Jurassic World: Fallen Kingdom review – goeie olie op het vuur

“Are you not entertained?” vroeg Russell Crowe het publiek ooit in Gladiator. In Jurassic World: Fallen Kingdom lijkt regisseur J.A. Bayona zijn publiek net hetzelfde te vragen, en daarop zou ik alvast volmondig “ja!” antwoorden.

Arme dino’s

Het is intussen de vierde sequel op het origineel van Steven Spielberg en de tweede in de nieuwe reeks, maar de interesse in de dino’s is bij mij nog steeds niet uitgestorven. Bayona vliegt er dan ook meteen in. Dankzij de openingsscène weet je meteen wat voor actie je mag verwachten. Een groep onderzoekers zoekt op Isla Nublar naar resten van de Indominus Rex, maar stuit daarbij op een paar achtergebleven bewoners van het vroegere park. Je zou denken dat er bij zulke scènes niks origineels meer te vinden is, maar Bayona bouwt de spanning effectief op door te spelen met licht en donker en zorgt daarmee meteen voor enkele memorabele shots.

Terug in de door mensen bewoonde wereld zien we voor het eerst Ian Malcolm (Jeff Goldblum) terug. Op een zitting van de Senaat over het lot van de dinosaurussen spreekt hij zich uit tegen een reddingsactie. De slapende vulkaan op Isla Nublar is namelijk terug actief en vormt een rechtstreekse bedreiging voor de dieren. Ook wanneer we Claire (Bryce Dallas Howard) terugzien, blijkt er enige tijd voorbij te zijn gegaan. Zij heeft nu een organisatie die de dino’s wil beschermen tegen een eventuele uitbarsting. Ze wordt om hulp gevraagd door John Hammonds voormalige zakenpartner Benjamin Lockwood (James Cromwell). Door ziekte is hij erg verzwakt en dus wordt ze overgevlogen naar zijn landhuis, waar zijn kleindochter Maisie (nieuwkomer Isabella Sermon) bij hem inwoont.

Wanneer Lockwoods vertegenwoordiger Eli Mills (Rafe Spall) hun reddingsplan uit de doeken doet, blijkt dat ze Claire nodig hebben om “in te breken” in het park en alle dino’s weg te halen, waarna ze worden overgevlogen naar een onbewoond eiland. Voor Blue, de enige overblijvende velociraptor, is echter een speciale aanpak nodig en Claire voelt de bui al hangen. Ze gaat Owen (Chris Pratt) opzoeken, die eigenhandig een huis aan het bouwen is in de wildernis. Hun relatie is inmiddels stukgelopen, maar na wat man sulking stemt hij in om mee te gaan. Samen met Claires collega’s Zia (Daniella Pineda), een paleodierenarts, en Franklin (Justice Smith), een systeemanalist, zetten ze koers richting het park. Daar barst de vulkaan natuurlijk uit tijdens de reddingsactie en ook andere zaken verlopen niet zoals gepland. Daar stoppen de trailers met details over het verhaal, dus deze review ook. Wel kan ik zeggen dat er een duidelijk tweede deel aan het verhaal is dat toch wel een andere toon heeft.

Talent voor en achter de camera

De chemie tussen de twee hoofdpersonages zit weer bijzonder goed.

Zowel Bryce Dallas Howard als Chris Pratt zitten vlot terug in hun rol en herinneren je aan een van de redenen waarom de eerste film werkte: de chemie tussen de twee hoofdpersonages zit weer bijzonder goed. Owen is intussen redelijk vergelijkbaar met Peter Quill, ietwat verwaand maar met meer diepgang dan je zou verwachten. Claire is daarentegen wat meer ontspannen en empathischer na haar ervaringen in het park, en kan ook meer dan ooit haar mannetje staan. Aan haar personage is dus wat meer aandacht besteed sinds Jurassic World, inclusief praktisch schoeisel, en dat loont wel. Ook de nieuwe nevenpersonages Zia en Franklin zijn erg likeable. Daarbij is Franklin als slimme systeemanalist misschien wel wat het vis-op-het-droge-stereotype, maar zijn goed gevoel voor humor compenseert dat. Zia is dan weer iets stoerder, erg capabel en niet bang om haar handen vuil te maken. De villains van dienst zijn goed, maar niet echt memorabel. Gelukkig is Maisie, net als de kinderen uit Jurassic World, niet irritant en hulpeloos zoals de meeste filmkinderen (Lex uit Jurassic Park bijvoorbeeld). Je voelt dan ook mee met de best wel heftige dingen die ze meemaakt.

