De Drager 1 review: zelden zo goed leentjebuur spelen

Stel je voor: er is een bacterie op aarde die al het ijzer aantast. Als je weet hoeveel ijzer en andere metalen gebruikt worden in onze maatschappij, dan besef je wat voor een impact dit met zich meebrengt. De gevolgen zijn hemeltergend: gebouwen storten in, alles van transport verroest en de mensheid moet een nieuwe manier vinden om te (over)leven. Daarbovenop komt ook nog eens dat de bacterie geen onderscheid maakt tussen metalen en het ijzer in je bloed. Ook die is uit de wereld verdwenen, met daar eveneens een hoop ongewenste neveneffecten. Hoofdpersonage is, u raadt het nooit, De Drager wiens echte naam we nooit te weten komen. Hij accepteert missies als koerier en is in deze nieuwe wereld befaamd vanwege zijn betrouwbare reputatie. In ruil voor een geslaagde missie, vraagt hij de opdrachtgever(s) om een ei op te eten.

Het is op zich een originele invalshoek die in de juiste handen een waaier aan mogelijkheden met zich meebrengt. Op dat vlak weet schrijver Roulot Tristan een uiterst complexe wereld met verschillende facties neer te zetten. Alleen voel je heel duidelijk waar hij zijn inspiratie is gaan halen. De manier waarop de mensen omgaan met het hoofdpersonage heeft heel veel weg van Geralt of Rivia uit The Witcher-reeks. De facties en onderlinge steekspellen doen dan weer denken aan The Walking Dead terwijl een grote groep gemuteerde wezens dan weer overduidelijk geïnspireerd zijn door de Clickers uit The Last of Us.

What a wonderful world

De wereld van De Drager voelt daarom minder een eigen ontworpen geheel en eerder een lappendoek gemaakt uit verschillende stoffen van andere kledij, maar dan wel samengevoegd door iemand met oog voor kleur en stijl want het totaalplaatje werkt wel. Ik kon heel makkelijk de broodkruimeltjes terug volgen naar de inspiratiebronnen maar dat stoorde me hoegenaamd niet. Hij bouwt er gelukkig op verder door zelf nieuwe zaken te introduceren die de wereld nog verder aandikken.

Het is een wrede wereld met mutanten en mensen wiens moraal kompas al enkele generaties volledig kapot zijn. Een dodelijke omgeving die prachtig is vormgegeven door Armand Dimitri. De man had al eerder zijn strepen verdiend met Texas Jack en Sykes, maar hier bewijst hij nog maar eens dat hij alle genres aan kan. Personages worden vol ziel en eigen karakter neergezet en de omgeving zijn om duimen en vingers bij af te likken. Ja, ik ben fan.

Het was echter geen liefde op het eerste gezicht tussen mezelf en De Drager. Zo vond ik dat de eerste helft nogal snel en stuntelig verteld werd, met weinig ademruimte om de personages te laten reageren op de gebeurtenissen. Het stokpaardje van sommige (euro)strip-scenaristen komt ook daar naar boven: personages die vertellen wat ze voelen in plaats van het te tonen. Een klets van de lat op hun vingers wat mij betreft. Laat de tekenaar zijn werk doen want een beeld vertelt altijd meer dan eender welke tekstballon. Gelukkig wordt dit beter naarmate we verder in het verhaal gaan.

De Drager is de Nederlandse versie van het oorspronkelijke Le Convoyeur. De vertaling is echter zo goed als foutloos in de zin dat de dialoog heel vloeiend aanvoelt. Dat is heus niet altijd het geval en dus absolute hulde aan de vertalers bij Boom!.