[columns][column size=”2/4″]Brocéliande: De Fontein van Barenton en Het Kasteel van Comper zijn een kennismaking met het bos, Brocéliande. Je leert zowel Merlijn als de Korrigans kennen, een klein feeënvolkje en nog vele andere wezentjes. Verschillende mythes zijn verweven met elkaar en worden op wonderlijke wijze verteld, onder een zachte laag sprankelende magie.
[/column][column size=”2/4″]Schrijver: Olivier Peru (deel 1), Stéphane Betbeder (deel 2)Tekenaar: Bertrand Benoit (deel 1), Paul Frichet (deel 2)
Uitgeverij: Daedalus
Aantal pagina’s: 48 (deel 1), 56 (deel 2)
Prijs: €8,95
Verschijningsdatum: 23/05/2018[/column][/columns]
Een schrijver in nood…
In De fontein van Barenton gaat een bedreigde schrijver op zoek naar een verhaal om ervoor te zorgen dat de geniepige Korrigans hem niet meer onder druk kunnen zetten. Daarom gaat hij op zoek naar zijn goede vriend Merlijn, die altijd wel een avontuur beleeft. Dit avontuur is zo makkelijk nog niet, want de grote tovenaar wil koste wat het kost de mooie Vivian haar hart veroveren.
In deel één zien we zeer veel magie, maar ook de romantiek spat van de bladzijden. Het mooie liefdesverhaal gaat natuurlijk over Merlijn en de Vrouwe van het Meer, diezelfde vrouw die ervoor zorgt dat Koning Arthur zijn wereldberoemde zwaard krijgt. Er worden kleine hints gegeven naar die Arthur, wanneer Merlijn bijvoorbeeld spreekt over een “koning waarover ze over duizenden jaren nog spreken”. Ook moest ik even aan Romeo en Julia van Shakespeare denken, vooral bij de balkonscène.
Brocéliande is in dit deel heel mooi vormgegeven en heeft een sprookjesachtige gloed over zich (wat nog versterkt wordt in deel twee). Ik was vooral enthousiast over hoe Merlijn en Vivian getekend zijn, of het witte hert. Ook de kleding vind ik werkelijk prachtig. En wanneer plots mijn favoriete mythische wezen ook nog verschijnt, ben ik helemaal betoverd.
… en een verwisseld kind
In Het kasteel van Comper maken we pas echt kennis met het kleine volkje. Onder leiding van Flayinn, de geest van het woud, wordt er een manier gezocht om het woud te beschermen. Want de meester van Comper wil een weg doorheen het woud graven, ter nagedachtenis van zijn oom. Dit wil het kleine volkje natuurlijk niet en daarom beslist Flayinn om de erfgenaam van Comper te verwisselen met haar eigen zoon.
Ook hier veel magie en sprookjes, maar toch vooral een soort dramatiek. Zowel het kleine volkje als de mensen leven in angst en proberen hun voortbestaan te verzekeren. Dit zorgt (natuurlijk) voor veel tragedie. Het verhaal zelf zorgde ook voor veel ontroering en ik kon het opnieuw niet laten om aan een Shakespeare verhaal te denken, Midzomernachtsdroom.
De tekenstijl van deel twee vond ik iets minder dan die van het eerste, maar wel nog altijd mooi. Flayinn is tegelijk frêle en angstaanjagend en ook het kleine volkje geeft de indruk dat er toch iets duisterder achter schuilt. Het wisselkind zelf zorgt met zijn uiterlijk voor angst, maar ziet er tegelijk ook schattig uit.
