Marvels: Eye of the Camera review – niet wat je ervan verwacht

In 1994 kwam Marvels uit en het leidde tot de doorbraak van het duo Kurt Busiek en Alex Ross. Ze tekenden de geschiedenis van het Marvel Universum op en bekeken dit door de ogen van gewone mensen en de lens van fotograaf Phil Sheldon in het bijzonder. In 2009 verscheen, ter gelegenheid van het 15-jarig jubileum van Marvels, het vervolg getiteld Marvels: Eye of the Camera. Dit is de herdruk.

Schrijver: Kurt Busiek, Roger Stern
Tekenaar: Jay Anacleto
Inkleurder: Brian Haberlin
Uitgever: Marvel Comics
Verschijningsdatum: 16 juli 2019

Kurt Busiek zorgt samen met Roger Stern voor het schrijfwerk. Dit keer is het niet Alex Ross die zijn penselen weer te voorschijn haalt. Marvel koos voor de tandarts Jay Anacleto. Het maken van deze miniserie duurde uiteindelijk een jaar omdat Anacleto alleen ‘s avonds de tijd had om aan zijn pagina’s te werken. Het vullen van gaatjes gaat, om begrijpelijke redenen, voor op het trekken van lijnen.

Het verhaal gaat verder waar Marvels ophield. We beginnen in de jaren zeventig en wederom is Phil Sheldon het vehikel om de lezer rond te leiden door het wonderlijke Marvel Universum. Phil is echter een stevige roker en hij krijgt al vrij snel slecht nieuws te horen. Longkanker. Het gebeurt tegen een achtergrond waarin het gewone publiek steeds wantrouwender wordt tegenover de helden.

Dit, in combinatie met het slechte medische nieuws, zorgt ervoor dat Phil een doorbraak beleeft. Zijn erfenis wordt een boek waarin hij zal aantonen dat de helden van het Marvel Universum ook echt mensen zijn die de stempel verdienen.

De gezondheid van Sheldon lijkt tijdens het verhaal samen te hangen met het vertrouwen dat hij heeft in de helden die hij wil portretteren. Met elke nieuwe fase van de waardering voor de helden lijkt onze fotograaf een lichte terugval of opleving door te maken. Busiek pakt de lezer bij de hand en laat ze vooral luisteren naar de innerlijke monologen van diezelfde Sheldon terwijl hij door de straten van zijn stad loopt.

Het is jammer dat Anacleto’s tekenwerk hier tekortschiet. De covers die hij normaal gesproken maakt, zijn fantastisch. De pagina’s zijn een pak minder. Geen goed vertelritme en de tekenaar heeft moeite met verhoudingen. Hoofdjes zijn regelmatig te groot en armen te kort. Eigenlijk is het belachelijk. De man zit op de verkeerde plek.

Deze titel gaat uiteindelijk gebukt onder de Marvels-naam. Het laat je niet zien hoe het is om als normaal mens in een wereld vol supermensen te leven. Het is een menselijk verhaal over het leven, de dood en wat je uiteindelijk nalaat aan de wereld. Dat Busiek en Stern af en toe doorslaan in hun sentiment is hen vergeven. Je kunt jezelf als lezer in hen herkennen. Superhelden zijn een bijzaak.

Is het een aanrader? Wie weleens een geheel ander type superheldencomic wil lezen, zal zich hiermee kunnen vermaken. Negeer wel elke associatie die je hebt met de Marvels-naam.