A Dark Interlude #1 review: op zich staand en zelfbewust vervolg

Enkele jaren geleden kwam Vault Comics met het intelligente en ongelooflijk zelfbewuste Fearscape. A Dark Interlude is het vervolg hierop, alleen wil het koste wat het kost niets met vervolgen te maken hebben.

Schrijver: Tekenaar: Uitgever: Verschijningsdatum:
Margaret Stohl Carlos Pacheco en Marguerite Sauvage Marvel Comics 18 juli 2018

A Dark Interlude #1 is het startpunt van een nieuw verhaal na de gebeurtenissen van Fearscape, geschreven door Ryan O’Sullivan en geïllustreerd door Andrea Mutti. Net zoals zijn voorganger wordt A Dark Interlude becommentarieerd door Henry Henry, een plagiaris die een bestseller carrière wist te verkrijgen door te gaan lopen met het werk van zijn mentor. Of A Dark Interlude #1 voor jou is, start en stopt bij hoe je je voelt bij Henry Henry.

Het hoofdpersonage is het schoolvoorbeeld van de literaire elitair.

Het hoofdpersonage is namelijk het schoolvoorbeeld van de literaire elitair. Een man die zijn eigen onzekerheden camoufleert door zich te wentelen in een constante stroom van neerbuigende opmerkingen. Die gelooft dat het neerhalen van bepaalde werken of narratieve keuzes, hem op één of andere manier hoger plaatst. Dit is in dit verhaal niet anders. Hij begint dit vervolgverhaal door te weigeren te accepteren dat dit een vervolg is. Met dezelfde adem bekritiseert hij ook alle vervolgen want het getuigt van weinig creativiteit en eergevoel.

Je zou kunnen stellen dat Henry Henry het meest onaangename hoofdpersonage ooit is en vanwege zijn ingesteldheid een verschrikkelijke verteller. Je zou gelijk hebben. Toch raad ik je aan om A Dark Interlude op te pikken, of het nu per issue of per bundeling is. Fearscape toonde namelijk in de latere hoofdstukken de persoon achter de barsten in zijn façade. We krijgen een antwoord waarom hij zo is. Henry Henry is alles wat ik daarnet omschreef maar bovenal is het ook een enorm tragisch figuur. Zoals wij allemaal de optelsom van alle herinneringen en keuzes.

Zonder te veel voetstappen binnen het spoilerterrein te plaatsen, is het duidelijk dat in dit vervolg de Fearscape terug centraal staat.

Of de claim van Henry effectief klopt, zal de komende maanden duidelijk worden maar vooralsnog zal ik deze issue beoordelen zoals ik een vervolg zou beoordelen, mits de kanttekening dat een nieuwe #1 ook de kans brengt om nieuwe lezers aan boord te halen. Daar moet ik O’Sullivan toch op feliciteren. A Dark Interlude slaagt er perfect in om op een organische manier te kaderen wat er voorheen is gebeurd, om het Fearscape-concept uit te leggen, elk bestaand personage te introduceren en om nieuwe elementen op te zetten.

De issue start met een bladzijde waar Henry Henry zich publiekelijk verontschuldigt. Op de verschillende pagina’s valt te lezen wat er precies gebeurde in het vorige verhaal en wat er intussen gebeurd is. Henry wil aan zichzelf werken maar tussen de regels door lees je dat hij nog een lange weg te gaan heeft. De holle woorden vormen lange zinnen en paragrafen zonder echt iets te zeggen. Paradoxaal is het een lange verontschuldiging die eigenlijk geen verontschuldiging is. Na die uiteenzetting blijft Henry terug aan het woord.

Zonder te veel voetstappen binnen het spoilerterrein te plaatsen, is het duidelijk dat in dit vervolg de Fearscape terug centraal staat. De wereld waarin al onze angsten leven, zit zwaar in de problemen. De traditie, waarin de meest beloftevolle schrijver door de Muse wordt opgehaald om de Grootste Angsten te verslaan, werd gebroken. De angsten leven weelderig rond en er is geen Muse noch schrijver om de wereld te redden. Om hun wereld te redden, moeten de inwonenden enkele gevaarlijke keuzes maken.

Andrea Muttie is terug van de partij, wat zorgt voor een instante herkenbaarheid. Fans van het eerste verhaal zullen zich direct terug thuis voelen in de herkenbare stijl van Mutti. Met haar kleuren en tekenstijl, die in een andere tijd perfect in een rek van Vertigo zouden kunnen staan. O’Sullivans ambitieuze verhaal zou nergens staan zonder de tekeningen van Andrea, die met verve zijn met momenten abstracte wereld weten vorm te geven.