Apostle review: gruwelijk sfeervolle horror

Dan Stevens schittert als een dolleman in Apostle op Netflix, dat halverwege volledig verandert van toon maar altijd bloedmooi blijft.

Regisseur Gareth Evans maakte zeven jaar geleden furore met The Raid, een Indonesische actiefilm die al snel het schoolvoorbeeld werd voor de moderne actiefilm. Bruut, rauw en met stijl in beeld gebracht, niet onlogisch dus dat Evans er een paar later een vervolg aan breide, dat zelfs nog straffere uppercuts voorschotelde. Met Apostle gaat de filmmaker een heel andere toer op en ruilt hij misdaad in voor een stijloefening in sfeervolle horror.

Apostle vindt plaats aan het begin van de vorige eeuw. Thomas Richardson (Dan Stevens die na zijn geflipte rol in Legion nog eens mag tonen wat voor een losgeslagen gek hij kan spelen) sluit zich aan bij een desolate commune die zijn zus heeft gekidnapt in ruil voor geld. De charismatische leider van de sekte (Michael Sheen) vecht om de groep bijeen te houden, maar alles dreigt uit elkaar te vallen wanneer Thomas langzaamaan hun geheimen ontrafelt.

Langzaamaan mag je best letterlijk nemen. Langzaamaan betekent gelukkig niet saai want het eerste uur van de film zit vol onderhuidse spanning. Daarna slaat de toon volledig om: weg is het sfeervolle mysterie, hallo bikkelharde actie en bloederige taferelen om van te smullen. Vergelijk het met Sunshine van Danny Boyle; deze film zal door zijn plotse plotwending even veel fans als haters maken.

Evans zal deze keer dus niet iedereen overtuigen, maar hij blijft wel consistent in het oog springende beelden hanteren die een uniek sfeertje opwekken. Soms sijpelen zelfs flarden uit The Raid door, voor heel even als een korte schokgolf. Apostle mag dan niet de meest originele film zijn (overal duiken de vergelijkingen met The Wicker Man op), het onbehaaglijke gevoel dat je ervan krijgt en de sterke vertolkingen leveren een voldane huiveravond op.