Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Nao of Brown review: prijswinnaar herontdekt

Het slice of life-genre kan zich vaak verheugen in de warme belangstelling van de comicscritici. Dit zijn de verhalen die inhaken op de menselijke beleving, op de wereld van alledag. Wat ook meehelpt, is dat de wereld van de comic op dat moment zichzelf ook even langs de “grote mensen-wereld” van de literatuur mag schuren. En ja, dat levert toch een zekere status op. Maar laten we eerlijk zijn. Het gros van dat soort comics zijn vaak oninteressant. De mensen die ze maken, hebben vaak niets te vertellen. Je mag al blij zijn als ze fatsoenlijk zijn getekend.

Schrijver: Glyn Dillon
Tekenaar: Glyn Dillon
Uitgever: Selfmadehero
Verschijningsdatum: 28 augustus 2019

The Nao of Brown was in 2012 een van de comics van dat jaar. Er is nu eindelijk een herdruk van de softcover waardoor hopelijk veel nieuwe lezers dit boekwerk kunnen ontdekken.

De worstelingen van iemand met OCD

Deze titel is het geesteskind van Glyn Dillon, de jongere broer van Preacher-tekenaar Steve Dillon. Het is het verhaal van de Brits-Japanse Nao Brown. Ze worstelt met een obsessief-compulsieve stoornis. Zeg maar een soort dwangmatig handelen in combinatie met een obsessie. Bij Nao is het zo dat ze dwangmatig erg gewelddadige gedachten heeft. Deze doorkruisen dit verhaal. Zit ze in een vliegtuig? Dan is ze geneigd om het luik open te trekken zodat alle passagiers eruit vallen.

Nao pagina
©Selfmadehero

Zwangere vrouwen? Ze fantaseert hoe het zou zijn om in hun buik te steken met een hele pennenset. Deze gedachten vindt ze zelf niet fijn en ze geeft dan ook scores. Deze hebben te maken met de waarschijnlijkheid dat ze deze ook in praktijk brengt. Ze countert deze gedachten met positieve gedachten. Meestal komen die neer op haar moeder, die toch echt van haar houdt.

We volgen Nao terwijl ze haar leventje leidt. Nao volgt regelmatig cursussen in het boeddhistisch centrum omdat ze door middel van meditatie orde hoopte scheppen in haar hoofd. Ze is een illustratrice, maar verdient een centje bij in een soort Japanse popcultuurwinkel. Daar werkt ze bij een jongen met wie ze ooit op de universiteit heeft gezeten. De jongen ziet haar uiteraard zitten, maar zij heeft dat niet door. Ze is zelf verkikkerd op een grote lobbes van een man die wasmachines repareert. Nao woont samen met een flatgenote. Op een onbewaakt moment saboteert ze de wasmachine zodat ze een excuus heeft om de lobbes uit te nodigen. Haar opzet slaagt en de reparateur vraagt haar mee uit. Dat is het begin van het deels ontwarren van haar hoofd…

Het is lastig om comics zoals deze boeiend te houden, maar Dillon is er wel in geslaagd. Je wordt vaak in het hoofd van Nao gezogen en je ziet de wereld door haar ogen. Deze comic geeft een idee van hoe het moet zijn om met OCD te leven en dan vooral Nao’s variant.

©Selfmadehero

Nao of Brown is prachtig getekend, maar voorspelbaar verteld

Wat ook goed helpt, is dat het geheel prachtig is getekend. Dillon is een betere tekenaar dan zijn broer ooit geweest is. Hij tekent London op een magistrale wijze. Je zou de plaatsen in het werkelijke London kunnen opzoeken waar Nao en co hun stappen zetten en je zou ze vinden. Maar het lijkt dan toch niet helemaal op Dillons versie van de stad. Hij verwerkt de indrukken op zijn eigen manier en dat is het kenmerk van een goede tekenaar.

Het verhaal is minder perfect. Het lopende verhaal wordt af en toe onderbroken door scènes uit een manga van een tekenaar die Nao bewondert. Dat ziet er mooi uit maar de onderliggende boodschap komt niet zo helder naar voren. Je zou er een soort van andere versie van Nao’s verhaal in kunnen zien. Maar dat is misschien teveel wensdenken? Dillon laat ook te nadrukkelijk in zijn kaarten kijken. De aandachtige lezer kan met betrekkelijk weinig inspanning raden hoe dit gaat aflopen.

Het is spijtig dat het voor een tekenaar van zijn kaliber lastig is om rond te komen van zijn stripwerk. The Nao of Brown viel in de prijzen, maar er kwam nooit een opvolger. Glyn Dillon verdient een goedbelegde boterham in Hollywood. Je kon de kostuums van zijn hand voorbij zien komen in films als Rogue One en Solo: A Star Wars Story.

Geef deze strip een kans. Al is het maar vanwege de mooie plaatjes.

5 5 0 1
Een 28-jarige vrouw worstelt met de demonen in haar hoofd. Maar dan grijpt het leven in en blijkt het leven niet zwart of wit te zijn. Het is bruin.
Een 28-jarige vrouw worstelt met de demonen in haar hoofd. Maar dan grijpt het leven in en blijkt het leven niet zwart of wit te zijn. Het is bruin.
5/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels