Coffin Bound #1 review: glorieuze grindhouse goodness

Hoe begin je aan een review van een reeks waar zoveel over te vertellen valt? Ik kreeg de kans om de eerste 3 issues te lezen en ik kan nu al iedereen warm aanbevelen om deze te volgen. Maar hoe structureer ik alles het best zodat het in 1 coherent geheel communiceert waarom ik enthousiast ben over deze reeks?

Ik kan het hebben over de punk rock-sfeer die de reeks uitstraalt. Of de mythische personages die zo uit de hersenkronkels van Neil Gaiman zouden kunnen komen. Hoe Coffin Bound tot in alle hoeken van de bladzijden aanvoelt als een grindhouse-actiefilm. Als een pulp versie van een Kill Bill, maar dan in de wereld geïnspireerd door Mad Max. Er zijn te veel invloeden om op te noemen, maar laten we beginnen bij de absolute kern: het verhaal.

Sterk geschreven symbiose

De reeks zit vol quotes die je eerder verwacht in een grimmige art house pulp film.

Ik had nog niets van Dan Watters gelezen, al stond zijn werk wel al op m’n lijstje van potentiële nieuwe aankopen. Hij heeft namelijk intussen wat mooie referenties op zijn palmares. Zo schreef hij Limbo en kreeg hij bij DC de kans om te werken aan House of Whispers, Lucifer en Sandman Universe. Ik snap na het lezen van Coffin Bound nu ook waarom DC hem laat spelen met die personages. Voor zover deze issue een indicatie is, is de man een begenadigd schrijver met een scherpe pen.

De reeks zit vol met dialogen, filosofische mijmeringen en quotes die je eerder verwacht in een grimmige arthouse pulp-film. Eentje die volledig in zelfbesef zich omwentelt in de typische proza van het genre. In het Engels hebben ze een woord ervoor: unapologetic. (Ik ben voorstander om een Nederlandse vertaling ervoor te vinden). Net zoals arthouse niet voor iedereen is, gaat hetzelfde op voor deze comic.

Het is de perfecte symbiose van verschillende invloeden geworden.

Het is namelijk een vreemde wereld met pratende antropomorfe gieren, strippers die net iets te ver gaan, een wezen genaamd Eartheater en profeten. Echter, in al zijn gekheid, voelt de wereld ook gewoon fris aan. Het is duidelijk geïnspireerd op enorm veel genres maar het is de perfecte symbiose van verschillende invloeden geworden.

Op het einde van de issue weten we eigenlijk nog altijd niet veel van het hoofdpersonage maar ik ben wel geïntrigeerd. Op dat vlak is het een sterk eerste issue: het introduceert ons tot een nieuwe wereld en haar inwoners, toont het potentieel dat erin huist zonder direct alle kaarten op tafel te leggen.

Soms is los beter

DaNi kiezen als illustrator voor Coffin Bound was echt absoluut de beste keuze. Haar tekenstijl is los maar elegant en ze weet als geen andere expressieve gezichten te tekenen. Die losse stijl geeft het geheel een grunge atmosfeer, wat het grindhousegevoel enkel nog maar versterkt. In haar eerder werk zien we vaak hoe ze speelt met schaduwen en witruimte en ik hoop dat we hier meer van zullen zien in de reeks.

Het tekenwerk werd ingekleurd door Brad Simpson, die volop in de warme kleuren gaat. Het is echter in de scènes in de onderbuik van de wereld dat zijn werk echt hoogtepunten bereikt. Het kleurspel van verschillende magenta’s en tinten paars in combinatie met de stijl van DaNi werken perfect.