Red Skin 2: Jacky review – met sikkel en hamer

De confrontatie tussen de Soviet-superheldin Red Skin en de conservatieve vigilante de Timmerman bereikt z’n hoogtepunt. Red Skin slaagt erin op het nippertje met haar leven te ontsnappen. De Timmerman lijkt minder geluk te hebben…

Vera Yelnikof is een van de beste veldagenten die de USSR te bieden heeft. Daarom wordt ze door kameraad Eerste Secretaris naar Amerika gestuurd om er als superheldin de harten van de Amerikaanse bevolking te veroveren en er love and peace te prediken. En om even iets aan superconservatief prediker Jacky Core en de fascistische vigilante de Timmerman te doen, als het even kan.

Nu de Timmerman schijnbaar van het toneel verdwenen is, kan Red Skin beginnen aan haar propaga… promotiecampagne! Op steeds spectaculairdere wijze verovert ze de krantenkoppen, tot enige ergernis van haar opdrachtgever Russlan, die weliswaar de belangen van de USSR wil dienen, maar toch ook graag het einde van de rit nog levend zou meemaken. Dat de aanhangers van de Timmerman uit zijn op wraak voor hun gevallen idool, helpt natuurlijk ook niet.

Intussen is Vera’s burgervermomming, Alabama Jane, druk bezig met haar werkgever Lew Garner. Deze pornoregisseur op leeftijd bindt op zijn eigen manier de strijd aan met de conservatieve Jacky Core door een X-rated remake van de filmklassieker The Farm (tevens ook de inspiratie van de Timmerman) in te blikken. Spek naar de bek van Vera, die niet vies is van een beetje gestoei.

Waar we in het eerste deel vooral gebiologeerd waren door de ravissante Soviet-spionne met de geweldige rondingen en het licht nymfomane kantje, begint het verhaal in dit tweede deel wat diepgang te krijgen. De dynamiek tussen Jacky Core en haar voorvechter de Timmerman wordt interessant. Ook Lew Garner vergunt ons wat inzicht in zijn karakter en overtuigingen. Vera zelf blijft intussen even subtiel als een olifant in een porseleinwinkel.

Het tweede deel van Red Skin stelt inhoudelijk geenszins teleur, maar mijn God, wat hebben we er lang op moeten wachten. Onheilspellende geruchten in de wandelgangen en het feit dat de officiële website nog steeds aangeeft dat het derde deel al in 2016 had moeten verschijnen – quod non – doen ons vrezen voor de voortzetting van Red Skin. Zeker wanneer er zo’n schrijftalent als Xavier Dorison achter het stuur zit, zou het eeuwig zonde zijn dat een reeks met zo’n prettige premisse en de belofte van diepgaandere verhaallijnen mogelijk tot een eeuwigheid in limbo gedoemd zou zijn. We willen hoopvol zijn, maar veel reden daartoe hebben we niet.

Ook Terry Dodson laat zich niet onbetuigd. Hij tekent toegankelijk en dynamisch. De gezichtsuitdrukkingen zijn expressief en de ondeugd spat van de gezichten van personages als Vera af. Alleen het kleurgebruik mocht, gezien de reeks zich in de jaren 70 situeert, een beetje extravaganter.

We raden fans van Red Skin aan met volle teugen van dit nummer te genieten. Herlees het vorige ook nog maar eens. Door de onzekere toekomst van de reeks zal het wachten op deel drie ons bijzonder zwaar vallen. En dan is er nog die schokkende onthulling aan het einde…