Decorum #1 review: de nieuwe Hickman is even wennen

Jonathan Hickman zorgde met zijn X-Men-versie voor een van de boeiendste Marvel comics van 2019. Je zou bijna vergeten dat er ook nog een sloot Image Comics-series zijn die zijn naam dragen. Decorum is de liefdesbaby van Hickman en Mike Huddleston.

Schrijver: Jonathan Hickman
Tekenaar: Mike Huddleston
Uitgever: Image Comics
Verschijningsdatum: 10 maart 2020

Deze eerste issue valt al direct op door de kaft die wat dikker aanvoelt dan de gemiddelde Image-comic. De tekening loopt door naar de achterkant van de issue waardoor je een soort spread krijgt. Zodra je de comic openslaat, zal je als lezer meteen worden overvallen door een gevoel van déjà vu. Hickman zet vol in op een stukje worldbuilding en gebruikt hiervoor de nodige informatiebladen waarbij de vormgeving nogal doet denken aan zijn recente Marvelwerk. Nu zijn we hier bij Geekster niet vies van een stukje onvervalste worldbuilding, maar dit is een ongedefinieerde informatiebom.

Decorum neemt een apart startschot

Het verhaal begint nogal apart. Een stel Spaanse zeilschepen nadert de kust. Al snel ontbrandt er een gevecht tussen de opvarenden en de bewoners van het land. Je zou bijna denken dat we hier de hoogtijdagen van het Spaanse wereldrijk in actie zien, ware het niet dat de Spanjaarden robots zijn en de inboorlingen beschikken over straalwapens en dinosaurussen. Eh, say what? Een object verlaat dit strijdgewoel waarna het verhaal een tijdsprong maakt.

Het eigenlijke verhaal gaat over het samenspel tussen de koerierster Neha die een ridicuul zware opdracht aanneemt en Imogen, een vrouw die haar pad kruist. Deze vrouw is een gevreesde huurmoordenares met een nogal vreemde fixatie op manieren. Waarmee meteen de term Decorum is verklaard.

Decorum op de snijtafel

Het is een feest om Mike Huddleston aan het werk te zien. Hij schildert, tekent en kleurt dat het een lieve lust is. Vooral dat laatste valt op. Zeker op de zwart-wit pagina’s waar hij kleur op een magistrale manier gebruikt om de actie te begeleiden. Hier weet Huddleston het voor elkaar te boksen dat hij letterlijk bepaalt waar je als lezer naar kijkt.

Het verhaal is daarentegen tot nu toe niet bepaald het beste werk van Hickman. De lezer wordt in deze issue doodgegooid met informatie die voorlopig op geen enkele wijze relevant is. De twee hoofdrolspeelsters en hun onderlinge relatie zijn niet veel meer dan vleesgeworden clichés.

De ironie is dat ieder andere schrijver er niet mee weg zou komen. Op basis van zijn naam krijgt meneer Hickman het voordeel van de twijfel. Voor ieder ander was deze eerste issue een doodgeboren kindje geweest. Voor nu moeten we er maar vanuit gaan dat alles goed zal komen.