De actie is uiteindelijk waardoor de film voor mij van goed naar erg entertainend en spannend is gegaan. Bayona probeert meer voor een horrorvibe te gaan zoals in het origineel en is niet bang voor wat gore, zoals hij in een paar scènes ook echt laat zien. In het eerste deel put hij uit de ervaring die hij opdeed bij The Impossible: snelle, onophoudelijke actie met een grote impact. Dat stuk verdient op zich al een pluim voor het originele idee om voor de verandering niet alleen de mensen te doen wegrennen, maar ook de dino’s een reden te geven om bang te zijn. Kolkende lava die naar beneden stroomt, maakt de dieren nog wanhopiger en gevaarlijker en zorgt voor een tikkende tijdbom die de actie voortstuwt. Chris Pratt laat trouwens een sterk staaltje physical comedy zien om aan de aankomende lavastroom te ontsnappen. Een bepaald shot, dat alvast mijn hart brak, laat dan weer pas echt de gevolgen zien van de ramp en geeft je een nieuw begrip voor Claire haar vastberadenheid.

Waar de eilandscènes focussen op snelheid en dringende actie, laten die in het tweede deel het tempo wat zakken. Daarbij gaat Bayona meer voor de scares en de spanning, zoals in zijn vroegere werk The Orphanage. Dit deel is misschien iets minder inventief, maar wel erg mooi in beeld gebracht en verrassend gruwelijk. Eerst vraag je je ook af waarom Benjamin Lockwood überhaupt in deze film zit, maar door een plotse onthulling besef je dat hij dichter bij het hoofdverhaal staat dan gedacht.

Vele handen…

Opnieuw is er aandacht voor de morele kwesties rond het terugbrengen van de dinosaurussen, vooral nu ze op het punt staan om opnieuw uitgeroeid te worden. Hadden ze het verleden moeten laten rusten en is de uitbarsting een correctie van de natuur? Of deed dat er allemaal niet meer toe zodra ze weer levende dieren werden? Of daarmee ook een verwijzing kan gemaakt worden naar hedendaagse thema’s als klimaatopwarming of de vluchtelingencrisis, maakt iedereen best voor zichzelf uit, maar het is niet ondenkbaar. Toch wordt het allemaal niet te zwaar en zit er best veel humor in het script van terugkerende schrijvers Colin Trevorrow en Derek Connolly.

Het stuntwerk mag ook geprezen worden, want er komen best wat verschillende soorten aan bod.

Op de VFX is ook niks aan te merken, het ziet er allemaal fantastisch uit. Ook wanneer er animatronics worden gebruikt, zien ze er levensecht uit. Het stuntwerk mag ook geprezen worden, want er komen best wat verschillende soorten aan bod. De muziek is opnieuw van Michael Giacchino, maar steekt er hier minder bovenuit. Hij gebruikt net iets te weinig het Jurassic-theme, wat wel opvalt wanneer het over de credits ineens wel integraal speelt. In de tracknamen zitten wel weer pareltjes van puns als Keep Calm And Baryonyx en How To Pick A Lockwood. Misschien dat ze afzonderlijk wel net iets memorabeler is.

Natuurlijk verklap ik niks over het einde, maar eigenlijk werken ze er al vanaf de vorige film naartoe. Hoewel veel mensen de kritiek hadden dat het weer meer van hetzelfde was, en dat de dino’s stilaan opgeborgen mogen worden, ben ik het daar niet mee eens. Ik vind Jurassic Park heel goed, maar ben er ook niet uitzinnig over. Het is niet omdat er ooit eens een goeie film over racen werd gemaakt dat auto’s daarna nergens meer mogen opduiken. Het einde van Jurassic World: Fallen Kingdom belooft een verfrissende kijk op het onderwerp voor de volgende film, en als ze dat met even veel plezier en kunde uitvoeren als in deze film, kijk ik er alvast naar uit.

---

Jurassic World: Fallen Kingdom is sinds 6 juni te zien in de bioscoop.