Groepstherapie 1 review: zelfspot met een duistere ondertoon

Manu Larcenet is een van de meest gevierde stripmakers in Frankrijk. Werkjes als De Dagelijkse Worsteling en Blast laten zien dat hij in staat is om een complexe drama’s op een luchtige manier te vertellen. Helaas heeft de man een bescheiden publiek in het Nederlandse taalgebied. Elk album dat we krijgen, is meegenomen. Vol goede moed is het tijd voor Groepstherapie.

Schrijver: Manu Larcenet
Tekenaar: Manu Larcenet
Uitgever: Ballon/Dargaud
Aantal pagina’s: 56
Prijs: €15.95
Verschijningsdatum: 23 juni 2020 

Bij het openslaan van dit album word je meteen toegesproken door de tekenaar zelf. Ooit was hij een succesvol artiest. Een stripmaker waarvoor de mensen in de rij stonden. Een graag geziene gast in de media. Dat was ooit. Nu is Manu Larcenet vooral een wrak. Hij is leeg, uitgezogen. Zijn fans en de drukpers hebben hem opgegeten. Wat rest, is de worsteling.

Groepstherapie maakt je getuige van Larcenets persoonlijke worsteling

Er zijn veel voorbeelden te vinden van creatieve mensen die hun blokkades verwerken in hun werk. Misschien is de film Adaption van Charlie Kaufmann, met een hoofdrol voor Nicholas Cage, wel het beste voorbeeld van de kunst die het soms kan voortbrengen? Larcenet worstelt met dezelfde demonen maar verwerkt deze anders.

Dit album lijkt opgebouwd te zijn uit losse fragmenten. We zien de tekenaar zwoegen boven zijn tafel waarna de vruchten van zijn arbeid aan de lezer worden getoond. In veel gevallen een aflevering van de kantoorstrip Jean-Jacques en Bruno (die bij onze Nederlandse lezers herinneringen zal oproepen aan Mannetje & Mannetje van Hanco Kolk en Peter de Wit). De tekenaar roept vervolgens dat het allemaal “kut” is en rent poedelnaakt weg, terwijl hij zijn papieren in de lucht gooit. Hoewel je de pijn voelt, is het ook buitengewoon grappig.

De laatste pagina belooft de lezers een vervolg. En om eerlijk te zijn zou dat weleens heel interessant kunnen worden. Er is een kleine wending in dit album waardoor het komisch uitgebeelde verhaal een zeer duistere ondertoon krijgt en je jezelf onwillekeurig afvraagt of de tekenaar ons hier niet deelgenoot maakt van een veel serieuzer persoonlijk probleem?

In Groepstherapie neemt Manu Larcenet  je mee op een persoonlijke, confronterende reis waarin je jezelf als lezer soms best zult herkennen.