Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga review – thank you for the music

Het coronavirus heeft ons naast het voorjaar van 2020 en ons besef van tijd ook alle culturele evenementen van de lente afgenomen. Daar horen grote filmreleases zoals Mulan, James Bond en Black Widow bij, maar ook het grootste en meest inclusieve muziekfeest van het jaar: het Eurovisiesongfestival. Gelukkig was er Will Ferrell om ons leed te verzachten. Zijn afwisselend komisch en soms ontroerend eerbetoon in filmvorm, Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga, is nu te zien op Netflix.

J’aime la vie Eurosong

Een koppel, een gletsjer, kitsch-kostuums die we zouden zien in een parodieversie van Game of Thrones, slowmotion. Een dramatisch liedje dat met een zekere sérieux gebracht wordt door het in bont uitgedoste duo, met misschien net iets te veel zelfvertrouwen, genaamd Volcano Man. Ja, dít is Eurosong.

Of toch niet. In hun dromen zijn ze Eurovision-sterren, maar daarbuiten zijn dromen nog steeds bedrog en stelt de muziekcarrière van Lars (Ferrell) en Sigrit (Rachel McAdams), samen Fire Saga, maar weinig voor. Als ze optreden in het lokale café van Húsavík, een dorpje in IJsland, willen de gasten steevast de legendarische folksong Jaja Ding Dong horen in plaats van hun eigen geluid. Toch laat Lars zijn droom niet vallen. Hij moet en zal ooit het Songfestival winnen, tot groot ongenoegen van zijn vader Erick (Pierce Brosnan).

Een dramatisch liedje dat met een zekere sérieux gebracht wordt door het in bont uitgedoste duo, met misschien net iets te veel zelfvertrouwen. Ja, dít is Eurosong.

Fire Saga neemt deel aan de selecties, en omdat de uiteindelijke kandidate die IJsland moet vertegenwoordigen toch al vooraf is gekozen, mag het duo deelnemen aan de preselecties op televisie. Hun optreden is een ramp, maar door een tragische gebeurtenis mag Fire Saga toch hun koffers pakken en naar Edinburgh vertrekken.

Ze komen terecht in de wondere wereld van sound- en podiumchecks, glamour en onderlinge competitie. Lars gaat er helemaal in op, maar Sigrit wil hun authenticiteit niet verliezen en krijgt het moeilijk. Hun band lijkt wat te verwateren. Ze zoeken allebei toenadering tot andere kandidaten. Sigrit vindt appreciatie bij de Rus Alexander Lemtov (Dan Stevens, Legion, Beauty and the Beast), terwijl Lars het goed kan vinden met de Griekse Mita (Melissanthi Mahut, Assassin’s Creed: Odissey). Zal Fire Saga het kunnen bijleggen en het beste van zichzelf kunnen geven?

My Number One Diva

Het idee van Eurovision kwam opvallend van Will Ferrell, terwijl wellicht 90% van de Amerikanen niet eens weet wat Eurovision is. Ferrell is zelf al meer dan 20 jaar fan dankzij zijn Zweedse vrouw. De eerste keer dat hij keek, won Zweden met Take Me To Your Heaven, een Eurosongklassieker, en de rest was geschiedenis. De keuze voor IJsland als uitgangspunt is ook profetisch gebleken, in een jaar waarin IJsland ook gezien wordt als de morele winnaar van Eurovision 2020 dankzij deze oorwurm.

De humor en personages van Will Ferrell zijn ook hier na een tijdje weer dat tikkeltje afgezaagd, maar het zijn vooral Rachel McAdams en Dan Stevens die met de overwinning gaan lopen.

Eurovision is uiteindelijk een plezierig eerbetoon geworden aan het internationale fenomeen, dat wel gebreken heeft. De humor en personages van Will Ferrell, vaak een man-child met zelfvertrouwen dat stilaan verdwijnt, is niet voor iedereen. Ook in Eurovision is het na een tijdje weer dat tikkeltje afgezaagd. Ik kan je met moeite vertellen wat er nu weer gebeurt in het midden van de film. Ferrell is op zijn best als hij een nieuwe hoek aan dat soort personages zoekt (denk aan het ondergewaardeerde The Other Guys). Ook hier wordt Lars écht interessant als hij een ander de aandacht laat. Tegelijk doet hij dat ook – of wordt hij ertoe gedwongen, want het zijn vooral Rachel McAdams en Dan Stevens die met de overwinning gaan lopen.

McAdams heeft al eerder laten zien dat haar komisch instinct en timing grenzen aan geniaal, ook al vergeten we soms collectief dat haar vertolking in Mean Girls één van de beste is van de 21e eeuw. Sigrit is hopeloos verliefd op Lars, maar stelt ook grenzen waar nodig. Het personage van Dan Stevens is een flamboyante queer man die nog in de kast zit, en dat is weliswaar niet bijster origineel meer qua representatie. Toch is het geen karikatuur door de link met Rusland, waar de LGBTQ-gemeenschap nog steeds doodgezwegen wordt. Lemtov gebruikt overdreven machismo om zijn echte identiteit te verbergen. Hij wordt ook niet gebruikt als makkelijk twistpunt tussen Sigrit en Lars, en dat is dan weer wel verfrissend.

Every Way That I Can do Wild Dances

Regisseur David Dobkin (Wedding Crashers) en co. hebben van Eurovision gelukkig geen parodie gemaakt, want niemand lacht zo graag of goed met Eurosong als de fans zelf. Om dat kracht bij te zetten duiken ook een aantal Eurovision-oudgedienden op. Van een paar van hen was ik het bestaan vergeten, en er is een performance van het slechtste winnende lied aller tijden (sorry, fans) maar gelukkig ook legendes als Conchita Wurst, Loreen en Alexander Rybak.

Nagenoeg elk nummer op de soundtrack is een echte schijf.

Hadden ze echt de spot willen drijven met de zangwedstrijd, dan hadden ze ook een andere music supervisor ingehuurd dan Savan Kotecha, die verantwoordelijk is voor hits van Katy Perry, Ariana Grande en Ellie Goulding. Hij koos op zijn beurt succesvolle muziekschrijvers en -producenten uit en deed wat weinigen wellicht verwacht hadden. Nagenoeg elk nummer op de soundtrack is een echte schijf. Een banger of bop, as the kids say. Het belangrijkste aan een Eurosongnummer is dat het blijft hangen na één of twee luisterbeurten, zodat ook de niet-diehardfans het onthouden.

Het deed me luidop afvragen of er ooit rapliedjes werden gebracht in de wedstrijd (jazeker), en hoe slecht 90% van de echte nummers eigenlijk wel zijn, in vergelijking met de soundtrack van Eurovision. Het wedstrijdgedeelte zelf is pure fun, zeker als Graham Norton opduikt. Het grote epische nummer Húsavik heeft wat weg van Never Enough van The Greatest Showman, en vat samen waarom elke artiest zich vereerd voelt om mee te doen aan Eurovision. Ze willen hun land vertegenwoordigen, en ook al zijn sommige inzendingen barslecht, toch supportert de natie voor hun artiest en zijn we telkens trots als we die twelve points toegeworpen krijgen. Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga (douze points voor de langste titel ooit) brengt dat gevoel over en uiteindelijk is dat wat we van deze film wilden.

Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga is nu te bekijken op Netflix.