De beste comics van 2020 zijn een verzameling van superhelden die het opnemen tegen het onrecht van vandaag, onafhankelijke makers die je raken in je ziel en herbewerkingen van klassiekers.
De Amerikaanse stripindustrie heeft, net zoals de hele wereld, in het voorjaar plat op zijn gat gelegen. Maar het wonder is geschied: 2020 was een topjaar voor comics. Titels zoals Eve Stranger, het King in Black-event bij Marvel, Daredevil van Chip Zdarsky, Blue in Green, de nieuwe Killjoys van Gerard Way, Folklords en de solide reeks X-Men-reeksen na hun reboot van vorig jaar verdienen op zijn minst een shout-out.
Maar het leven bestaat uit keuzes maken. Hieronder vind je de 10 beste comics van 2020, zowel series die nog lopen in losse nummers als verzamelde edities die pas dit jaar uitkwamen en op zichzelf staande graphic novels.
Don’t Go Without Me (Rosemary Valero-O’Connell)
Twee geliefden raken elkaar kwijt in een parallelle dimensie. Een ruimteschip dat herinneringen gebruikt als brandstof strandt in het nergens. En een voorspelling verkondigt de verrijzenis van een reus diep in de zee.
In Don’t Go Without Me bundelt Rosemary Valero-O’Connell drie dromerige kortverhalen. De verzameling bewijst niet alleen wat voor een begenadigd verhalenverteller en tekenares Valero-O’Connell is, die je direct doet meevoelen met de verloren gelopen personages. Don’t Go Without Me bevestigt ook hoe waardevol ShortBox is, de kleine Britse stripuitgeverij die werkt met een soort abonnementsservice. (Matti)
John Constantine, Hellblazer volume 1: Marks of Woe (Simon Spurrier, Aaron Campbell en Matías Bergara)
De Constantine-reeks van Simon Spurrier is een toegankelijke strip die horror afwisselt met grappen en ondertussen de Britse samenleving post-Brexit stevig bekritiseert. Het is de ideale kennismaking met de vuilgebekte tovenaar omdat het verhaallijnen van de afgelopen jaren simpelweg negeert. Daar kan de rest nog iets van leren.
Twee tekenaars (Aaron Campbell en Matías Bergara met de kleuren van Jordie Bellaire) clashen met hun stijl: de ene tekent horror, de andere humor. Zo krijg je eigenlijk twee grote hoofdstukken in dit eerste volume, waarbij de scherpe dialogen van Spurrier en de tekstballonnen van Bidikar voor consistentie zorgen. Het is alleen jammer dat dit meteen ook het voorlaatste volume is, want DC Comics heeft John Constantine, Hellblazer vroegtijdig gecanceld. Fooking pricks. (Matti)
Lonely Receiver (Zac Thompson en Jen Hickman)
Lijden en liefhebben is universeel. Althans dat bewijzen Zac Thompson en Jen Hickman toch met hun Lonely Receiver, een op het eerste gezicht voor de hand liggend stukje maatschappijkritiek over onze relatie met technologie die al heel snel heel real wordt en de staat van menselijke relaties zelf onderzoekt.
In Lonely Receiver maakt de artificiële intelligentie van een telefoon het uit met Catrin, een vrouw die daarna moederziel alleen in de wereld achterblijft. Dat komt ervan als je jezelf laat definiëren door je relatie. Een monster besluipt haar en plotsklaps geeft ze zich over aan alles en iedereen die maar een vinger affectie kan geven. Zo kan je ook over iemand geraken. (Matti)
X-Men: Marvels Snapshots (Jay Edidin en Tom Reilly)
Ja, de huidige X-Men-reeksen zijn heel solide maar het is de Marvels Snapshots-spin-off (zeg dat drie keer na elkaar) die erbovenuit sprong. In deze one-shot vertellen Jay Edidin en Tom Reilly het ontstaansverhaal van Cyclops, de – soms gevreesde en gehate – leider van de mutanten. Dat doen ze met het hart op de juiste plaats en vooral met beide voeten op de grond.
Door zijn duidelijke band met het fictieve personage schrijft Edidin als weinigen voor hem een boeiende Cyclops. Dit is een atypische held die ondanks zijn gebreken een leider probeert te zijn. Reilly’s tekeningen zorgen voor een nostalgische toets. Een harmonieuze ode aan een stripheld die meer erkenning verdient. (Matti)
Peter Cannon: Thunderbolt (Kieron Gillen en Caspar Wijngaard)
In januari verscheen de verzameling van Peter Cannon: Thunderbolt, een boek dat een beetje stripkenner in huis moet hebben. De stripheld gaat al mee sinds 1966 en met zijn reboot schrijft Kieron Gillen de ultieme hommage aan het superheldengenre, het stripmedium en de makers ervan. Specifieker: het is een hommage aan Watchmen die ook breekt met het grote voorbeeld en zijn formalisme.
