Het scherm vult zich zwart, of beter gezegd, er is een totale afwezigheid van wit op het doek. De woorden The Lighthouse kijken terug naar ons, de namen van de verschillende acteurs worden één voor één in beeld gebracht en de eerste reactie in de zaal, hoewel even, is absolute stilte. Langzaam begint de ene persoon te praten tegen zijn buur en een zacht gezoem van gekonkelfoes vult de cinemazaal. Ik blijf nog even voor me uit staren in absolute stilte. Wat heb ik net gezien?
The Lighthouse wist sinds de screening in Cannes al behoorlijk wat aandacht te verzamelen. Critici waren lovend over de film en verkondigden hun liefde via allerhande social media-kanalen. Het is een film die oprecht geen marketing campagne nodig had om tot bij de filmafficionado te geraken. Nog voor ik maar één frame gezien had van de film, wist ik al dat hoofdrolspelers Robert Pattinson en Willem Dafoe een in steen gebeitelde prestatie afleveren. Dat Pattinson een oud dialect van Maine spreekt en Dafoe een mengeling brengt van Atlantische zeelui. Dat het geheel cinematografisch van de bovenste plank is en dat ik op een bepaald moment de geestelijke gezondheid van de personages in vraag zou beginnen stellen.
De film speelt perfect met verschillende tonen en sferen.
Je zou dus correct zijn in de stelling dat ik met hoge verwachtingen in de zaal zat. Het is net dát wat me al teleurstellingen heeft bezorgd. Ik weet dat we verwacht worden altijd objectief te zijn, maar bij sommige films is het moeilijk die anticipatie los te laten. En zelfs dan, zelfs met alles wat ik hier net vertelde, ben ik ongelooflijk van mijn melk door The Lighthouse. Ja, alles wat ik al las van de film klopt! Je zal echt alles wat ze zeggen erin terug vinden. Maar het gaat echter verder dan dat. De film speelt perfect met verschillende tonen en sferen. Het is beangstigend, bevreemdend en beklijvend maar er zitten ook momenten van humor in. Er zit een hint van mystiek in de existentiële vrees doorheen de film. Er is een soundtrack die als vreemde gast dreigend de film verder stuwt.
Dit alles in het zwart-wit in de aloude 4:3 ratio. De stilistische keuze werkt niet alleen wonderbaarlijk voor het verhaal, maar het versterkt het claustrofobische gevoel die de personages zelf met zich meedragen. Het doet echter geen afbraak aan de meeslependheid van de film. Je voelt je echt een aanwezige op het kleine eiland met de vuurtoren. Je kan bijna de zilte zeelucht ruiken en de zoute vis proeven bij het bekijken van de film.
De stilistische keuze doet geen afbraak aan de meeslependheid van de film.
Het verhaal is nochtans bijster simpel: 2 vuurtorenwachters zitten voor 4 weken vast op een eiland. De jonge Ephraim Winslow (Pattinson) wordt de nieuwe hulp voor Thomas Wake (Dafoe) aangezien zijn vorige hulp overleden is. Tijdens zijn verblijf op het eiland begint Ephraim te vermoeden dat er iets niet pluis is aan Thomas, de vuurtoren en het eiland. De angst en verwarring die de man voelt, zorgen ervoor dat hij een onbetrouwbare verteller is. Doorheen de film blijf je de vraag stellen: wat is echt en wat niet?
De film is al het tweede wapenfeit van jonge regisseur Robert Eggers. Zijn vorige film The VVitch uit 2015 mocht toen ook al op enorm positieve recensies rekenen. Zowel Pattinson als Dafoe hebben vanwege deze film laten weten te willen samenwerken met Eggers. Het verhaal is dan ook heel hard op de acteurs afgestemd. Benieuwd wat zijn volgende film wordt en welke kleppers hij deze keer aan de haak zal kunnen slaan. Wie en wat het ook moge zijn, ik zal toch even aan het vasteland blijven. Veilig en tientallen kilometers verwijderd van de zee.
Sony Pictures, Belgische verdeler van The Lighthouse, heeft besloten om deze film geen bioscooprelease te geven.
