Downton Abbey review: meer van hetzelfde, en dat is een compliment

Uw dienaar is een enorme Downton Abbey-fan. Zes seizoenen, de kerstspecials, de extra’s op de Blu-rays, ik heb alles gretig en enthousiast bekeken. Vorig jaar heb ik zelfs Highclere Castle in Hampshire bezocht (foto’s op aanvraag), het echte country house dat zó prominent in elke aflevering in beeld kwam dat het op de aftiteling een plekje tussen de andere acteurs verdiende. Ook in de film speelt het huis een hoofdrol. Talloze helikoptershots portretteren het huis en het omringende landgoed in al hun spectaculaire glorie. Net als in de serie zijn de kostuums van de jonkvrouwen en de freules om duimen en vingers af te likken.

Het vorig jaar verschenen Downton Abbey is een als film vermomde coda, drie jaar nadat de gelijknamige serie naar een mooi slotstuk had toegewerkt. Scenarist en geestelijke vader Julian Fellowes verzamelde nagenoeg de volledige cast voor een bisrondje. Crowdpleasing was duidelijk het codewoord tijdens de productieperiode. Op geen enkel moment is dit een baanbrekende, uitdagende rolprent die speelt met de conventies van de moederreeks. Downton Abbey is comfort food, een warm dekentje op een koude winteravond.

Downton Abbey is comfort food, een warm dekentje op een koude winteravond.

Het verhaal van Downton Abbey is flinterdun: de koninklijke familie komt op bezoek, waardoor zowel upstairs and downstairs in verhoogde staat van alertheid en paniek reageren. Het huis moet immers spik en span zijn, want je kan de koninklijke familie toch niet in een stort ontvangen? Tegen de achtergrond van the royal visit ontdekken we hoe het de personages uit de serie is vergaan, en is er plaats voor nieuwe intriges, petites histoires, liflafjes, romances, veel Britse gezelligheid en dito stijve bovenlippen. De muziek van de Schotse John Lunn (die ook de serie haar memorabele theme gaf) is nooit overweldigend of opdringerig, maar past als een perfect auditief tapijtje bij de succulente beelden.

De cast kwijt zich degelijk van zijn taak. Vermoedelijk zaten de personages zo in hun vingers, dat het even makkelijk was als het opnieuw aantrekken van een comfortabele oude t-shirt. De film is een parade van Britse toppers en karakteracteurs, een beetje zoals Harry Potter ook vijfennegentig procent van de Engelse acteursgilde van werk voorzag. De voortreffelijke Imelda Staunton trad nooit aan in de serie, maar dat onrecht wordt hier goedgemaakt. Dat een klasbak als Mark Addy tevreden is met wat in essentie een veredelde figurantenrol is, spreekt boekdelen over de populariteit en de impact van Downton Abbey. Iedereen wil volgaarne meedoen, hoe klein of groot het aandeel ook is.

Fans zullen smullen bij het prettig weerzien, en naysayers zullen hun hoofd schudden.

Kort door de bocht is Downton Abbey niet meer dan Maggie Smith: The Movie (mopje © Zwoltopia), maar dat is absoluut een compliment. De grande dame speelt iedereen naar huis (en wát een huis in dit geval), en zorgt op het einde zelfs voor een zakdoekmoment. De andere castleden krijgen evenzeer voldoende aandacht, maar vermits levende legende Smith de ster van de serie was, is ze dat ook van de film. Comme il faut, dus.

Fans zullen smullen bij het prettig weerzien, en naysayers zullen hun hoofd schudden bij zoveel protserig vertoon. Geen film om nieuwe zieltjes te winnen, dus, maar dat was ook niet de bedoeling van Julian Fellowes. Een fanservice film pur sang, en een verdomd goede.

Downton Abbey is vanaf nu te koop op Blu-ray en DVD via Universal Pictures.