijd van hogerop beslist om een reeks voor onbepaalde duur te laten lopen. Het zorgde ervoor dat schrijvers zich telkens in vreemdere bochten wrongen om de reeks levend te houden. Herinneren jullie nog iets van het 4e seizoen van Heroes? Ik ook niet.
Als we eerlijk met onszelf zijn, dan weten we dat het 3e seizoen van La Casa De Papel niet had mogen bestaan. Onze liefde voor de personages was onze enige drijfveer. Dat brengt ons naadloos naar ons volgende punt.
Personages reageren out-of-character
Eén gesprek over het schuldig voelen gaat de pijn van de dood niet minderen.
Consistentie bij personages was sowieso al een probleem bij deze reeks, maar de manier waarop onze bendeleden handelen in het vierde seizoen grenst op het onwaarschijnlijke. Een concreet voorbeeld is hoe Helsinki om ging met de dood van Nairobi. We weten aan de hand van de flashbacks dat Nairobi een lange tijd samen met Helsinki heeft rondgetoerd in de nasleep van de eerste overval.
Tijdens de voorbereiding van deze nieuwe overval valt hij op Palermo, die in de loop van dit seizoen een moordenaar moedwillig loslaat. Diezelfde moordenaar eindigt het leven van Nairobi in koelen bloede voor de ogen van iedereen. Kort samengevat: Palermo is rechtstreeks verantwoordelijk voor de dood van Nairobi, de beste vriendin van Helsinki. Toch wordt daar heel snel overgegaan bij Helsinki. Eén gesprek waarin Palermo zijn schuldgevoelens uit is voldoende voor de man om alles door de vingers te zien.
Ik ben niet arrogant genoeg om te zeggen hoe het wel moet. Ik heb ook geen ervaring in scenarioschrijven. Wat ik wel weet, is dat eender welk persoon intern kapot zou zijn wanneer hun nieuwste liefje rechtstreeks verantwoordelijk is voor de dood van hun beste vriendin. Eén gesprek over het schuldig voelen gaat dat niet minderen.
Dit is het meest frappante voorbeeld maar er zijn er verschillende die ik zomaar kan opnoemen. Ook dit is iets wat we terugzagen in succesreeksen in de nillies. Wat echt enorm spijtig is aangezien de uitgewerkte personages net één van de grote pijlers van de reeks was.
Van hogerop of zelf opgelegd?
Herbron even, gebruik deze quarantaine om terug te keren naar het DNA va de reeks.
Nu we min of meer de vinger op de wonde hebben gelegd, is de volgende vraag: hoe komt het dat we terug in zo’n situatie zitten? Een logisch argument zou zijn om te stellen dat de evolutie in televisie en mijn vergelijkingen allemaal hebben plaatsgevonden in het Amerikaanse televisielandschap. Dat La Casa De Papel, een Spaanse reeks, die groeispurten niet heeft meegemaakt.
Hoewel dat zeker mogelijk is, vermoed ik eigenlijk vooral dat het een gevolg is van één van de hoofdzondes: hebzucht. Na het succes van het 2e seizoen, konden ze toch niet al die potentiële winst achter zich laten? Netflix is sowieso niet happig om direct meerdere seizoenen te bestellen, dus ik kan me moeilijk voorstellen dat zij de drijfveer waren om meer te maken.
Dus ik richt me naar Alex Pina, bedenker van de reeks: Jullie hebben 2 nieuwe seizoenen gepland en er zijn geruchten dat jullie een spin-off reeks gaan maken. Het verhaal had eigenlijk afgerond moeten zijn dit seizoen, probeer het verhaal af te ronden in het 5e seizoen. Herbron even, gebruik deze quarantaine om terug te keren naar het DNA van de reeks.
Oh, en zorg dat de dood van Nairobi verregaande, emotionele gevolgen heeft voor alle betrokkenen. Laat het niet in het niets verdampen door het geluid ervan te overtreffen met de volgende plottwist. Dankuwelmerci.