Peter Cannon: Thunderbolt gaat over een held die genoeg heeft van de wereld te redden én van de structuur waarin hij vastzit. Het is tijd om iets te nieuws te doen. Een balansoefening tussen formalisme en emotionele storytelling, met een glansrol voor tekenaar Caspar Wijngaard, inkleurder Mary Safro en letterzetter Hassan Otsmane-Elhaou. Weet je wat, ik ga het zeggen: Peter Cannon is een meesterwerk. (Matti)
Slaughterhouse-Five (Kurt Vonnegut, Ryan North en Albert Monteys)
Deze bewerking van de klassieke roman van Kurt Vonnegut leverde een zeer geslaagde strip op. Het prachtige tekenwerk van Albert Monteys ondersteunt door zijn heldere lijnen het verhaal. Het is ook een fraaie verrijking van Vonneguts woorden en weet helderheid te scheppen waar de roman dat nalaat.
Het gebeurt zelden dat een verstripping van een bestaand werk weet te overtuigen. Slaughterhouse-Five is een van de weinige uitzonderingen op de regel. (Dennis)
Superman Smashes the Klan (Gene Luen Yang en Gurihiru)
Dit Superman-verhaal, losjes gebaseerd op de radioshow The Adventures of Superman uit 1946, gaat terug naar de kern van het personage. En jongetjes, wat hebben we dat gemist. Superman neemt het op tegen de Ku Klux Klan en tegen de onverdraagzaamheid die vandaag over Amerika waait.
Superman Smashes the Klan is tegelijkertijd een heel persoonlijk verhaal van Gene Luen Yang. Als Amerikaan van Chinese afkomst smeekte het bronnenmateriaal, met een Chinees-Amerikaanse familie in de hoofdrol, om herwerkt te worden door hem. Superman is natuurlijk zelf een immigrant, wat het verband alleen maar sterker maakt. (Matti)
The Department of Truth (James Tynion IV en Martin Simmonds)
Mijn aller-aller-favorietste comic van het jaar is The Department of Truth, met een insteek zo simpel dat het geniaal is. Als je hard genoeg gelooft in iets, gebeurt het: die leuze past scenarist James Tynion IV toe op complottheorieën. Het resultaat is leerrijk – in het echt geloven mensen deze ideeën – en eng dankzij de onzuivere tekeningen van Martin Simmonds.
De aarde is plat als genoeg mensen dat geloven en schietpartijen in scholen zijn een hoax van liberale politici. The Department of Truth pakt zijn tijd om de lezer te laten kennismaken met de geheime dienst die behoedt dat complottheorieën werkelijkheid worden. De afzonderlijke nummers behandelen elke keer een bepaald complot, terwijl langzaamaan duidelijker wordt hoe alles verbonden is. Iemand wil het departement én de wereld ten onder zien gaan. Ik zit er nagelbijtend klaar voor. (Matti)
The Loneliness of The Long Distance Cartoonist (Adrian Tomine)
Geen enkele comic wist de ziel van dit jaar zo erg te pakken als deze titel. Het is het autobiografische werk van de stripmaker Adrian Tomine. Hij vertelt over de dromen die hem vormden en over de betekenis hiervan in de realiteit. Ergens daar tussenin ligt een groot open gebied waar je als lezer de gelegenheid hebt om het op jezelf te projecteren.
Tijdens de pandemie lag het normale leven op zijn gat. Ook de productie van films en tv-series kwam haperend tot zijn einde. En als er geen afleiding is, dan ga je jezelf ook de moeilijke vragen stellen. Wat doe je eigenlijk? Waarom doe je wat je doet? De antwoorden waren niet altijd leuk, lezers. Damn you corona, damn you Adrian Tomine. (Dennis)
Wonder Woman: Dead Earth (Daniel Warren Johnson en Mike Spicer)
Wonder Woman verrijst op een post-apocalyptische aarde. Ze loodst een zwaarte met zich mee: is ze zelf schuldig aan deze verwoesting? Haar enige herkenningspunten herkennen haar niet meer. Haar eigen redding is anderen redden.
Wonder Woman: Dead Earth toont niet alleen de kracht van Wonder Woman, ook die van stripmaker Daniel Warren Johnson. Niemand kan zo’n geflipte scenario’s tot leven wekken waarin alles mogelijk is en waarin niks van hart verloren gaat. (Matti)
