Een van de fijnste verrassingen van Film Fest Gent was de volgende stap in de Cage-aissance (renaissance of Cage). Geen knotsgekke avonturen of trippy verhalen zoals in Mandy of Color Out of Space, maar compleet het tegenovergestelde. Nicolas Cage laat het beste van zichzelf zien in het intieme Pig.
Koken met Knorr
Pig is een verhaal over verlies, maar met ongelooflijk veel warmte getoond en verteld.
Rob (Nicolas Cage) leeft in een hutje in het bos, tussen de elementen. Hij brengt er de dagen voornamelijk in stilte door, zoekend en kokend met wat hij in de natuur vindt, enkel vergezeld door een hangbuikzwijn. Het lijkt een ver verleden, tot Amir (Alex Wolff) met zijn sportauto komt aangereden. Hij wil zijn afzet ophalen, want Rob is truffelzoeker. De jonge ondernemer bevoorraadt met Robs oogst de restaurants in het nabijgelegen Portland. Diezelfde nacht slaat dan het noodlot toe: Rob wordt aangevallen en zijn varken wordt ontvoerd. Hij schakelt Amir in om hem te helpen zoeken. Dat leidt hen naar Portland, waar Rob een geheimzinnig verleden heeft.
Meer wil ik niet over Pig zeggen, want deze film ging totaal niet de richting uit die ik verwachtte. Dit is zeker geen western of een John Wick met een varken in plaats van een hond. Robs queeste is er een die hij meewarig aangaat. Hij wil geen wraak, maar gewoon zijn varken terug. Actie is er amper, maar een boeiend verhaal des te meer. Lang blijft er veel in mysterie gehuld, maar Pig laat je niet los. Dit is een verhaal over verlies, zowel van geliefden, passies als authenticiteit.
Maar tegelijk wordt alles met ongelooflijk veel warmte getoond en verteld. Debuterend regisseur en scenarist Michael Sarnoski houdt alles ingetogen, van de spaarzame dialogen tot de vaak minimaal belichte sets en relatief donkere beeldvoering. Een bepaalde scène waarin gekookt wordt, is zo bedachtzaam gefilmd dat het lijkt alsof we kijken naar een intiem moment, en achteraf gezien is dat niet eens zo absurd bedacht. Ook de score kan je bijna ‘rustiek’ noemen, met niet al te gestroomlijnde strijkers, drum en piano die elkaar afwisselen en ideaal lijken voor een rustgevende herfstwandeling. Pig is een reis waar je vanaf het begin begeesterd naar kijkt.
Pig Cage in a warm blanket
Er mogen dan geen knotsgekke dingen gebeuren in Pig, maar Nicolas Cage stopt veel in zijn vertolking. Rob lijkt een emotieloze muur op het eerste gezicht, verstopt achter een lange baard en haar, maar hij is wel altijd zichzelf, ongeacht de setting of mensen bij wie hij is. Dat zorgt af en toe voor een ongemakkelijke lach en absurde momenten. Zo draaft hij bebloed op in een wegrestaurant, waar hij prompt vraagt naar een serveerster die al lang overleden is.
Een vertolking die toont dat je Nicolas Cage nog steeds niet zomaar kunt categoriseren.
Zijn mimiek is beperkt, maar spreekt toch boekdelen. Cage is bij momenten zachtaardig, dan weer doordringend of zelfs angstaanjagend. Een opmerkelijke vertolking van een acteur wiens blikken het vaak tot memes schoppen, en een die toont dat je Nicolas Cage nog steeds niet zomaar kunt categoriseren.
Ook de jonge Alex Wolff kan wel wat laten zien als Robs ongewilde metgezel. Ook Amir loopt ergens van weg, en samen komen ze als onbeholpen maar aandoenlijk odd couple de film door. Aan het einde van de film hoop je dat de reis nog even voortduurt, maar Pig weet wel beter. Geen parels voor de zwijnen, maar gewoon een parel. Ga dat zien.
Pig is vanaf vandaag te zien in de bioscoop.
