Dat er met tijd een nieuw verhaal rond de Hongerspelen ging verschijnen, had iedereen wel ergens verwacht. Dat het een boek zou zijn en niet een film is iets wat velen misschien niet hadden zien aankomen. Dat De Ballade van Slangen en Zangvogels dan ook nog eens rond Coriolanus Snow, Panems president tijdens de originele Hongerspelen-trilogie, zou draaien deed wat wenkbrauwen fronsen. Maar ik kan jullie al zeggen, Suzanne Collins is erin geslaagd een zeer onderhoudend verhaal te vertellen over de meest gehate man in de districten.
Ballade
De Ballade van Slangen en Zangvogels neemt ons mee naar Panem 10 jaar na de opstand. De tiende Hongerspelen komen eraan en de spelmakers zijn hard op zoek naar manieren om die aantrekkelijker te maken voor het publiek. Zo hadden ze het lumineuze idee om enkele leerlingen aan de elite academie te belasten met het mentorschap. Op die manier hopen ze bijvoorbeeld het publiek iets meer mee te krijgen in de show. Doorheen het verhaal worden er zo nog een aantal zaken voorgesteld en geïmplementeerd. En wees maar zeker dat Snow er meestal voor iets zal tussen zitten.
Coriolanus, die er na de oorlog geen al te ‘aangename’ thuissituatie op nahoudt, krijgt helaas ook het kneusje van de tributen. Snow kan in de ogen van het Capitool namelijk arm genoemd worden. Hij is ook zijn moeder en vader verloren tijdens de opstand. Hij heeft naast zijn grootmoe en nicht Tigris geen familie meer. Dat hij dan het meisje van district twaalf toegewezen krijgt is zeker geen cadeau. En al helemaal niet als men vertelt dat de winnaar van de spelen een beurs krijgt aan de universiteit. Al lijkt dat enkel zo want zijn tribuut Lucy Gray doet al van bij de boete veel stof opwaaien.
De relatie tussen het Capitool en het volk staat veel meer centraal.
Verder ga ik niet te veel meer meegeven over De Ballade van Slangen en Zangvogels omdat ik jullie het plezier van het verhaal te ontdekken niet wil ontnemen. Wel nog goed om weten is dat de Spelen nog helemaal niet die zijn die we eerder meemaakten. De eerste Spelen werden bijvoorbeeld ieder jaar in dezelfde arena gespeeld. Die is ook nog niet zo’n technologisch hoogstandje zoals we gewend zijn. Ook het aantal camera’s ligt nog een stuk lager dan in de originele Hongerspelen-trilogie. Ergens kan je denken dat het dan maar een saaie bedoening wordt. Het is echter heel interessant om alles vanuit het mentorlokaal te zien en te lezen hoe Coriolanus denkt en omgaat met zijn tegenstanders. Coriolanus wil namelijk koste wat het kost die beurs en is daarvoor heel ambitieus.
Slangen en Zangvogels
Op vlak van personages zijn er een viertal die het meest je aandacht vragen. Het hoofdpersonage Coriolanus is natuurlijk het middelpunt van alles. Het zal je niet verbazen, al heeft hij ergens wel zijn motieven, dat hij de slang is waarnaar de titel verwijst. De zangvogel is dan weer zijn tribuut en zangeres Lucy Gray. Een tweede slang en zangvogel vind je respectievelijk ook nog in Doctor Gaul en Coriolanus’ klasgenoot Sejanus.
Doctor Gaul is hoofdspelmaker van de Spelen. Ze benadrukt dan ook heel graag hoe belangrijk de Hongerspelen zijn om de orde binnen Panem te behouden. Daarnaast is ze ook het hoofd van het mutilantenlab. Gaul heeft, om in de slangenmetafoor te blijven, een heel glibberig karakter. Ze weet en beseft heel goed wat de Spelen moeten uitdragen. Ze draait er dan ook haar hand niet voor om om wat gruwelijke scènes te gaan produceren tijdens het event.
De Ballade van Slangen en Zangvogels is een stuk gruwelijker neergeschreven.
