Black Widow review: totally spies

Fans vragen al een Black Widow-film sinds het personage voor het eerst in het MCU verscheen in Iron Man 2 in 2010. Haar personage werd warm onthaald door het publiek, vooral de vrouwelijke fans, die toen snakten naar een vrouwelijke heldin. Natasha Romanoff maakte een hele evolutie door in de Marvel-tijdlijn en werd een icoon. In 2019 werd aangekondigd dat ze dan toch haar eigen film zou krijgen. Na jarenlang wachten is het eindelijk zover: Black Widow komt in de zalen (en op Disney+), en die vult toch wat plotgaten in voor het personage dat we allemaal kennen.

De lange weg van Black Widow

Want dat was de kritiek van velen toen de film eindelijk aangekondigd werd. Al jaren hadden ze een van de populairste vrouwelijke personages in eigen handen maar werd er niks mee gedaan, terwijl elke Jan met de Pet zijn eigen film kreeg. Toen Black Widow (Scarlett Johansson) zichzelf opofferde voor de rest van het team waren velen dan ook misnoegd. Nu zou de film wel over het verleden moeten gaan, en dus niks uithalen in de continuïteit van het universum. Maar de intentie was er altijd wel. Al na Age Of Ultron wilde ook Kevin Feige haar verleden meer uitdiepen, maar door het drukke schema dat Marvel voor ogen had, zou het nog wel even duren. In 2017 begon development dan echt met een voorziene release datum voor juli 2020. Alles leek dus eindelijk in orde te komen, maar toen kwam corona en moesten we nog wat langer wachten.

De film zou zich afspelen na Civil War, waarin Natasha ervoor koos om de Sokovia Accords te tekenen en dus stemde voor meer toezicht. Daarna verdween ze even van de radar tot ze weer opdook (als blondine!) met Cap en Sam in Infinity War. Maar wat had ze daartussen allemaal gedaan? (Een Prelude-comic bood daarop al een antwoord, maar was het ook canon?) En in hoeverre kennen we Natasha en haar achtergrond echt? En hoe zat dat nu met Boedapest?? Of we in Black Widow een antwoord krijgen op ál die vragen, laat ik voorlopig in het midden.

Als ik het toch met een film moet vergelijken, lijkt dit me eerder de Mission Impossible van het MCU.

Haar solofilm opent alvast in het nog verdere verleden. Natasha en een ander klein meisje zijn in Ohio in 1991. Ze spelen samen en gaan met hun moeder eten wanneer hun vader thuiskomt. Maar de peis en vree gaan al snel van de baan wanneer het gezin moet vluchten. Ze worden uit elkaar gehaald en de kinderen heropgevoed in de Red Room. 20 jaar later is Natasha op de vlucht na Civil War. Haar zus Yelena (Florence Pugh) haalt haar naar Boedapest want niet alle losse eindjes in Natasha haar verleden zijn even mooi opgeknoopt als ze denkt. De Red Room bestaat nog en ook de sleutelfiguur erachter. Om die voor eens en altijd te sluiten, gaan ze ten rade bij hun zogezegde ouders (Rachel Weisz en David Harbour). Daarbij worden oude wonden opengereten maar ook oude vendetta’s aangepakt.

Marvels eerste echte spionnenfilm

Veel meer dan uit de trailers weet je hier niet mee maar het plot is eigenlijk niet zo ingewikkeld dus ben je al snel mee waar het naartoe gaat. Op zich vind ik dat niet slecht. We weten toch al op voorhand dat dit verhaal waarschijnlijk niet zo veel deining in het MCU veroorzaakt. Het gaat meer over hoe de weg ernaartoe wordt opgevuld.

Als ik het toch met een film moet vergelijken, lijkt dit me eerder de Mission Impossible van het MCU. Stunts zijn er in overvloed en worden ook goed in beeld gebracht, met minder van die irritante cuts waardoor je amper iets kan zien. Er is van alles: motorachtervolgingen, autoachtervolgingen, veel hand-to-handcombat, helikopterwerk etc. Op dat vlak blijf je niet op je honger zitten. De muziek van Lorne Balfe (ook van Mission Impossible: Fallout) voegt zeker toe aan die spionnenvibe, met veel urgentie, blaaswerk en percussie maar ook de Russische invloeden zijn hoorbaar.

Het was een wijze beslissing om in de laatste film over Natasha haar persoonlijkheid en menselijkheid centraal te zetten.

Maar het is ook wel leuk om meer over Natasha te weten te komen. Zoals we al zeiden, was zij toch het minst “uitgebouwd” van alle personages. Hier brengen we al gewoon meer tijd met haar door, wat meteen al een verschil maakt. Maar het is die familieband waar ze in Endgame van sprak, die hier ook terugkomt. Vanaf de eerste scène zien we dat dit toch een invloed op haar heeft gehad, of ze dat nu wil of niet. Dus het weerzien is zowel pijnlijk als helend. Voor mij was het een wijze beslissing om in de laatste film over Natasha haar persoonlijkheid en menselijkheid centraal te zetten. Scarlett Johansson doet het geweldig in deze film, nu ze toch nog net wat meer verschillende dingen te doen krijgt.

Florence Pugh is in elke film een aanwinst volgens mij, maar zeker ook in deze. Als Yelena is ze stoer en sarcastisch, en dat dubbelspel met Natasha levert leuke momenten op die zussen wel herkennen. Van Scarlett wisten we al dat ze niet vies is van een stunt maar ook voor Florence is het duidelijk weggelegd. Zij en Scarlett hebben zeker chemie en dat is wel nodig om te vergeten dat deze relatie eigenlijk uit het niets komt vallen. David Harbour laat zich meer van zijn komische kant zien. Rachel Weisz krijgt misschien net iets te weinig te doen, en het leeftijdsverschil van amper 15 jaar tussen haar en Scarlett is misschien net een brug te ver om geloofwaardig een moeder-dochterrelatie voor te stellen.

Nog op tijd?

Het plot, de stunts, de locaties en in het algemeen camerawerk en de cinematografie maken Black Widow toch een van de meest down-to-earth films van het MCU. Ook de typische humor van de Marvelfilms is aanwezig maar paste soms wel minder goed in deze setting. Er zijn nog een paar plotwendingen die wel verrassen en je even doen opkijken. Maar hoe tof ik het geheel ook vind, toch kan ik het gevoel niet kwijt dat Black Widow eigenlijk 5 jaar te laat komt. Ik zeg niet dat het een nutteloze film is, maar dit had zoveel meer impact gehad als ze deze vlak na Civil War hadden uitgebracht. Ik blijf fan van het personage, dus elke extra scène die ik van haar kreeg, ben ik al blij mee. Maar dat zal denk ik niet voor iedere Marvelfan zo zijn. Daarmee schieten ze zichzelf een klein beetje in de voet.

Toch had dit had zoveel meer impact gehad als ze deze vlak na Civil War hadden uitgebracht.

Toch is het een toevoeging aan het MCU die weer wat anders brengt. Cate Shortland zorgt op dat vlak voor een film met een duidelijk doel. Jac Shaeffer, showrunner van WandaVision, schreef mee aan het verhaal. En het valt toch op dat beide projecten de emoties van vrouwen centraal zetten. Het einde benadrukt nog maar eens waar Natasha net voor stond. Blijf ook zeker zitten tot het einde, want daar valt toch nog een mooie nugget die deze film toch nog relevant maakt voor de toekomst en tegelijk een afscheid is van het personage dat voor alle toekomstige vrouwelijke helden de deur op een kier zette.

Black Widow is vanaf 7 juli te zien in de bioscoop of via Disney+ premiere access.