Krasse Knarren 4: De sprinkhaan review – red de tovenares!

De ontdekking van een beschermde sprinkhaan op het land van Berthe brengt de uitbreidingsplannen van Garan-Servier in het gedrang. De vooruitgang botst op de groene jongens. En de dorpelingen? Die houden alles liefst gewoon bij het oude.

Wanneer Sophie en haar grootvader Antoine na een zomertournee met het poppentheater De wolf in onderbroek terug naar huis keren, komen ze tot de ontdekking dat de nieuwe fabriek van Garan-Servier er niet zonder slag of stoot zal komen. Het terrein is immers verklaard tot ZAD (Zone à Défendre, een gebied dat door ecologische activisten beschermd wordt) omdat er een zeldzame sprinkhaansoort, de getande tovenares, werd aangetroffen. Het hele terrein wordt meteen bezet door de zadisten (neen, geen sadisten), de groene jongens die de sprinkhaan willen beschermen. De dorpelingen, die niet echt overtuigd zijn door het groene geleuter, maar ook niet staan te springen om een grote fabriek in hun achtertuin te krijgen, staan erbij en kijken ernaar.

Om de chaos compleet te maken, mengen ook Pierre en een buslading bejaarde anarchisten zich in de kwestie, weliswaar meer om rotzooi te trappen dan uit echte ideologische overwegingen. Alhoewel? Wanneer de sluwe Pierre samen met Antoine bij nacht en ontij op zoek gaat naar de schat uit hun kindertijd, doen ze een ontdekking die weleens heel wat meer waard zou kunnen zijn dan welke schat ook.

Maar wie in dit vierde album echt in de schijnwerpers staat, is Sophie. Net zoals de vorige delen de verhalen van Antoine, Pierrot en Emile vertelden, licht De sprinkhaan een tipje van de sluier op over haar verleden. Via een oude klasgenoot komt Sophie immers wat meer over haar vader te weten, terwijl ze zelf voor het eerst iemand in vertrouwen neemt en vertelt wie de vader van haar dochtertje Juliette is.

Hoewel De sprinkhaan alweer een puik album is en we maar niet genoeg kunnen krijgen van de fratsen van de drie knarren, haalt het wat ons betreft niet echt het niveau van de vorige albums. Dat ligt voornamelijk aan het feit dat de knarren Antoine, Pierre en Emile als personage interessanter en kleurrijker zijn, en toch zeker een langere voorgeschiedenis hebben, dan Sophie.

Fans van Sophie zullen dit dan weer een topalbum vinden en inderdaad: het werd stilaan tijd dat we antwoorden kregen op bepaalde vragen. Maar nu elk van de vier hoofdpersonages een eigen album heeft gekregen, stellen we ons wel de vraag voor wie de hoofdrol in het volgende deel weggelegd zal zijn? Berthe? Directeur Garan-Servier? Het blijft koffiedik kijken.

Net zo goed als Wilfrid Lupano de personages schrijft, tekent Paul Cauuet ze. Zijn tekenstijl is bijzonder expressief en heel erg geschikt voor oude karakterkoppen. Aan zijn illustraties heb je genoeg om de ondeugd in de ogen van Pierre te lezen, of de wanhoop in de lege blik van Sophie wanneer blijkt dat de dakwerker haar nog maar eens wat langer laat wachten (maar geen zorgen, tegen eind september belt hij nog wel eens voor een nieuwe afspraak. Heus.)

De kleuren zijn fel, levendig en warm, wat perfect past bij een humoristische strip die zich afspeelt in het zuiden van Frankrijk.

We hebben ernaar uitgekeken, dit nieuwe deel van Krasse knarren. De mondige oudjes brengen ons steeds weer aan het lachen, maar slagen er tegelijkertijd in ons te ontroeren. Ook nu weer kunnen we niet wachten op het volgende deel, waarin we ongetwijfeld meer te weten zullen komen over Sophies vader Bernard.