Het Masker van Fudo: Regen review – opgevolgd door RegenT

In het voorgaande deel, Nevel, zagen we twee versies van Fudo. De meedogenloze krijgsheer in het heden en de neuzenmeppende tiener in het verleden. Zo’n transformatie gebeurt natuurlijk niet op een-twee-drie, de jongeman heeft namelijk een serieuze training ondergaan samen met zijn kameraden.

Vrienden door dik & dun

Shinnosuke, of Fudo voor zijn onderlingen en luie schrijvers die liever gebruik maken van een vierletterige naam, is aan het bellen met de Shogun. De machtige militaire heerser overloopt zijn plan om de keizer van de troon te gooien. Want de Shogun is overduidelijk beter geschikt voor deze functie. De modieuze drager van een ijzeren sik beseft echter niet dat Fudo zijn eigen agenda heeft waarin er geen levende versie van de Shogun rondloopt.

Na het telefoontje houdt Fudo zich bezig met een favoriete bezigheid van diepe, stoere kerels: onheilspellend naar de regen buiten kijken en oude herinneringen oprakelen. Zo zien we hoe hij en zijn bende van merry men een slavenhandelaar en zijn karavaan uitschakelen met valstrikken en een reusachtig zwaard dat meer weg heeft van een scherpe knuppel. Na deze bloederige ontmoeting keren de vier kerels terug naar de stad Gojome, waar ze elk hun eigen rustplaats hebben. Een van hen zorgt voor zijn blinde vader, de andere gaat gokken en een derde prostitueert zich bij de dochter van een rijke koopman. Fudo, een man naar mijn hart, bezat zich liever gewoon met een smakelijke fles sake.

Hun dagelijkse routine wordt door elkaar gegooid wanneer ze gecontacteerd worden door een dame van wie de meester de vier musketiers wilt rekruteren in zijn fanatieke ninja-clan. Het is hier dat ze veranderen van ongeslepen knotsen in vlijmscherpe scalpels.

Extreme trainingsroutine

De intensiteit van deze training is zo extreem dat ik het maar met moeite serieus kan nemen.  Hun meester is bereid om honderden van zijn mannen hun leven te laten weggooien zodat Fudo en zijn drie stooges kunnen afstuderen van ninja-school. Tegen het einde toe is er nog een kleine plottwist waardoor ik serieus begon te twijfelen aan de ninja-meester zijn kennis over rendementen van investeringen.

De flashback in het eerste deel werkte uitstekend omdat we eerst een enge zwart-witte man zagen, en dan terugkeerden naar zijn jeugd. Hier is het contrast al een pak minder en stel ik me de vraag waarom het verhaal niet gewoon verder chronologisch werd verteld.

Het bloederige tekenwerk van Fudo

Het tekenwerk is nog steeds de voornaamste aantrekkingskracht om dit boek te lezen. Tenuta zijn tekenstijl is nog steeds even prachtig, met als ware hoogtepunten de hinderlaag in de gietende regen. Het water dat overal af sijpelt op de grond is prachtig op papier gezet.