Alweer geen magie in Doctor Strange #1

Ik was initieel teleurgesteld bij het lezen van Doctor Strange #1. Vooral omdat de motivatie voor zijn trip eentje is die al blijft aanslepen sinds 2015. De soloreeks van Strange draait sindsdien altijd al op 1 of andere manier rond het verliezen van magie. Zowel wanneer Jason Aaron en Donny Cates de Sorcerer mochten onder handen nemen, was het gevaar van een magieloze Strange nooit veraf.

Wat ik Waid wel moet toegeven: de manier waarop het gebeurt, is wel eentje waar ik me kan in vinden. Deze issue start met Stephen die het opneemt tegen een demonische god van een alternatieve dimensie. In de loop van de maanden daarna merkt hij dat hij z’n grip op zijn krachten verliest. De diagnose is de mythische variatie op een burn-out. Het zorgt voor een aarding voor het verhaal. Strange heeft te veel hooi op zijn vork genomen en moet daar nu de prijs voor betalen.

In het verleden kon de magiër zijn batterijen altijd wel opladen aan de hand van een mythisch object maar het is al decennia lang geleden dat er nog één gevonden is op aarde. Dus duwt Tony Stark de man in een ruimteschip op zoek naar buitenaardse objecten die Strange van zijn probleem kan verhelpen. Hij komt terecht op een buitenaardse planeet, er gaan dingen fout en de Sorcerer Supreme moet zich zien vrij te krijgen zonder zijn krachten.

Er is hoop

Mark Waid is gekend voor zijn werk waarin hij hard inzoomt op het personage. Het is zelden onpersoonlijk en ik verwacht eigenlijk niets anders van deze run. Als hij kan doen voor Doctor Strange wat hij deed bij Daredevil of Captain America, staan we klaar voor een sterke reeks. Het sterk inzoomen op de persoon en de struggle zorgt wel voor een trage issue die op dit moment heel weinig van het intergalactische aspect toont. Daartegenover staat dat je heel hard meevoelt met het verlies van de magie.

Dit heeft alles om een mooie reeks te worden, maar het issue op zich verloopt traag.

Jesus Saiz brengt wel mooi werk, met het absolute hoogtepunt in het begin van Doctor Strange #1, tijdens het gevecht met het monster. Saiz doet het tekenen, inkten en inkleuren van deze reeks en het resultaat mag echt gezien worden. Doctor Strange wordt gedefinieerd door zijn psychedelische setting en monsters die perfect passen in een nachtmerrie waarvan je wakker schrikt, badend in het zweet.

Het is echter uitkijken naar de volgende hoofdstukken waarin Saiz meer intergalactische, vreemde panels zal tekenen. Momenteel heeft de man nog niet veel gekregen waar hij 100% zijn tanden kan in zetten maar sommige panels in Doctor Strange #1 geeft me voldoende om vertrouwen te hebben in zijn werk.

Online bestellen bij Worlds’ End Comics