Ira Dei 1 review: vechten om erdoor te raken

[columns][column size=”2/4″]Ira Dei stuurt ons terug naar het jaar 1040, en dan nog wel naar het eiland Sicilië. De Normandiër Tancrède (Robert voor de ‘vrienden’) speelt het hoofdpersonage. 

Een (goud) schat van een strip…

Onze hoofdrolspeler, Tancrède, is kunnen ontsnappen uit een zwavelmijn, de mijn waar hij opgesloten zat voor (nog onduidelijke) misdaden. Nu is hij de enige redding van Heer Harald, die gekozen is om de Arabieren van het eiland te verjagen. Maar, werkt iedereen wel echt mee? Wie vertrouwt hij zelf? En wie vertrouwt hem? En wat is zijn werkelijke plan?

Het verhaal van Ira Dei is niets speciaals. Het speelt zich af op Sicilië, maar het had evengoed in Engeland, België of één of andere fantasywereld kunnen zijn. Voor de rest is het verhaal vooral een beetje (veel) vechten. Al moet ik wel toegeven dat het vechten er realistisch uitzag, maar daardoor te chaotisch om te volgen.

Ook is het overduidelijk dat dit een eerste deel is. Het verhaal is niet deftig afgewerkt en het eindigt op een serieuze cliffhanger. Dan de titel, Ira Dei. Het betekent Gods woede, maar veel woede van zijn kant komt er nog niet voor in dit eerste album. Daar wordt ook wel weer mee duidelijk dat ze naar een lange reeks toewerken. 

Daarbij krijg je nog wat geschiedenis en een snuifje politiek. Waar voor mij vooral de geschiedenis wat onduidelijk was. We krijgen veel context en informatie bij het begin van het album, misschien zelfs te veel. De theoretische, bijna afstandelijke manier van vertellen zorgt ervoor dat ik persoonlijk weinig van die informatie meeneem doorheen het hele album. Er wordt ook veel versprongen in de tijd, wat voor mij niet veel extra’s gaf. Het verhaal had zich in zowat elke tijdsperiode pre-1500 kunnen afspelen eigenlijk.

Als kers op de al ingevallen taart kreeg je nog het verwachte verraad en dubbelspel. Geen enkel personage vertrouwt elkaar, ze zeggen nooit de waarheid en leggen het plan nooit volledig uit. Door het gebrek aan inzicht in de plannen krijg je wel de spannende sfeer van “wat zal er gebeuren?”, maar raak je toch vooral de draad kwijt als lezer.

…of misschien toch niet

Als visualisatie gebruiken ze een sterk geschetste stijl. Daardoor kan je heel snel zien wie wat voor een personage speelt. De karakters zagen er dus net iets te stereotiep uit. Je zag meteen wie de stoere held was, wie de tegenwerkende man ging zijn en wie de verrader. De inkleuring heeft weinig details en gebruikt weinig kleurnuances, waardoor sommige tekeningen er een beetje rommelig uitzagen. Op een gegeven moment leek het alsof Haralds hand een kruik werd, omdat de kleuren te veel hetzelfde zijn. 

In de landschappen mis ik ook wat detail, of toch minder in elkaar vloeiende elementen. De huisjes of bomen lopen vaak in mekaar over, waardoor het moeilijk is om uit te maken waar iets eindigt en een ander begint. De kleding vond ik dan wel vaak mooi uitgewerkt, vooral de jurken van de Griekse vrouw.

Wat dan wel goed duidelijk gemaakt was, was wanneer we terug in de tijd sprongen. De flashbacks hadden steeds een zwarte rand, waardoor meteen duidelijk was waar in de tijdsperiode je ongeveer zat. De nachtscènes waren ook duidelijk gemaakt door een rode gloed.