Velvet Buzzsaw review: holler dan een schilderij

De tandem Dan Gilroy-Jake Gyllenhaal keert na Nightcrawler terug met deze bovennatuurlijke horrorfilm met een hoek af. Jake Gyllenhaal is opnieuw geweldig, maar de film kon me pas echt boeien toen de personages begonnen te bezwijken. En dat kan wellicht niet de bedoeling zijn.

Velvet Buzzsaw speelt zich af in de kunstwereld. En als we de film mogen geloven, lopen er in de artscene alleen weinig sympathieke mensen rond. De eerste 30 minuten leren we de personages en de dynamiek tussen hen kennen. Maar dat kon voor mij ook een stuk korter. Morf Vandewalt (Gyllenhaal) is een uitgebluste kunstcriticus die niet veel vreugde uit zijn vak meer lijkt te halen. (De zin “Critique is so limiting and emotionally draining” werd na de trailer meteen een meme onder critics.) Galerijhouder Rhodora Haze (Rene Russo) gaat na het vertrek van oude kunstrot Piers (een bijna schandalig ondergebruikte John Malkovich) op zoek naar nieuw talent, net als voormalig museummedewerker Gretchen (Toni Collette). De onethische afspraken en venijn welen tierig in dit milieu, zo blijkt.

Tot Josephina (Zawe Ashton), de pupil van Rhodora, een immens aantal onbekende maar spokend mooie schilderijen ontdekt in het appartement van haar overleden buurman, Vetril Dease. (De character name generator draaide op volle toeren bij het schrijven van het script). Iedereen raakt bevangen door de schilderijen. Kunstenaars twijfelen aan zichzelf en laten zich beïnvloeden. Beginnend kunstenaar Damrish (Daveed Diggs) lijkt een van de enige degelijke personen in deze wereld. Net als Coco (Natalia Dyer), een arme assistente die door allerlei kampen gebruikt wordt. De andere spelers hebben er alles voor over om munt en bekendheid te slaan uit de schilderijen zonder eigenaar. Maar zoals al snel blijkt, werden de schilderijen verborgen gehouden met reden. Een bovennatuurlijke kracht huist erin, en die zoekt slachtoffers.

Vanaf dan begint het verhaal pas echt en leeft Velvet Buzzsaw een beetje op. De personages raken haast bezeten door de schilderijen en komen een voor een aan hun einde. Vooral in de manieren waarop dat gebeurt, komt de creativiteit van regisseur/scenarist Gilroy even opflakkeren. Maar helaas ligt de nadruk hier op ‘even’. De spanning en het mysterie rond de schilderijen intrigeren. Maar het potentieel in de achtergrond van Vetril Dease wordt jammer genoeg niet echt benut. En de film eindigt ook zonder veel boe of ba.

Het is redelijk duidelijk dat Gilroy kritiek wou geven op de kunstwereld. Hoe ze vaak waarde hechten aan perceptie en imago, in plaats van de kunst zelf. Het verschil met de kritiek op de paparazzi- en nieuwswereld in Nightcrawler is de subtiliteit ervan. De acteurs doen meer dan hun best met het materiaal dat ze gekregen hebben. Gyllenhaal speelt de vreemde Morf vol overgave. Het is duidelijk dat hij en Gilroy elkaar creatief uitdagen. Hetzelfde geldt voor de kostuum- en productieafdelingen, die hun creativiteit de vrije loop laten gaan. Helaas werd ik als kijker minder gestimuleerd, zowel op emotioneel als op narratief vlak.

Als je eens ondergedompeld wil worden in een weinig verkende wereld, en 110 minuten te doden hebt, dan kan je Velvet Buzzsaw bekijken. Maar Netflix heeft al betere films uitgebracht die je tijd meer waard zijn.

Velvet Buzzsaw is nu te zien op Netflix.