Venom review: een giftig geschenk

Met Venom laat Sony een nieuwe filmfranchise op ons los, maar de buitenaardse superschurk van Marvel had beter achter slot en grendel gebleven.

Venom is een organisme uit een andere wereld dat zich moet binden met een gastheer om te overleven. De symbioot verscheen voor het eerst in Spider-Man 3, waarin hij net zoals in de comics zich vastklampt aan Spider-Man als een gif. Uiteindelijk wist Peter Parker hem af te schudden en koos de alien Eddie Brock als volgende slachtoffer. Na de derde reboot van de Spider-Man-reeks krijgt nu ook Venom een nieuwe incarnatie en zelfs een eigen film met opnieuw Eddie Brock als hoofdpersonage, maar deze keer niet als slechterik en zonder tussenkomst van de spinnenman (hij blijft nog even bij Iron Man en vrienden hangen).

Met Spider-Man weg als eerste gastheer is de dualiteit tussen de goeierik Peter Parker en de verbeten Eddie Brock volledig weg. Venom toont vooral dat het personage minder op zichzelf kan staan, of toch zeker op het witte doek.

In een poging om een de Elon Musk-achtige megalomaan Drake (Riz Ahmed) ten val te brengen, valt de wereld van Eddie Brock (een schijnbaar genietende, maar slecht uitgeslapen Tom Hardy) in elkaar. Zonder job en zonder vriendin (Michelle Williams) wordt hij het doelwit van Venom en met die superkrachten beslist het duo wraak te nemen.

Het enige contrast dat overblijft, naast de geforceerde tegenstanders, is dat tussen Brock en Venom. Het duurt een uur, gevuld met expositie, voordat het titelpersonage zijn intrede maakt. Daarna worden de weinig charismatische Brock en de symbioot één. Het levert enkele op het eerste gezicht indrukwekkende actie op, tot je beseft dat je dit wazige CGI-gedoe ondertussen wel beu bent gezien. Om nog maar te zwijgen van de gerecycleerde muzikale motiefjes en een soundtrack die je in slaap doet dommelen.

De visuele effecten en muziek zijn niet de enige elementen die een déjà vu oproepen: Venom doet zijn best om Deadpool te imiteren, maar dat lukt natuurlijk niet. De film heeft een PG-13-rating gekregen, wat betekent dat hevig in beeld gebracht geweld en gevloek uit den boze is.

Het drama boeit niet, de actie verrast niet en de humor wekt zelfs geen glimlach op. De film kon zich nog onderscheiden met Cronenbergiaanse body horror, ideaal aangezien de ruimteorganismen mensenlichamen vernietigen. Maar zelfs met de horror heeft regisseur Ruben Fleischer (Zombieland, Gangster Squad) enkel het absolute minimum gedaan.

We gaan niet ontkennen dat er een overaanbod is aan superheldenfilms. Niettemin schotelen de studio’s ons ook originele, meespelende kleppers voor zoals Logan, Avengers: Infinity War, Deadpool en jawel,ook Spider-Man: Homecoming van Sony. Venom hoort niet in het rijtje thuis. Venom herinnert ons aan Fantastic Four uit 2015 en dat is geen verband waarop je trots mag zijn.

Venom speelt vanaf 10 oktober in de cinema.