2020 was ook voor de stripwereld in België en Nederland een zwaar jaar. Striptekenaars zijn door hun jarenlange training geschikt om te overleven in een wereld waarin thuiswerken de norm is. Van stripwinkels kun je helaas niet hetzelfde zeggen. Veel winkels zijn flink getroffen door de diverse lockdowns en het is de vraag of de klanten nog bereid zijn om terug te keren wanneer de Corona-ellende voorbij is?
Verder was het vooral een jaar waarin veel klassiekers opnieuw werden verpakt in een integraal jasje. Het was het jaar van de tegenvallende Suske en Wiske-jubileumuitgaven en een jaar waarin meer en meer stripmakers de gok lijken te wagen om bij hun publiek aan te kloppen voor het financieren van hun albums.
Dennis en Jeroen staken de koppen bij elkaar en maakten ieder een top drie van de beste albums van dit jaar.
Beestenburcht 1 + 2
Het verhaal is niet zo heel origineel. In feite is het een bewerking van George Orwells klassieke roman Animal Farm. De sfeer is duister maar er is ook een klein glimpje hoop waarin je als lezer denkt dat dit goed kan aflopen. De personages zijn ook niet op zwaar op de hand. Een zekere lichtheid kan het niet worden ontzegd.
Jeroen is een heuse fanboy van Xavier Dorison. Het helpt ook mee dat Dorison hier wordt geholpen door een voortreffelijk debuut van Felix Delep. Als we hadden besloten om een absolute winnaar te kronen van dit stripjaar, dan had ik hem op leven en dood moeten bevechten om deze reeks van de eerste plek te houden. (Jeroen)
Krasse Knarren 6
Sinds de eerste drie delen, die je kan zien als een trilogie, heeft Jeroen een zwak voor de reeks. Hoewel delen 4 en 5 hem minder bevielen, bleef hij trouw. Dit zesde deel beloonde Jeroen met een innemend verhaal over een expeditie van de knarren naar Guyana waar deze oude zageventen zich van hun beste kant lieten zien, en de wereld op hun manier een beetje beter maken. (Jeroen)
De Rode Ridder – De Mayameester
Heeft De Rode Ridder literaire pretenties en hebben Marc Legendre en Fabio Bono een tijdloze klassieker afgerekend? Hoe kan het dat dit album in deze pretentieuze non-lijst is beland? Jeroen is een stiekeme fan van de serie. Wat de doorslag gaf? Twee namen: Bahaal en Demonia. Beide figuren kregen weer een prominente rol in het verhaal en dat liet zijn hartje weer wat sneller kloppen. Sterker nog, het deed hem zelfs denken aan de dagen van Karel Biddeloo. Weer wat meer sword and sorcery waren een welgekomen afwisseling. (Jeroen)
Karmen
In jaren zoals deze heb je even behoefte aan escapisme in plaats van rauw realisme. Met dit betoverende album brengt Guillem March een beetje van allebei. Het is een ontroerend verhaal over ons onvermogen om de juiste vragen te stellen. Het brengt de omgang met mensen terug tot de essentie en wist ook mij hard te raken. Dit album zet al je kanalen wagenwijd open en laat je zwevend van geluk achter. Voor mij was dit de strip van het jaar. (Dennis)
Aaron
Ben Gijsemans leverde met Aaron een beklemmend album af. Je voelt als lezer waar dit naartoe gaat en je hoopt met heel je hart dat je het mis hebt. Het is een prachtig lesje empathie die op een grafisch knappe manier wordt verteld. Voor mij persoonlijk was het bespreken van dit album een hoogtepunt. Als een van de weinige wist Geekster een review af te leveren die de afloop niet verraadt. (Dennis)
Crow Song
Dit artikel begon met een ietwat bittere constatering dat ook dit jaar de stripwereld vooral in het teken stond van het verleden. Titels als Crow Song zorgden ervoor dat het vlammetje van de hoop bleef branden. Het was als een sirene die mij met haar gezang gedurende het jaar richten de nieuwe horizonten stuurde.
Het is de lokroep van het nieuwe. Een flikkering van hoop dat we, als de Franco-Belgische stripwereld zijnde, niet vastzitten aan een glorieus verleden maar dat er een toekomst wacht die nog toffer kan zijn. Het was heerlijk leesvoer dat mij als lezer deed opschrikken en verlangen naar meer en betere dingen in 2021. (Dennis)
