De Blauwbloezen – De oorlogscorrespondent review: een nieuw begin

Trouwe luisteraars van onze podcast wisten natuurlijk allang dat dit 65ste album van De Blauwbloezen heel bijzonder is. Deze reeks werd de voorbije 46 jaar gemaakt door Raoul Cauvin en Willy Lambillotte. Cauvin wil met pensioen en dat zorgde voor beroering waardoor Uitgeverij Dupuis gedwongen was om wat te schuiven.

Schrijver: BéKa
Tekenaar: Munuera
Uitgever: Dupuis
Aantal pagina’s: 48
Winkelprijs: € 7,95
Verschijningsdatum: 4 november 2020

Daarom wordt dit album alvast gemaakt door het nieuwe creatieve trio dat deze serie voort zal zetten. Het schrijfwerk is van de hand van het koppel BéKa en het tekenwerk is van José Luis Munuera.

Tijd voor het verhaal

We beginnen het verhaal in Londen. Daar wordt de journalist William Howard Russell opgevoerd. Deze man zou de geschiedenis ingaan als de eerste oorlogscorrespondent ooit. Abraham Lincoln heeft een verzoek gestuurd naar de gezaghebbende Engelse krant The Times om iemand te sturen om de Amerikaanse burgeroorlog te verslaan.

Na aankomst in Amerika krijgt Russell natuurlijk onze vrienden Blutch en Chesterfield mee als lijfwachten. Op hun reis door het oorlogsgebied treffen ze een weeshuis vol oorlogswezen dat geleid wordt door Daisy. Geroerd door haar strijd om het huis draaiende te houden heeft Russell de haak gevonden om zijn verhaal aan op te hangen. En daar is de noordelijke leiding, die vindt dat ze voor de goede zaak vechten, niet blij mee…

Een welkome herstart voor De Blauwbloezen

De Blauwbloezen zijn een onvervalst succes, maar het is moeilijk om te ontkennen dat de serie de voorbije 25 jaar eigenlijk op de automatische piloot werd gemaakt. Het was verworden tot comfort food. Een snelle hap tussendoor zonder inhoud.

In dit album zetten BéKa en Munuera de ramen open en gaan ze eens goed met de stoffer en blik door het huis. Alles wordt heerlijk opgefrist en weer opnieuw uitgestald. Het levert een album op dat opvallend amusant was om te lezen. Het is een Blauwbloezen-verhaal met een serieuze ondertoon. Toch is het nergens te duister of te negatief. Op de eerste pagina’s word je al getrakteerd op een paar aardige grappen in de geest van de serie.

Het enige wat oprecht wennen zal zijn, is de tekenstijl van José Luis Munuera. De Spanjaard mocht al eens eerder zijn tanden zetten in Robbedoes, een andere klassieke reeks uit de stal van Dupuis. Nu is dat een serie die door meerdere tekenaars is behandeld.

Dat kun je niet zeggen van De Blauwbloezen, die in de voorbije decennia voornamelijk werden getekend door Lambil. De dikke neuzen zijn weg en vervangen door figuren die er nog stripachtig uitzien en tegelijkertijd wat neigen naar meer realisme. Iets wat je vooral goed kunt zien aan het inktwerk van Munuera en de sensuele Daisy.

Het spreekt voor zich dat dit 65ste album voor wat beroering heeft gezorgd. Het is buitengewoon vermakelijk om te zien hoe een specifieke groep oudere fans helemaal apestront gaat op dit album. Hun argumentatie is letterlijk elke keer hetzelfde. Het tekenwerk is niet goed en het verhaal is te duister. Eigenlijk is het allebei onjuist.

Dit album biedt de lezer voor het eerst een verhaal dat verder gaat dan een simpel plot. Als instappunt voor nieuwe of nieuwsgierige lezers is dit een ideaal album. Voor de verbitterde fan is er altijd nog een 64ste en laatste Cauvin en Lambil-album dat voor 2021 staat gepland.