De Verloren Wereld 1 & 2 review: Jurassic Park avant la lettre

Lang geleden, nog voor Jurassic World, zelfs nog voor Jurassic Park, was er… De Verloren Wereld, de roman van Sir Arthur Conan Doyle. Een nieuwe striptrilogie keert terug naar het oorspronkelijke dinosaurusverhaal.

Professor Challenger is een controversieel figuur in academische middens. Maar zijn onbeschaamdheid bereikt ongekende dieptes wanneer hij tijdens een lezing in het zoölogisch instituut van Professor Summerlee onderbreekt met de boude claim dat dinosauriërs nog steeds bestaan. Meer nog: hij beweert te weten waar de voorhistorische hagedissen nog leven. Met slechts de kaart van een stervende albino en een gids met ervaring in de plaatselijke oerwouden, zet de professor een expeditie op om zijn gelijk te bewijzen. Samen met de gekrente professor Summerlee, de avonturier Lord Roxton, Pablo de gids en Ned, de journalist die hun wonderlijke reis te boek zal stellen, trekt Challenger naar Zuid-Amerika. Wat de mannen daar aantreffen, overtreft hun stoutste dromen. Maar de onderneming is niet zonder gevaren…

Net zoals de dinosaurussen die een voorname rol in De Verloren Wereld spelen, is de manier van vertellen een overblijfsel uit een andere tijd. Waar we tegenwoordig zouden verwachten dat de dino’s meteen hun opwachting zouden maken en aan hun moordzuchtige strooptocht zouden beginnen, laat De Verloren Wereld ons graag wachten. Het tempo van het verhaal ligt erg laag, wat de spanning op een prettig ondraaglijke manier opbouwt. Meer nog dan op de voorhistorische wezens zelf, ligt de klemtoon op de ontdekkingstocht en het gevoel van avontuur. Wanneer na al dat wachten eindelijk de eerst dino’s hun opwachting maken, heeft dat moment des te meer betekenis.

De Verloren Wereld wisselt de dialogen tussen de personages graag af met reisjournaal-achtige observaties uit het verslag van Ned, de journalist. Ook de schetsen vooraan en achteraan in de albums dragen bij tot de indruk dat je als lezer geen strip, maar een reisverslag in handen hebt. Deze manier van vertellen sprak ons zeer aan, hoewel ze misschien niet voor iedereen weggelegd is. De personages lezen lekker weg en het gekibbel tussen de twee geleerden zorgt soms voor een welgekomen humoristische noot.

Het tekenwerk van Faina en Salvatori is heel erg degelijk. Hoewel onze mond nergens echt openvalt van verbazing, behouden ze twee hele albums lang een kwalitatief niveau. Vooral in het tekenen van weidse landschappen en voorhistorische anatomie tonen ze hun kunnen.

De Verloren Wereld is een absolute aanrader voor zowel dinosaurusfans als liefhebbers van de betere avonturenstrip. Verwacht geen Jurassic Park-achtige toestanden, maar een rasecht avonturenverhaal zoals enkel een talent als sir Arthur Conan Doyle, de geestelijke vader van Sherlock Holmes, dat kan bedenken.