The Wandering Earth review: hol spektakel

Hoe kan het dat de derde meest succesvolle film van het jaar wereldwijd nauwelijks bekend is bij ons en meteen op Netflix verschijnt? The Wandering Earth had een openingsweekend vergelijkbaar met dat van Avengers: Endgame in thuisland China. De eerste echte blockbuster uit het “Middle Kingdom” is een feit. Maar er is een reden waarom deze afdruipt naar de hedendaagse versie van straight-to-video.

De filmindustrie in China zit de laatste jaren in een stroomversnelling. Na jaren van ter plaatse trappelen met historische epics die een bedenkelijk propagandagehalte bevatten (we kijken naar jou, Red Cliff) lijkt China zich ook te wagen aan het scifigenre. Kan de Chinese filmindustrie echter ook succes oogsten buiten de landsgrenzen? Voorlopig alvast niet. En dat lijkt vooral aan de kwaliteit te liggen. Want waarom zou een Westers publiek kijken naar een Chinese versie van zeg maar 2012?

The Wandering Earth wordt precies doodgezwegen door Netflix. Na het bekijken van de film begrijp ik waarom.

The Wandering Earth, de sciencefictionfilm die rond Chinees Nieuwjaar de bioscoopzalen in het land domineerde, kwam enkel in beperkte mate uit in de VS via AMC, maar hier in België verscheen hij dus rechtstreeks op Netflix. Ironisch, want de streamingdienst is zelf niet beschikbaar in China. Misschien wil Netflix de Chinese overheid paaien, want voorlopig geeft die de voorkeur aan lokale alternatieven zoals iQiyi, de service van internetgigant Baidu. Desondanks lijkt Netflix niet echt trots op zijn recente aanwinst. Zo werd er nauwelijks promotie gevoerd rond de film. De trailer werd niet online gezet op het Amerikaanse YouTube-kanaal en ook in de communicatie rond nieuwe releases werd er nauwelijks een woord gerept over deze film. Na het bekijken van de film begrijp ik waarom.

Wie hier een Chinese mix tussen Gravity, Interstellar en The Day After Tomorrow verwacht blijft bedrogen en verweesd achter.

The Wandering Earth is, zonder meer, een holle spektakelfilm met (nog steeds!) een dunne propagandaboodschap. Wie hier, zoals ik eerst gehoopt had, een Chinese mix tussen Gravity, Interstellar en The Day After Tomorrow verwacht, komt bedrogen uit en blijft verweesd achter. Op het eerste gezicht lijkt het nochtans wel zo. De mensheid wordt in de film namelijk geconfronteerd met het feit dat de zon over minder dan 100 jaar in een rode reus zal veranderen. Dat veroorzaakt natuurramp na natuurramp en dreigt de planeet over enkele decennia volledig onbewoonbaar te maken.

Omdat het evacueren van de aarde een onbegonnen taak is, wordt ervoor gekozen om, en hier moesten eigenlijk al de eerste alarmbellen afgaan, de volledige planeet te verhuizen naar een ander zonnestelsel. Dat gebeurt aan de hand van 10 000 gigantische turbines aangedreven op fusie-energie, verspreid over verschillende werelddelen, die onze blauwe parel moeten helpen om de zwaartekracht van de zon te ontsnappen. Maar wanneer de aarde op zijn reis door een “gravity spike” van de planeet Jupiter van koers dreigt te veranderen lijkt het allemaal heel snel mis te gaan.

The Wandering Earth tovert elk bestaand scificliché uit zijn hoed: natuurrampen, een supercomputer die niet gehoorzaamt, een vader-zoonsubplot, persoonlijke opofferingen om the greater good te helpen, enzovoort. Dit alles overgoten met een Chinees sausje dat voor een Westers publiek misschien wel even wennen zal zijn. Zo is er geen echte held die het voortouw lijkt te nemen maar legt de film dus vooral de focus op dit collectieve doel en het belang van familie en eer. Het doet af en toe de wenkbrauwen fronsen.

Als dit de toekomst van de Chinese filmindustrie is, laat de zon die dan maar snel verzwelgen.

De film begint nochtans vrij goed, met interessante world building van een bevroren planeet waar de mensheid moet zien te overleven in ondergrondse steden en ze het oppervlak enkel gebruiken om te mijnen naar brandstoffen die de superturbines draaiende moeten houden. Maar het gaat al snel mis wanneer de film de sentimentele toer op gaat met onnodige flashbacks (een persoonlijke pet peeve) en verschrikkelijk slechte dialogen tussen personages. Dit gecombineerd met de ene (goedkope) CGI-explosie na de andere maakt dit een saaie rampenfilm waar je op een bepaald moment gaat wensen dat dit het einde van de mensheid betekent. Als dit de toekomst van de Chinese filmindustrie is, laat de zon die dan maar snel verzwelgen.

The Wandering Earth is nu beschikbaar op Netflix.