Saint Maud review: onbehaaglijk horrordebuut

Lord of the Rings-fans leren Morfydd Clark binnenkort kennen als de jongere Galadriel in de geplande prequel. Haar doorbraak heeft ze echter ondertussen al gehad, ook al hebben weinigen die tot nu toe kunnen zien. In de horrorprent Saint Maud acteert Clark als een bezetene (pun intended?) en jaagt ze je de stuipen op het lijf.

Redding

Saint Maud is de debuutfilm van Rose Glass, en ze laat meteen een stevige indruk na. In een kuststadje in Groot-Brittannië komt palliatief verpleegster Maud (Clark) aan bij haar nieuwe werkgeefster Amanda (Jennifer Ehle). Zij was vroeger een danseres, maar lijdt nu aan een ongeneeslijke vorm van kanker. Ze doet daarom alles waar ze zin in heeft, voornamelijk feesten en escortes inhuren.

Saint Maud is een masterclass in het opbouwen van spanning.

Dat is niet naar de zin van Maud, die zich recent bekeerde tot het rooms-katholieke geloof en erg vroom is. Zij raakt er dan ook al snel van overtuigd dat ze Amanda’s ziel moet redden. Ze oefent steeds meer invloed uit op haar patiënt en raakt zelf steeds meer in de ban van de aanwezigheid van God, die ze constant om zich heen voelt.

Maud heeft ook een moeilijk verleden, en door een tragische gebeurtenis in haar vroegere carrière als verpleegkundige is ze op zoek naar zichzelf. Wanneer iemand uit haar verleden toenadering zoekt, komt haar fragiele nieuwe levensdoel in het gedrang, en Maud raakt stilaan de controle kwijt.

Niet wegkijken

Saint Maud is een masterclass in het opbouwen van spanning. Vanaf de eerste scène, door de donkere en geheimzinnige manier waarop het kuststadje in beeld wordt gebracht, krijg je een onbehaaglijk gevoel. De beeldvoering helpt daaraan mee, want koud, warm, donker en licht wisselen elkaar af. Ook de regie zorgt voor een speciale sfeer die op geen enkel moment verveelt, ook al lijkt er op het eerste gezicht niet veel te gebeuren.

Maar de ster van Saint Maud is Morfydd Clark. Maud is zo’n onvoorspelbaar personage dat je bang bent voor wat ze in staat is maar toch niet kan wegkijken. Clark geeft een vertolking die je niet snel vergeet, met veel nuance en facetten: onschuld, angst, medeleven, woede, instabiliteit enz. Maud vindt naast een doel ook vriendschap bij Amanda, totdat het niet gaat zoals zij het wil.

Een geniaal einde dat me deed gillen in de cinema.

Eigenlijk is haar zelfopgelegde eenzaamheid haar grootste vijand. Ze straft zichzelf voor de ‘ondankbare’ dingen die ze voelt, zoals lust of frustratie naar God toe. Ze loopt weg van de gevoelens en het trauma uit haar vorige leven en vlucht in de religie. Ze legt zichzelf strenge regels op die haar eenzaamheid moeten verhullen. Saint Maud is zo deels een studie van elke georganiseerde religie of geloofsovertuiging, wat het toevoegt en ontneemt.

Dat alles leidt tot een geniaal einde. Van een gewelddadig moment dat me bijna deed opspringen en me echt deed gillen in de cinema, tot Maud die haar eigen lot in handen neemt en de wereld wat wil bijbrengen op een onverwachte en onvergetelijke manier. Rose Glass heeft van haar debuut een sterke horrorfilm en karakterstudie gemaakt. Ze is een talent om in de gaten te houden.

Saint Maud is vanaf nu te koop als digital download en te huur via video-on-demand.