Het is al een eind geleden dat ik de originele Hongerspelen-boeken heb gelezen maar De Ballade van Slangen en Zangvogels is een stuk gruwelijker neergeschreven. Zo worden de tributen bijvoorbeeld letterlijk gezien als dieren. Er was nog geen sprake van het trainingscentrum en alle glitter en glamour die het event met zich meebracht. De tributen verblijven letterlijk in een dierenverblijf in de zoo tijdens de periode tussen de boete en de Spelen. Het gruwelijker gevoel kan voor een stuk ook wel aan het feit liggen dat we nu collectief tien jaar ouder zijn ook. Daar waar we, voor een stuk ook door de films, hard focusten op de relaties tussen Katniss, Peeta, Gale en Prim staat de relatie tussen het Capitool en het volk veel meer centraal. Niet dat er geen romantische chemie hangt tussen bepaalde personages.
Zoals eerder besproken is Coriolanus een heel ambitieuze jongeman. In het kort draait het er bij hem om, om een beter leven te verkrijgen. En wat daarvoor moet gebeuren moet dan maar gebeuren. Dat wil echter niet zeggen dat hij door- en doorslecht is. Suzanne Collins slaagt erin Coriolanus’ gedachten telkens heel goed te balanceren. Uiteindelijk kiest hij in situaties wel telkens hetgeen te doen waar hij het meeste mee gebaat is. Om eerlijk te zijn is het daardoor heel moeilijk om te oordelen of dat nu iets goeds of slechts is. Als je je echt inleeft, wat heel goed lukt door Suzannes schrijfstijl en wereldopbouw op dit vlak, vraag ik mezelf af of ik mijn ambitie in Panem ook niet de bovenhand zou laten nemen. Het is heel moeilijk om te doorbreken wat je van kindsaf kent. Maar wees maar zeker dat Coriolanus gewoon al van in zijn jonge jaren toonde dat hij de president zou worden die we kennen.
Dé zangvogel van De Ballade van Slangen en Zangvogels is ongetwijfeld Lucy Gray. Dit kleurrijke en vooral zingende personage maakt al meteen indruk eens ze ten tonele verschijnt. Van bij de boete weten we al snel dat we rekening zullen moeten houden met haar. Lucy is een jongedame met een vrij karakter. Een perfecte tegenspeler voor Coriolanus die nogal gelooft in orde en het contract waarbij het Capitool de districten verzorgt door veiligheid te bieden. In tegenstelling tot Katniss durft, en vooral wil, Lucy Gray zich vragen stellen bij de situatie tussen het Capitool en de districten.
In tegenstelling tot Katniss durft Lucy Gray zich vragen te stellen bij de situatie tussen het Capitool en de districten.
Een tweede zangvogel, niet meteen een zanger, is Sejanus. Hij is een leerling op de Academie die wordt getolereerd door Coriolanus. Een vriend van Coriolanus kunnen we hem helaas niet noemen want dat was niet honderd procent wederzijds. Meer verschillend kunnen de twee personages ook niet zijn. Sejanus en zijn familie kwamen oorspronkelijk uit District twee. Ze hebben echter zoveel rijkdom vergaard tijdens de oorlog dat ze naar het Capitool konden verhuizen. Helaas heeft Sejanus het daar moeilijk mee. Het zal jullie dan niet verbazen dat hij vooral de stem van de redelijkheid is als er in de klassen gediscussieerd wordt over de Spelen. Door niet op te groeien in het Capitool beseft hij maar al te goed wat die Spelen betekenen en waar die voor staan binnen de districten. Hij wil er dan ook alles aan doen om het voor de tributen beter te maken.
Een Hongerspelen Boek
Het boek kruipt in je hoofd en zet je aan het denken…
De Ballade van Slangen en Zangvogels is een prequel op de originele trilogie. Het is dan ook geen verassing dat er een aantal verwijzingen in het verhaal zijn geslopen. Het gaat hem dan vooral over de (voor)ouders van personages die in de originele trilogie opduiken. Zoals ik eerder vertelde, wordt ook uitgelegd hoe de Hongerspelen zijn geëvolueerd naar het event dat we kenden. Ik moet zeggen dat Collins dat op een heel goede en aangename manier heeft aangepakt zonder zich in bochten te moeten wringen. In het algemeen schrijft het boek ook veel duidelijker het waarom van de Spelen neer. En vanuit het standpunt van het Capitool, de stad die Panem volledig op orde en in het gelid wil, houdt het ergens wel steek. De manier waarop blijft natuurlijk compleet fout. Ik wil maar zeggen, het boek kruipt in je hoofd en zet je aan het denken…
