Bloodborne: De dood van de slaap 1 & 2 review

Aan de eindeloze Nacht van de Jacht van Yharnam valt niet te ontsnappen. Of toch? Een vaal kind met wit bloed heeft misschien de sleutel tot Bleekbloed in handen, de enige substantie die een uitweg kan bieden uit de cyclische slaap. De Jager neemt het kind onder zijn vleugels en probeert het naar veiliger oorden te brengen.

Een jager ontwaakt in Old Yharnam. Het is de gruwelijke Nacht van de Jacht, waarin allerlei monsters en duistere wezens azen op het bloed van onschuldigen. De jager krijgt het akelige gevoel het allemaal al eens beleefd te hebben. Tot hij toevlucht zoekt in de kathedraal en er Djura en zijn kruitvaten aantreft, die een wel erg bijzonder kind gevonden hebben. Het kind heeft wit bloed, wat een aanwijzing lijkt te zijn naar het Bleekbloed, de enige substantie die jagers in staat zou stellen een eind te maken aan de eindeloze waanzin van de Nacht van de Jacht. Wanneer de kathedraal wordt aangevallen, neemt de jager het kind in bescherming en gaan ze samen op zoek naar veiliger oorden. Maar het kind blijkt over meer dan één bijzondere gave te beschikken…

In slechts twee delen lukt het niet om de rijke spelwereld van Bloodborne eer aan te doen. De dood van slaap doet echter een meer dan verdienstelijke poging. Op een beperkt aantal pagina’s maken we kennis met essentiële concepten en belangrijke personages zoals de Nacht van de Jacht, de pop, Gehrman en Djura. Ook zien we sommige van de beasties die ons het leven zuur maakten in het spel, nu op papier tot leven komen. Als dusdanig voelt De dood van slaap een beetje als een gateway drug, die inspeelt op de familiariteit en liefde van de spelers van Bloodborne om ze lekker verslingerd te maken aan de stripreeks. Er zitten zowaar ook kleine knipoogjes naar de gameplay in. Dit eerste tweeluik kent een eerder open einde, maar er zijn alvast twee nieuwe delen gepland, die samen ook een tweeluik zullen vormen. Het biedt je als liefhebber ook de kans om de wereld van Bloodborne te ontdekken van aan de zijlijnen, in plaats van als protagonist van het game.

Het voelt een beetje aan als een goedkope promotiestunt om de covers van de games ook te gebruiken als coverafbeeldingen voor de strips. Het merk Bloodborne is sterk genoeg om dat niet nodig te hebben, en het doet wat ons betreft een beetje onrecht aan de verschillende covers die speciaal werden getekend voor deze comics. De praktijk van de variant covers, alsook het kleinere A5-formaat van de uitgave, doet gedecideerd denken aan Amerikaanse comics.

Het tekenwerk van Kowalski mag indrukwekkend genoemd worden. De omgevingen zijn gedetailleerd en de belichting belichaamt perfect de druilerige, wanhopige sfeer van Bloodborne. Ook zijn verbeelding van bekende personages en beesten is bijzonder geslaagd, en direct herkenbaar voor de spelers.

Met De dood van slaap slaat Daedalus aan het experimenteren. Een strip voor een niche publiek, een bladformaat dat niet erg intuïtief aanvoelt voor een Europese strip en het lef om een bijzonder geliefde franchise naar een ander medium te vertalen zijn allemaal punten waar het mis had kunnen lopen voor De dood van slaap. Maar dat deed het niet. Meer nog, we kijken met hoge verwachtingen uit naar het volgende tweeluik.